Al bijna zes jaar leef ik met uitgezaaide eierstokkanker. In deze zes jaar heeft Olijf een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Het is inmiddels mijn missie dat alle vrouwen met gynaecologische kankers weten dat Olijf er is. Er voor hen is. En dat ze ons weten te vinden.
Vrienden en kennissen weten van mijn betrokkenheid bij Olijf. De afgelopen jaren heb ik via via al verschillende vrouwen kunnen wijzen op het bestaan van Olijf. Een collega van een vriendin die ook eierstokkanker bleek te hebben. Een cursiste van een andere vriendin. Zo zijn er meerdere voorbeelden te geven. Meestal kom ik niet persoonlijk met de vrouwen in contact, maar via mijn vriendinnen of kennissen stuur ik de link van de website van Olijf of andere relevante informatie.
Minstens net zo belangrijk dat alle vrouwen met gynaecologische kanker van Olijf weten, is het dat artsen en (oncologisch) verpleegkundigen van ons weten. Daar ligt ook mijn nadruk op als ik presentaties geef in ziekenhuizen. En soms komt er zomaar een mooie kans voorbij om over Olijf te vertellen.
Laatst moest ik voor controle naar de oncoloog. Daags voorafgaand aan het bezoek aan de arts liet ik mijn bloed prikken op de poli oncologie. De verpleegkundige die mij prikte was de oncologieverpleegkundige met wie ik, bijna zes jaar geleden, mijn intakegesprek had, voorafgaand aan de eerste chemokuur. Ik herkende haar, zij mij niet. Ik had haar eigenlijk nooit meer gezien, behalve een keer zien lopen over de afdeling tijdens een chemokuur.
Ik vertelde haar dat ik aan het eind van dat intakegesprek een kaartje van Olijf had gekregen. Niet wetende wat dat kleine kaartje voor grote gevolgen voor mij zou hebben. Dat ik dat kaartje diep in mijn tas had gestopt -ik wilde er op dat moment niets van weten- het later vond, en dat ik veel aan Olijf had gehad en nu vrijwilliger ben. Dat ik lotgenotencontact doe en presentaties voor Olijf houd.
“Kippenvel” zei ze. “Ik krijg er kippenvel van”. Ik heb haar gezegd wat een belangrijke rol zij hierin, als verpleegkundigen, hebben. Hoe belangrijk het is om Olijf onder de aandacht te brengen van vrouwen met gynaecologische kanker. Al is het dus alleen maar door het aanbieden van een klein kaartje.
Ik vroeg haar of ze nog kaartjes en folders hadden op de afdeling." Ik weet het niet zeker, maar breng maar als je wilt" zei ze. De volgende dag heb ik een aantal kaartjes, folders en Olijfbladen meegenomen naar het ziekenhuis, met een bedankkaartje namens vrouwen met gynaecologische kanker.
Ik vond dit een mooi voorbeeld dat door zoiets simpels als een gesprekje, naar aanleiding van een klein kaartje, Olijf weer onder de aandacht kon worden gebracht. We kunnen dus eigenlijk allemaal ambassadeurs van Olijf zijn. Mooi toch!
Geschreven door Lenneke