Lees verder
Dertig jaar was Ilse toen ze zwanger was van haar eerste kindje. Ze voelde zich tijdens de zwangerschap prima, had nauwelijks ergens last van en samen met haar partner keek ze uit naar de komst van hun baby. “Maar alles liep anders en moesten we na de geboorte van ons zoontje gelijk afscheid van hem nemen.” De oorzaak bleek een choriocarcinoom.
Na ruim zevenendertig weken voelde Ilse het rommelen in haar buik, weliswaar tweeënhalve week te vroeg, maar niet alarmerend. Omdat de zwangerschap prima was verlopen en Ilse geen klachten had, hield niets haar tegen om thuis te bevallen. Haar zoontje kwam ter wereld, maar leefde niet. “Hij werd op ons bed onmiddellijk gereanimeerd. Opeens belandde ik in een achtbaan van emoties en voelde de grond onder mijn voeten wegzakken.” De traumahelikopter met arts werd ingeschakeld maar tot groot verdriet mocht alle hulp niet baten. Ilse en haar partner namen afscheid van hun prachtige en zo gewenste zoontje.
Vragen
“Het was heel en verdrietig en we hadden zoveel vragen. Waarom was hij overleden? De zwangerschap was probleemloos verlopen en het was een mooi mannetje.” Ilse en haar partner wilden weten waaraan hun zoontje was overleden. De placenta werd onderzocht, omdat die verdacht was, en werd opgestuurd naar een professor in Londen. Ondertussen had Ilse een afspraak bij de gynaecoloog die haar vertelde dat ze bloed moest laten prikken en een longfoto moest gaan maken.
“Een uur later al werd ik gebeld dat ik moest komen voor verder onderzoek. Ik wist: dit is geen goed nieuws.” Haar vermoedens kloppen: Ilse heeft een zeldzame vorm van kanker die is uitgezaaid naar haar longen en ze wordt doorverwezen naar het Erasmus MC in Rotterdam.
Geen tijd voor rouw
De verwarring slaat toe; tijd om te rouwen om haar zoontje is er niet, ze moet aan zichzelf denken. “Ik kreeg de tijd niet om het verlies van mijn zoontje een plek te geven, door mijn ziekte verdween dat noodgedwongen naar de achtergrond. Maar soms dacht ik: wat was er gebeurd als hij wel was blijven leven? Het was allemaal zo dubbel, want door te overlijden, redde hij mijn leven.” Positief als Ilse is, keek ze hoe zwaar het ook was naar de toekomst en haar herstel.
Het slechte nieuws hield niet op bij de wetenschap dat ze uitzaaiingen in haar longen had. Ze onderging zware chemo’s en mocht twee jaar lang niet zwanger worden. Toen de twee jaar voorbij waren, kocht Ilse een grote doos gebak die ze meenam naar de oncoloog.
Acute leukemie
De feestvreugde sloeg al snel om toen bleek dat Ilse ten gevolge van de chemo’s acute leukemie had. “Ik kan je niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik dat hoorde. Hield het dan nooit op? Ik was verslagen. Ik was 32, had een kindje verloren, had zeven chemokuren ondergaan en nu kreeg ik te horen dat ik acute leukemie had. Welke vorm was nog niet bekend.” In een geïsoleerde eenpersoonskamer kreeg ze drie zware chemokuren; ieder met ruim vier weken ziekenhuisopname.
Even lijkt het beter te gaan en Ilse wil weer vooruit kijken en revalideren zodat ze ook weer kan re-integreren op haar werk. Ze is nog wel vermoeid, maar vindt dat niet zo gek. Ze maakt weer plannen en gaat met vriendinnen op vakantie. Als ze terugkomt heeft ze een unheimisch gevoel. Terecht, want de leukemie was weer terug. Een laatste redmiddel zou wederom een zware chemokuur zijn, twee algehele lichaamsbestralingen en een stamceltransplantatie, wat in totaal twaalf weken ziekenhuisopname betekende.
Weerslag
De roerige jaren hebben hun weerslag op het leven van Ilse. Sinds een paar maanden is ze niet meer samen met haar partner en kampt ze met de gevolgen van haar ziek zijn. “Om me heen kregen vriendinnen kinderen en ik omarm dat heel bewust. Ik wil niet dat vriendinnen rekening met mij houden, ik ben super blij voor ze ook als is het mij niet gegund moeder te zijn.”
Het komt wel goed
Inmiddels heeft Ilse een eigen huis waarmee ze blij is. Ze geniet van elke dag en de kleine dingen en ziet de toekomst positief in. “Ik vind het prettig om bij Olijf als ervaringsdeskundige mijn verhaal te vertellen. Juist omdat het zo gecompliceerd is. En verder zoek ik naar bezigheden die bij mij passen. Het komt wel goed me mij.”
Ilse vertelde haar verhaal in april 2021. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.