Lees verder
Toen Johanna zwanger was, had ze net als elke andere vrouw een kindje verwacht. Maar Johanna had geen embryo in haar baarmoeder. In plaats daarvan groeide haar placenta door, waardoor het leek alsof Johanna zwanger was: een molazwangerschap.
‘In de zomer van 2017 hadden mijn man en ik een positieve zwangerschapstest in handen. Daar waren we heel blij mee en in eerste instantie leek er niets aan de hand. Totdat ik na zes weken zwangerschap dagelijks een beetje begon te vloeien. We belden gelijk met de verloskundige, maar die gaf aan dat ze niets kon doen. Het was afwachten. De weken die volgden waren heel onzeker, we wisten immers nog niet waar dat vloeien vandaan kwam.
Geen normale ontwikkeling
Na acht weken zwangerschap kregen we onze eerste echo. Ik ging er al vanuit dat er iets niet klopte en dacht aan een miskraam. Op de echo was inderdaad geen normale ontwikkeling te zien van een kindje. De verloskundige bevestigde mijn vermoeden. Ook zij dacht dat het een miskraam was en vroeg of ik een curettage of medicatie wilde om de zwangerschap af te drijven. Hiervoor zou ik worden doorgestuurd naar de gynaecoloog. Een andere mogelijkheid was om nog even af te wachten. Misschien zou de miskraam vanzelf op gang komen. Ik koos voor dat laatste en liep nog drie weken door. Het viel me op dat mijn buik dikker leek te worden. Ik kreeg ook steeds meer last van zwangerschapskwaaltjes. Maar ik probeerde het te negeren omdat ik dacht dat het “tussen mijn oren” zat. Uiteindelijk heb ik de verloskundige toch gevraagd om een doorverwijzing naar de gynaecoloog voor medicatie.
Veel spanning
Toen de gynaecoloog de medicatie voorschreef, besloot ze toch om eerst nog een echo te maken, voor de zekerheid. Ik zag al gelijk dat het er nu heel anders uitzag dan de eerste echo. De gynaecoloog gaf ook aan dat ze het niet vertrouwde. Na overleg met haar collega kwam ze tot de conclusie dat dit ging om een molazwangerschap. De volgende dag kreeg ik een curettage om het weg te halen en moest ik wekelijks bloed laten prikken om te zien of de HCG-waarde vanzelf zou zakken. Zo niet, dan zou ik misschien chemotherapie moeten krijgen. Gelukkig daalden mijn waardes goed en ongeveer zes maanden na de curettage mocht ik weer zwanger raken.
Maar de mogelijkheid van een nieuwe zwangerschap gaf best veel spanning: zou het dan wel goed gaan? Het kostte tijd om mijn gevoelens wat meer op een rijtje te krijgen en te verwerken wat er allemaal gebeurd was. Ik had voor mijn gevoel geen kindje verloren, maar had wél de verwachting van een kindje. Dat maakte mij verdrietig. Ook had ik me totaal niet begrepen gevoeld toen de verloskundige mijn telefoontje had afgekapt met de opmerking dat ik moest wachten tot de echo, toen ik me zo ongerust maakte over het vloeien. En het gaf me een onveilig gevoel dat ik drie weken zonder controle was doorgelopen ná die echo, zonder dat iemand nog eens onderzoek had herhaald. Als ik zelf niet aan de bel had getrokken, waren de gevolgen misschien nog veel groter.
Professionele hulp
Ik heb professionele ondersteuning gezocht om hulp te krijgen met de verwerking van de molazwangerschap. Daarnaast kwam ik in contact met iemand van mijn leeftijd die ook een molazwangerschap had doorgemaakt, ongeveer tegelijk met mij. Dit lotgenotencontact hielp mij zo, dat ik besloot om contact op te nemen met Olijf om een lotgenotenbijeenkomst te organiseren. Helaas is die bijeenkomst dit voorjaar niet doorgegaan vanwege de coronamaatregelen, maar het plan ligt klaar om in de toekomst alsnog een bijeenkomst te organiseren. Ook heb ik andere vrouwen die met Olijf belden verder kunnen helpen. Daarnaast heb ik een artikel geschreven – samen met een verloskundige – voor het vakblad van de verloskundigen, om verloskundigen alert te maken op de mogelijkheid van een molazwangerschap. Op die manier wilde ik mijn ervaring gebruiken om ervoor te zorgen dat de zorg voor andere vrouwen die hetzelfde meemaken, beter zou worden.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Mijn man en ik zouden graag een kindje willen, maar we wachten rustig af of en wanneer dat gebeurt. Gelukkig heeft de molazwangerschap geen negatieve gevolgen voor mijn vruchtbaarheid. Een nieuwe zwangerschap zou mogelijk moeten zijn!’
Johanna schreef haar verhaal in december 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.