Op je onderbuikgevoel kun je blindelings vertrouwen weet Liesbeth uit ervaring. Drie jaar geleden kreeg zij vage klachten die makkelijk konden worden toegeschreven aan de overgang. “Mijn buik werd dikker en ik vloeide meer dan anders. Toen ik er misselijk bij werd, was het genoeg: ik ging naar de huisarts.” Gelukkig nam hij haar klachten serieus en is zij er nog steeds.
Haar huisarts stuurde haar door naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. “Er werd gekeken naar mijn eileiders en ik zag aan het gezicht van de echoscopiste dat het niet goed was. Ze vroeg of ik terug naar de huisarts wilde of gelijk door naar een gynaecoloog.” Liesbeth koos voor het laatste. Ze had een cyste in haar buik. “Ik dacht: nou ja, dat is niet goed, maar ook niet heel erg.” Er werd een scan gemaakt en gelijk een punctie gedaan. De arts die dat deed zei dat hij vlakbij de tumor zou prikken. Tumor? “Ik dacht: het was toch een cyste?” Haar man, zoon en dochter vroeg ze mee toen ze de uitslag kreeg. “Ik had hun steun hard nodig toen ik hoorde dat ik eierstokkanker had. Eind januari kreeg ik de uitslag en 19 februari lag ik op de operatietafel. Het werd allemaal snel en netjes geregeld en dat heb ik als fijn ervaren.”
Tekenfilmpoppetje
Natuurlijk stond het leven van Liesbeth even stil toen ze hoorde dat ze kanker had. Ze voelde zich als een tekenfilmpoppetje dat werd opgepakt in haar nekvel en met spartelende beentjes en armpjes in een situatie werd gedropt waarin ze niet wilde zitten. De operatie was zwaar en duurde lang. De tumor drukte tegen haar darmen maar tot haar grote opluchting was een stoma niet nodig. Tijdens de operatie ontdekte de chirurg twee verschillende tumoren, iets dat nauwelijks voorkomt. “Ik had baarmoederkanker, daarvan was ik misselijk geweest en had regelmatig last van buikpijn en ik had beginnende eierstokkanker. Vooral dat laatste wil je niet hebben. Het klinkt gek, maar eigenlijk ben ik blij dat ik baarmoederkanker heb gekregen want daardoor werd ook de eierstokkanker ontdekt. En omdat ik er op tijd bij was is erger voorkomen.” Na de zware operatie kreeg Liesbeth preventieve chemotherapie en bestraling in de hoop dat de kanker weg blijft.
CytoFys
Inmiddels is ze vrij goed hersteld al kampt ze nog wel met ‘souvenirs’. “Zo noem ik dat maar. De avond voor de operatie heb ik mijn laatste sigaret gerookt en daarna lag ik elf dagen in het ziekenhuis en taalde ik niet naar nicotine. Ik kamp mede daardoor met overgewicht dat ik nu aanpak.” Al tijdens de maanden van de chemo en bestralingen kon Liesbeth sporten in het ziekenhuis, het zogenaamde CytoFys. Dit sportprogramma werd twee keer in de week gegeven door een oncologiefysiotherapeut. “Ik startte met CytoFys voor de eerste chemokuur en het liep door nadat ik de kuur had afgerond. Door dit programma kon ik de behandeling beter volhouden.” Daarna meldde Liesbeth zich aan voor het revalidatieprogramma Herstel en Balans, waardoor ik meer energie heb gekregen en een betere conditie. Het is fijn om in een groepje te sporten. Toen dat programma was afgelopen, heb ik me aangemeld bij een sportschool.” Ze heeft het daar naar haar zin en sport met mensen van haar leeftijd wat extra motiverend is.
Lange termijn plannen
Inmiddels werkt Liesbeth weer fulltime en is ze gevraagd om zich verkiesbaar te stellen voor de ondernemingsraad. “Dat vond ik best spannend want als ik word gekozen dan is het voor een periode van vier jaar en zo ver vooruit had ik na mijn ziekte niet gepland. Het geeft aan dat ik er positief insta en andere vrouwen een hart onder hun riem wil steken dat kanker hebben ook goed kan aflopen.”
Liesbeth vertelde haar verhaal in mei 2018. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.