Marleen, de partner van Wim, werd zes jaar geleden ziek. Inmiddels is Wim weduwnaar. Hij vertelt hoe hij zijn leven weer oppakt.
Onverklaarbare moeheid
‘Ik geloofde het niet toen we het nieuws kregen dat Marleen ziek was. Ik wilde het niet aanvaarden, maar je moet wel.’ Wim en Marleen hadden een tweede huis in Tsjechië. Toen ze daar zes jaar geleden waren, werd Marleen heel erg moe. ‘We zijn gelijk naar huis gereisd en eenmaal in Nederland aangekomen stuurde de huisarts ons direct door naar het ziekenhuis. Na verschillende onderzoeken hoorden we uiteindelijk, na een week of twee, dat Marleen eierstokkanker fase 4 had.’
Partner en mantelzorger
Vrijwel direct werd er gestart met chemotherapie. ‘We deden alles samen en hebben haar ziekteproces samen beleefd. Naast haar partner ben ik ook een tijd haar mantelzorger geweest. Ik ging mee naar het ziekenhuis, naar alle afspraken en verzorgde haar. Zonder na te denken denderde ik mee met de trein.’ Iedere chemokuur zorgde ervoor dat Marleen en Wim nog wat extra tijd samen kregen, maar na de derde was het op. Marleen was uitbehandeld. ‘Ik weet achteraf niet of die derde chemokuur nog zin had, daar is Marleen uiteindelijk ook mee gestopt. Ze had te veel last van bijverschijnselen. In die fase zijn we samen ook zaken gaan regelen voor haar afscheid.’
Samen het einde vastleggen
Marleen en Wim hebben samen haar plechtigheid vastgelegd. ‘Dat gaf rust, en heeft me heel wat zorgen uit handen genomen.’ Het afscheid zelf was onwerkelijk voor Wim. ‘Ik dacht constant: sta eens op. Ondanks dat ik wist dat het eraan ging komen, kwam het toch onverwachts.’ Marleen lag thuis opgebaard. Dat heeft Wim als heel prettig ervaren. ‘Zo was ze toch wat langer bij mij, zoals het hoort.’
Na het afscheid begon het verwerken van dit enorme verlies voor Wim. ‘Daar heb ik veel moeite mee gehad. Ik heb hulp van de praktijkondersteuner van de huisarts gehad. Van hem heb ik geleerd dat ik verdriet mag hebben en dat ik tegelijkertijd door kan gaan met mijn leven. Mijn omgeving heeft daar ook erg bij geholpen. Ik heb fijne mensen om me heen met wie ik goed kan praten en leuke dingen kan doen.’
De eerste vakantie alleen
Wim is net terug van zijn eerste vakantie als weduwnaar. ‘Ik wist niet hoe het ging zijn, dus heb het voorzichtig aangepakt en eerst een week geboekt. Die week beviel zo goed, dat ik langer ben gebleven. Ik ben naar een speciale plek voor Marleen en mij geweest. Ze zat in gedachten op mijn schouder. Ik heb het goed gehad en had eigenlijk nog wel langer willen blijven dan ik heb gedaan.’ Dat de vakantie hem goed heeft gedaan, merkte Wim toen hij thuiskwam. ‘Na haar overlijden voelde het huis leeg. Toen ik na de vakantie thuiskwam voelde het anders. Beter.’
Wat Wim tegen anderen naasten wil zeggen is dat het belangrijk is dat je blijft communiceren met je omgeving. ‘Marleen was vanaf het begin heel open over haar ziekte. Daardoor was er vanuit de omgeving veel begrip. Ik heb haar goede voorbeeld gevolgd.’
Doorgaan met leven
Op zoek naar een nieuwe liefde is Wim niet. ‘Als het me overkomt, dan vind ik het prima, maar ik ben er niet naar op zoek. Marleen grapte altijd ze naar beneden zou komen als ik met een andere vrouw thuiskom’, zegt Wim lachend.
Door het verlies van zijn vrouw is Wim ook gaan nadenken over zijn eigen toekomst. ‘Inmiddels heb ik mijn eigen plechtigheid vastgelegd en mijn wilsverklaring ligt klaar. Het geeft me rust dat dit is geregeld.’ Maar voorlopig houdt Wim zich bezig met het leven, zijn leven.
Wim vertelde zijn verhaal in oktober 2023.