Lees verder
Het leek op een buikgriep, maar dan een hele rare. Bernadette, die haar leven lang al kampt met darmklachten, schonk er niet veel aandacht aan. Ja, het was vervelend, maar zou ook wel weer over gaan. Zelfs toen ze best heftige bloedingen had, gingen de alarmbellen nog niet af. Na een aantal onderzoeken blijkt dat Bernadette een neuro endocrien carcinoom in haar baarmoederhals heeft. “Als mijn huisarts niet zo adequaat had gereageerd, had ik dit verhaal waarschijnlijk niet kunnen vertellen.”
Dit verhaal gaat over: neuro endocrien carcinoom
Als ze alles op een rijtje zet, snapt Bernadette zelf ook niet goed waarom ze de signalen die haar lichaam gaf, negeerde. “De bloedingen werden steeds heviger maar ik dacht nog: ‘misschien ligt het aan mijn anticonceptie’. Ik had de huisarts twee keer gesproken en de derde keer zei hij: ‘Bernadette, ik wil echt dat je naar een gynaecoloog gaat, dit is gewoon niet goed.”
Ze maakte een afspraak en de gynaecoloog kwam tijdens het onderzoek ‘iets’ tegen. Gedacht werd aan een poliep. “O, help, dacht ik, ik ben nog nooit geopereerd en was daarvoor best zenuwachtig. De gynaecoloog stelde me gerust en was er voor negentig procent zeker van dat het niets ernstigs zou zijn.”
Foute boel
Het uitstrijkje dat werd gemaakt wees uit dat er onrustige cellen waren, wat op een voorstadium van kanker zou kunnen wijzen. Die moesten worden verwijderd. “Toen ik geopereerd moest worden, was de sfeer losjes. Er werd gelachen en ik maakte grapjes. Maar tijdens de ingreep sloeg de sfeer om. De gynaecoloog zei: ‘Bernadette, als ik nu doorga bloed je dood. Ik zie iets zitten en weet eigenlijk al wat het is. Ik keek naar mijn moeder die ik had meegenomen, en zag hoe zij instortte.”
Agressieve kanker
Bernadette wordt naar een ruimte gereden waar ze even kan bijkomen. Het voelt alsof ze in een heel slechte film is beland en denkt ze koortsachtig na. “Erger dan baarmoederhalskanker kan het toch niet zijn, dacht ik steeds maar.” Het biopt dat wordt afgenomen wordt onderzocht en in het Erasmus MC krijgt ze te horen dat ze een neuro endocrien carcinoom, een zeldzaam en agressieve vorm van kanker, in haar baarmoederhals heeft. De gynaecoloog raadt haar aan niet te googelen; ze zou geen succesverhalen op internet vinden. “Ik zat in de ontkenningsfase en werd recalcitrant. Mijn moeder had opeens weer een puberdochter en ging daarmee gelukkig heel goed om.” De kleincellige tumor die zich had genesteld in het lichaam van Bernadette, baarde haar grote zorgen. “Het nadeel van deze tumor is dat het snel verspreidt in het lichaam en opduikt in andere organen en zich razendsnel inkapselt. Wie er niet op tijd bij is, overlijdt binnen een jaar. Nou niet echt informatie waarvan je blij wordt.”
Trots op kinderen
Via de gynaecoloog wordt Bernadette in contact gebracht met Loes, die acht jaar ervoor eenzelfde tumor had. “Loes heeft mij erdoorheen gesleept. Ik heb veel met haar gepraat.” Ook Bernadettes moeder speelde een belangrijke rol tijdens haar ziekte; zij zorgde ervoor dat haar dochter goed at en nam haar veel uit handen. Haar drie kinderen vertellen dat ze heel ziek was, was misschien nog wel het moeilijkste. Haar oudste vond het moeilijk ermee om te gaan en vluchtte weg voor de werkelijkheid, haar middelste zorgde voor haar jongste. “Ik ben zo trots op die drie, maar had ze het liever allemaal bespaard.”
Zware operatie
De operatie is zwaar, de eierstokken, baarmoeder en lymfeklieren worden verwijderd en daarna krijgt Bernadette bestralingen. Daarna begint het grote herstel. “Ik moest opnieuw leren plassen en lopen. Ik kukelde steeds om. Nog steeds is lopen soms lastig en blijft het een zwakke plek. Daarnaast viel ik in een dip en had gesprekken met een oncologisch maatschappelijk werkster. En terwijl ik mijn laatste bestralingen onderging, raakte ik mijn baan kwijt. Ik ging heel diep. Het UWV was van mening dat ik gewoon kon werken, terwijl ik geen idee had hoe ik dat moest volhouden.” Inmiddels heeft Bernadette haar leven weer op de rit. Ze werkt 32 uur per week aan projecten voor mantelzorgers en dat geeft veel energie. En gaf ze voor haar ziekte niet veel om verjaardagen, nu worden ze uitbundig gevierd. “Ik ben elke verjaardag dankbaar dat ik er weer een jaar heb bijgekregen. Ik vier het leven!”
Bernadette vertelde haar verhaal in januari 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.