Lees verder
Mariska* had ontzettende pijn in haar onderrug, zo erg dat ze er niet van kon slapen. Ze zat op dat moment in het buitenland. Ze ging naar de huisarts en op een echo bleek ze iets op haar rechter eierstok te hebben. De arts dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar de test was negatief. Ze werd doorverwezen naar het ziekenhuis voor een CT-scan.
Verschillende bezoeken aan het ziekenhuis
De massa op haar eierstok was 8 bij 8 cm. Naast pijn in haar onderrug, was Mariska ook erg opgeblazen en had ze een zware en pijnlijke menstruatie. Het was onzeker of de massa goed- of kwaadaardig was. ‘Ik dacht: wat het ook is, het moet eruit. Ik had nog steeds veel pijn.’ Ze ging terug naar Nederland en begon het traject weer bij de huisarts. ‘Daar moest ik echt mijn best doen om een doorverwijzing naar het ziekenhuis te krijgen. Ik voelde dat het niet goed zat. Op mijn aandringen verwees de huisarts me door naar de spoedeisende gyneacologie, maar in het ziekenhuis was de arts niet onder de indruk. Ik moest wachten op de gewone afspraak.’
Die kwam een paar dagen later. ‘Ik kreeg een echo en de massa bleek in een week tijd gegroeid te zijn. Ik werd gerustgesteld dat ze dit vaak zien en de massa waarschijnlijk goedaardig was. Voordat de operatie plaats kon vinden moest ik wel een week of drie wachten. Dat was niet uit te houden. De pijn was echt ondragelijk – het kwam ineens opzetten en het was pijn zoals ik die nog nooit had gehad. Ik heb veel gebeld met het ziekenhuis, ben ook een paar keer naar de spoedeisende hulp geweest, maar werd steeds naar huis gestuurd met paracetamol.’
Diagnose immatuur teratoom
De operatie werd iets naar voren gehaald. ‘Ik had een fijne chirurg. Hij gaf aan dat de massa inmiddels gebarsten was – al voor de operatie dus. Hij wist niet exact wat er aan de hand was, maar deed zijn best om mijn eierstok te sparen.’ Toen Mariska wakker werd, bleek haar eierstok er toch uit te zijn gehaald. ‘De massa zat eromheen, het kon niet anders. Dat was moeilijk om te horen van de arts, want ik wil graag kinderen.’ Ook kreeg ze te horen dat de massa waarschijnlijk een borderline tumor was.”
Mariska werd 10 dagen later opgebeld. Ze zou de uitslag krijgen, maar ze wisten alleen dat het hooggradig was, meer nog niet. ‘Ik moest drie weken wachten op de uitslag. Ik bleek een immatuur teratoom te hebben, een hele zeldzame vorm van eierstokkanker.’ Gemiddeld krijgen per jaar 1 tot 2 vrouwen het in Nederland. Er wordt weinig onderzoek naar gedaan. Ze hadden geen helder idee waarom ik het had en of het bijvoorbeeld erfelijk was.’
IVF en meer behandelingen
‘Ik had al die tijd al een onderbuikgevoel dat het kanker was, dus dat ik de diagnose kreeg, was vooral een bevestiging van wat ik al voelde. Wel vond ik het lastig om het echt te begrijpen: ik hoor nu dat ik ziek ben, maar voel me voor het eerst in maanden best goed. Wat houdt het in dat ik kanker heb?’
De grootste vraag voor Mariska was of het haar nog gaat lukken om eigen kinderen te dragen? ‘Ik probeerde me vast te houden aan het goede: het was redelijk vroeg gevonden en het is een soort kanker die te genezen is. Ik had geen idee wat er nog voor me lag.’ Ze werd doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Er volgt een tweede operatie om biopten te nemen. Tijdens die operatie vonden ze ook een massa op haar linker eierstok, maar die groeide niet en zag er rustig uit. De artsen hebben er voor gekozen om dat te laten zitten.
Ook onderging Mariska IVF. ‘Dat proces was hormonaal heel intens en het verwijderen van mijn eitjes vond ik pijnlijk.’ Kort daarna kwam de uitslag van de biopten. De kanker was toch uitgezaaid naar haar onderbuikwand en, doordat de massa eerder gebarsten was, ook naar haar baarmoeder. Mariska kreeg de keuze: nog een operatie waarbij de baarmoeder verwijderd wordt of direct chemo. ‘Het was voor mij onduidelijk wat het verwijderen van mijn baarmoeder deed met mijn kansen. Wat ga ik kiezen? Toen was het heel fijn om met mijn buddy die ik via Olijf leerde kennen te sparren. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om vanwege mijn kinderwens mijn baarmoeder te laten zitten.’
Begin december 2024 begon de chemotherapie. ‘Dat vond ik van het hele traject het zwaarst. Na de eerste ronde dacht ik nog ‘dit valt best mee’. Maar na de tweede ronde werd ik heel ziek. Ik kon niet stoppen met overgeven, was intens moe en kreeg veel zeldzame bijwerkingen. Toen werd ik echt bang voor de derde ronde.’ Wat Mariska overeind hield was de gedachte: de chemo is een keer klaar en dan wordt het weer beter.
Uit de overlevingsmodus
Inmiddels zit de chemotherapie erop en voelt ze zich wat beter. ‘Ik heb voor het eerst weer wat energie om de dag door te komen. Af en toe krijg ik kleine herinneringen aan de chemo, zo zijn er bijvoorbeeld dingen die ik echt niet meer kan eten. Of ik ben ineens weer heel moe. Wat Mariska erdoorheen heeft gesleept is de steun uit haar omgeving: mijn man en mijn moeder hebben zo goed voor me gezorgd. Het is heel fijn dat je in zo’n periode voelt dat je er niet alleen voor staat.
Een paar weken na de chemotherapie kwam Mariska uit haar overlevingsmodus. ‘Nu besef ik eigenlijk pas wat er allemaal gebeurd is. Ik ga naar een psycholoog die gespecialiseerd is in mensen met kanker om het proces te verwerken. Ik zit daar nog middenin. Het is een nieuw onderdeel van mijn leven.’
Wat Mariska andere vrouwen wil meegeven is dat als je voelt dat er iets niet goed zit in je lijf, je er dan op moet blijven terugkomen.
*Mariska is niet haar echte naam. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Mariska vertelde haar verhaal in april 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.
Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.