Vicky (33): ‘Wie had kunnen denken dat ik na mijn molazwangerschap een gezonde dochter op de wereld zou zetten’

Kerst 2019. Vicky en haar man Maurice krijgen van de gynaecoloog groen licht voor een tweede kindje. Het is een bijzonder moment. Het stel heeft er vertrouwen in dat het dit keer goed gaat. Al snel is Vicky zwanger en het voelt meteen goed. Een heel verschil met de molazwangerschap van een jaar geleden: extreem pijnlijke borsten, gerommel in de buik en een onbestemd niet-pluis gevoel.

September 2020 krijgt dochter Ivy er een zusje bij: Megan. ‘We zijn ontzettend dankbaar’, vertelt Vicky. ‘We hebben een prachtige dochter en ik ben helemaal gezond. Ik voel me net zo goed als voordat ik ziek werd. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat dit mogelijk was, na de molazwangerschap met een ingrijpende operatie en een heftige chemokuur.’

Bij een molazwangerschap gaat er iets mis met de bevruchting, waardoor er doorgaans geen embryo in de buik groeit. De placenta groeit wel door, waardoor het lijkt alsof je zwanger bent. Als de mola niet wordt verwijderd, kunnen de blaasjes zich via het bloed uitbreiden naar de longen of andere organen. Dan is er sprake van een voorstadium van kanker.

Geen embryo te zien
Terug naar het verhaal van Vicky. In december 2018 zijn Vicky en Maurice net getrouwd. Ze willen graag een tweede kindje en al snel kijkt Vicky blij naar een positief streepje op de zwangerschapstest. Maar tijdens haar huwelijksreis besluit ze de echo naar voren te halen. Vicky vertrouwt het niet: bloedverlies. De echoscopiste denkt aan een miskraam. Het vruchtzakje is leeg, er is geen embryo te zien en haar baarmoeder ziet er “rommelig” uit, zo wordt haar verteld. Ze gaat naar de gynaecoloog en die geeft haar pillen mee om de miskraam op te wekken. ‘Het moest er gewoon uit, maar het kwam aanvankelijk niet op gang. En toen dat wel het geval was, schrok ik me rot. Ik verloor vreselijk veel bloed, stolsels zo groot als een ei. Achteraf denk ik dat dit stukken placenta was.’

In het ziekenhuis ondergaat Vicky een curettage om de rest weg te halen, maar de buikpijn houdt aan. Ze belt regelmatig met het ziekenhuis om te vragen of dit normaal is. Dan is Vicky ineens over tijd. Ze doet een zwangerschapstest, en ja hoor. Positief. ‘Ik had er gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant was ik blij, aan de andere kant was ik bang dat er nog iets zou zitten. Ik maakte een afspraak voor een echo, maar de nacht ervoor word ik wakker in een plas bloed.’

Blaasjes op de echo
Vicky houdt het vol tot de volgende morgen. De radioloog haalt de gynaecoloog erbij. De volgende dag gaat ze onder het mes voor een tweede curettage. ‘Een paar minuten voordat ik naar de OK ging, zei de gynaecoloog dat het waarschijnlijk geen molazwangerschap zou zijn omdat het zo zeldzaam is. Na de operatie vertelde hij me dat hij er toch aan dacht, omdat ik een liter bloed had verloren. En dat is kenmerkend als je een mola probeert te verwijderen.’

Het weefsel wordt opgestuurd naar een academisch ziekenhuis om te beoordelen wat voor mola het is: een gedeeltelijke of complete molazwangerschap. Wekelijks moest de HCG worden geprikt. Dat was slopend. ‘Ik had 85% kans dat mijn HCG snel zou dalen. Dan zou ik “schoon” zijn. Anders moest ik aan de chemo. Ik had er geen goed gevoel over. Ik zei meteen tegen Maurice: “Je zult zien dat ik aan de verkeerde kant zit. Dit wordt een chemokuur. Ik voel het.’ Helaas bleek het voorgevoel over de chemo te kloppen, de HCG bleef te hoog.

’Zet ‘m in de buitenste bilkwadrant’
‘Ik moest aan de chemo. In de eerste week om de dag een prik in mijn bil, en de dag erna folinezuur om de gezonde cellen te beschermen. De tweede week was een rustweek. Dit schema moest vijf keer worden herhaald. Bij de apotheek keken ze ervan op. Normaal geven ze 1 à 2 pillen folinezuur mee, nu moest ik 20 tabletten mee naar huis nemen zodat ik voldoende in huis zou hebben. Het was zwaar. De eerste week kreeg ik die injecties en tabletten, de tweede week mocht ik bijkomen. De laatste twee dagen voor de nieuwe kuur knapte ik wat op. Ik heb mezelf nooit gezien als kankerpatiënt, dus ik vond het best heftig toen ik naar oncologie moest voor die chemokuren. Voor pijnklachten moest ik dan weer naar de gynaecoloog. De communicatie tussen die twee afdelingen was niet altijd goed. Een molazwangerschap is zeldzaam en hoewel de oncologisch verpleegkundigen er geen ervaring mee hadden, hebben ze me ontzettend goed gesteund. Ik ben iemand die graag alles wil weten, dus ik zat er bovenop. Belde regelmatig of de HCG-waarden er al waren. Ik wist er zoveel van, dat ik de verpleegkundigen kon vertellen dat ze de injectie in de buitenste bilkwadrant moesten zetten….’

Houten benen
Na afloop van de chemokuren was Vicky gesloopt. Ze had veel last van haar benen. ‘Alsof ik houten benen had. Nog een kuur en ik had het stuk van de parkeerplaats naar oncologie in een rolstoel moeten afleggen. Het feit dat er nog maar weinig ervaringsverhalen zijn over het behandelen van een molazwangerschap met MTX-injecties hielp niet mee. Mijn oncoloog kon me alleen vertellen dat iedereen er anders op reageert. Gelukkig had ik veel aan mijn fysiotherapeut. Hij zei dat chemo meer kapot maakt dan je lief is, maar zag ook dat het lijf zich vaak herstelt. Gelukkig was dat bij mij ook zo. In augustus 2019 kreeg ik mijn laatste prik. Daarna was ik op mezelf aangewezen. Gek. Na zo’n intensief traject wist ik even niet goed wat ik met mezelf moest. Ik moest verwerken dat ik gezond was en dat het allemaal goed is gekomen.’

Blijf er niet mee rondlopen
Dat leven ziet er nu totaal anders uit. ‘Wie had kunnen denken dat ik een jaar later een gezond kind op de wereld mocht zetten. Geweldig. Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik had de molazwangerschap niet willen missen. Anders had ik dit kind niet gehad. Ik heb ook gezien wie mijn vrienden zijn. Sommige mensen wisten niet hoe ze ermee om moesten gaan. Mijn toenmalige collega’s vroegen niet naar het chemotraject, belden niet en stuurden geen kaartje. Toen ik op een dag onhandig werd gebeld met de mededeling dat ze me niet meer nodig hadden, was dat geheel wederzijds. Die deur is dicht. Ik kijk alleen nog vooruit met mijn man en twee hele mooie meiden.’

Gevraagd naar een tip voor andere vrouwen met een molazwangerschap, antwoordt Vicky: ‘Vraag om hulp. Blijf er niet mee rondlopen, praat het van je af. Juist omdat een molazwangerschap zeldzaam is.’

Vicky vertelde haar verhaal in december 2020. Ze heeft ook een blog geschreven over haar ervaringen: We noemen haar Phoebe. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.