Lees verder
Hevige regenbuien en felle zon wisselen elkaar af, terwijl ik op weg ben naar Zwolle. Het is de eerste keer dat ik ga meedoen aan een presentatie voor Stichting Olijf. Ik heb er zin in, maar vind het ook wel een beetje spannend. De bijeenkomst vindt plaats bij IntermeZZo, een nazorgcentrum voor mensen met kanker en hun naasten, en het thema van deze avond is vermoeidheid en energie.
Het is een uurtje rijden en terwijl ik af en toe de ruitenwissers op de hoogste stand zet, hoor ik op de radio dat het niet goed gaat met Queen Elizabeth. Haar kinderen en kleinkinderen zijn zojuist aangekomen op Balmoral Castle. Mijn gedachten dwalen af naar ‘The Crown’, de Netflix serie die ik heb gezien. Ik weet dat het kasteel in de Schotse Hooglanden staat en dat het een lievelingsplek van The Queen was.
Hoe zal het daar nu zijn, vraag ik me af. Misschien ook wel regen en wind en af een toe een beetje zon.
Om ongeveer half zeven rijd ik de parkeerplaats van IntermeZZo op. ‘Kun je er op tijd zijn? Red je half zeven?’ had Marika gevraagd tijdens ons laatste voorbereidend gesprek.
Ik heb het gered.
Marika heb ik tot nu toe alleen online gesproken. Ook wel weer bijzonder om elkaar bij de presentatie voor het eerst echt te ontmoeten.
Als ik naar binnen loop, kijk ik om me heen. Waar moet ik zijn? Dan hoor ik stemmen en loop naar de plek waar ze vandaan komen. Het blijkt de huiskamer te zijn. Er staat een grote tafel met stoelen eromheen en er zijn twee zithoeken. Marika loopt naar me toe en stelt me voor aan twee vrouwen die werkzaam zijn bij het centrum. Van hen krijg ik een kopje thee en even later een rondleiding langs de verschillende ruimtes in het gebouw.
Inmiddels is ook Kim gearriveerd. Ze heeft een aantal folders en een banner meegenomen en met z’n drieën zetten we de laatste spullen klaar.
Om half acht zijn alle stoelen in de presentatieruimte bezet (we hebben zo’n 18 aanmeldingen) en kunnen we beginnen. Marika heet ons allen welkom en start met een introductiefilmpje van IntermeZZo. Hierna volgt een korte powerpointpresentatie over het werk van Olijf en stellen Kim, Marika en ik ons voor aan de hand van het thema.
Daarna is het woord aan Stijntje Krebbers, oedeem- en oncologiefysiotherapeut. Zij informeert ons met behulp van een powerpointpresentatie over de klachten en oorzaken van vermoeidheid tijdens en na een behandeling tegen kanker, en wat de invloed daarvan kan zijn op je leven. Ze gaat ook in op wat je kunt doen om hier zo goed mogelijk mee om te gaan, namelijk zorgen voor goede voeding, beweging, voldoende slaap en ontspanning.
Er is veel herkenning tijdens haar verhaal. Vermoeidheid kan nog jaren na een behandeling een rol spelen. Daar is niet altijd begrip voor. En dat kan heel lastig zijn in privé situaties, maar ook bij terugkeer naar werk.
Na het verhaal van Stijntje is het tijd voor een korte pauze. Dat betekent dat iedereen naar de huiskamer gaat om wat te drinken te halen.
Als we even later terug in de presentatieruimte zijn, blijkt dat er geen vragen meer zijn en komt het gesprek wat moeilijk op gang. Dus vertellen Marika, Kim en ik een persoonlijke ervaring over hoe wij zijn omgegaan met vermoeidheid, zowel tijdens als na onze behandeling. Balans, grenzen (durven) aangeven en doen wat bij je past, zijn daarbij belangrijke aspecten.
Dan is het tijd voor de ‘derde helft’. Iedereen verlaat de zaal om nog even na te praten in de hal. Misschien is dit nog wel het belangrijkste moment van de avond. Contact met lotgenoten. Je verhaal delen en herkenning en erkenning vinden bij elkaar.
Buiten is het inmiddels donker. Met een voldaan gevoel stap ik mijn auto in en rijd terug naar huis. Het was een mooie avond. Ik ben heel blij met Olijf. Niet alleen omdat ik mijn eigen verhaal daar kwijt kan, maar daardoor ok de mogelijkheid heb om met mijn ervaring een klein beetje van betekenis te kunnen zijn voor anderen.
Als ik even later de autoradio aanzet hoor ik dat er een eind is gekomen aan het lange leven van The Queen.
En nu, tijdens het schrijven, denk ik aan één van haar ‘famous quotes’:
“Giant leaps often start with small steps”
En zo is het.
Door: Loes van der Hoek