Dochter Lisette (35): 'Mijn moeder heeft mijn dochter niet ontmoet, maar ze is er altijd bij.'

De moeder van Lisette overleed in 2018 op 61-jarige leeftijd aan vulvakanker. Als gezin doorstond haar moeder, Lisette, haar vader en broer deze intense tijd. Het bracht hen als gezin nog dichter bij elkaar.

Knobbeltje bij het fietsen
Lisettes moeder voelde een knobbeltje bij het fietsen dat een doof gevoel gaf en nam contact op met de huisarts. De huisarts verwees haar door naar de gynaecoloog. Daar kon zij nog dezelfde dag terecht. Er werd een biopt genomen en uiteindelijk kregen we te horen dat het niet goed was. Lisettes moeder bleek vulvakanker (ook wel schaamlipkanker genoemd, red.) te hebben.

Lisette: 'Mijn moeder ging er vrij positief in, ze had er een goed gevoel over. Ons gezin is erg hecht en we zijn vrij nuchter. Ook was er ruimte voor humor. Zelf ben ik verpleegkundige dus ik was bij alle gesprekken in het ziekenhuis. Dit was voor mijn moeder heel prettig en ik was blij dat ik dit voor haar kon betekenen. Het hele proces hebben we echt als gezin doorgemaakt, met mijn vader, broer en onze partners op dat moment.'

De moeder van Lisette werd geopereerd. De knobbel werd weggehaald en ook de poortwachter lymfeklieren zijn verwijderd. Helaas bleek de kanker te zijn uitgezaaid.

Vocht en een vleesetende bacterie
Lisette: 'Mijn moeder is 9 keer opgenomen in het ziekenhuis. Ze hield veel vocht vast en liep infecties op. Ook was er een verdenking van een vleesetende bacterie. Later bleek dit een huidinfectie te zijn, die operatief moest worden verwijderd.

Tijdens een vakantie in Winterberg is mijn moeder door haar benen gezakt. Haar klachten begonnen opnieuw en op een gegeven moment hield zij zoveel vocht vast en ik wist dat dat niet goed kon zijn. Ze wilde niet naar het ziekenhuis maar uiteindelijk hebben we haar toch weten te overtuigen en is ze opgenomen. Toen bleek de kanker helemaal uitgezaaid.

In het VU is mijn moeder gestart met immuuntherapie. Mijn moeder wilde dit, zij was nog niet klaar met het leven en hoopte hier mee tijd te krijgen. Persoonlijk denk ik dat de therapie haar dood heeft versneld. Doordat de gezonde witte bloedcellen door de therapie ook aangepakt worden, kreeg mijn moeder acuut leverfalen. Binnen een week na aanvang van de therapie is ze overleden.

Als gezin dichter bij elkaar gekomen
'Het is als gezin heel intens om zoiets mee te maken. Maar doordat wij een heel hecht gezin zijn, hebben we echt ervaren dat we dit samen hebben gedaan. Ik ben ook erg gesteund door mijn werk, ik kreeg alle ruimte om mijn moeder bij te staan. Mijn achtergrond als verpleegkundige heeft ons in dit proces zeker geholpen. Mijn vader kon daardoor gewoon partner zijn. Mijn broer, vader en ik kunnen goed met elkaar praten, dat konden we als gezin altijd al. We zijn nog dichter tot elkaar gekomen. Achteraf had ik misschien iets meer dochter mogen zijn in plaats van haar verzorgende, maar het was mijn manier om met de situatie om te gaan.

Heb ik wel genoeg gedaan?
Na haar overlijden heb ik me wel afgevraagd, heb ik genoeg gedaan voor mijn moeder? Rationeel wist ik wel dat dat zo was, maar gevoelsmatig niet. Het ging allemaal zo snel. Ik ben gaan handelen als verpleegkundige, was bij alle gesprekken en hield qua behandelingen een vinger aan de pols. Dat was wel nodig omdat er echt wel dingen niet goed liepen of mis gingen in het ziekenhuis.

Geen genezing meer mogelijk
De laatste dagen van haar leven was ze thuis. De arts-assistent wilde haar niet ontslaan maar een arts wordt opgeleid om te genezen. Dat kon niet meer. Een verpleegkundige wordt opgeleid om te verzorgen. En dat heb ik, dat hebben we als gezin, gedaan. De thuiszorg kwam om haar te wassen, verder deden we alles zelf.

Vrienden kwamen langs, haar vrienden, onze vrienden, ze was geliefd bij iedereen. Uiteindelijk is ze 48 uur na thuiskomst gestorven. Samen met de buurvrouw heb ik haar afgelegd. De vlaggen in de buurt hingen halfstok. Haar uitvaart hebben we gehouden in de lokale kroeg zoals ze dat wilde en zoals wij vonden dat bij haar en bij ons paste. Niet op een rijtje handjes schuddend. We zijn niet meegegaan met haar naar het crematorium, maar we hebben een feestje gehouden in de kroeg. We draaiden Rob de Nijs en The Cats, waar ze enorm van hield. De kroeg was stampensvol, het was heel bijzonder.

Mijn moeder was de moeder van iedereen
Mijn moeder leeft voort in onze verhalen en in die van anderen. Mijn moeder was de moeder van iedereen. Al onze vrienden en vriendinnen waren altijd welkom, iedereen kon blijven slapen en ’s ochtends maakte mijn moeder dan ontbijt. Broodjes in de oven, met z’n allen aan tafel.

Ik kijk uiteindelijk met een goed gevoel terug op deze tijd. Het heeft me ook hele mooie dingen opgeleverd. Ik heb in die periode liefde gevonden en met haar een kindje gekregen. Mijn moeder heeft mijn dochter niet ontmoet, maar ze is er altijd bij. Ik mis haar, maar mijn moeder stond voor liefde en die voel ik.

Loslaten is ook houden van. Mijn moeder lijdt geen pijn meer.'

Lisette vertelde haar verhaal in november 2023.