Toen Bianca in 2019 na het lopen van de Vierdaagse in Alkmaar steeds meer vage klachten kreeg, ging er niet direct een lampje branden. Het was een druk jaar geweest voor haar. Toen haar buik enorm opzwol, ging ze toch maar naar de huisarts. Ze werd doorgestuurd en kreeg uiteindelijk de diagnose baarmoederkanker met uitzaaiingen in beide eierstokken.
‘Het eerste halfjaar van 2019 stond in het teken van een hele grote droom: het lopen van de vierdaagse van Alkmaar. De voorbereidingen gingen goed. Naast dat ik elk weekend wandelde, had ik het druk met mijn gezin en mijn baan als juf van groep 7.
Signalen
Had ik het te druk om bepaalde signalen op te vangen? Ik weet het niet. Achteraf gezien was mijn menstruatie vanaf het begin van het jaar onregelmatig. Ik was vaak en lang ongesteld. Soms enkele druppels, soms was het maandverband niet aan te slepen. Ik weet het aan de overgang, want ik was 46, dus dat kon makkelijk. Ik had wat last van mijn onderrug en had om de haverklap blaasontsteking. Er gingen geen lampjes branden. Ook niet toen het na de Vierdaagse niet meer lukte het wandelen op te pakken. Het was een druk jaar geweest, beredeneerde ik.
Pas toen mijn buik opzwol en ik niet meer op mijn buik kon slapen, ging ik naar de huisarts. Het was inmiddels begin augustus. De arts in opleiding onderzocht mij, voelde een vergrote baarmoeder en riep de huisarts erbij. Mijn huisarts dacht aan een verstopping. Hij stuurde me door naar het ziekenhuis voor foto´s. Er bleek inderdaad een lichte verstopping te zien en mijn ontstekingswaarden waren licht verhoogd. Niks om me zorgen over te maken, maar omdat de arts in opleiding het niet helemaal vertrouwde, werd er voor de zekerheid ook een afspraak met de gynaecoloog gepland.
Een goed- of kwaadaardige tumor
Op de echo leek mijn baarmoeder in orde, maar er was iets mis met mijn eierstokken. Mogelijk zouden deze verwijderd moeten worden. Ik grapte nog: ‘Gelukkig heb ik geen kinderwens meer.’ De gynaecoloog kon er niet om lachen. Ze vroeg of ik wel besefte dat er ook een kans was dat het kwaadaardig zou kunnen zijn? Op dat moment drong pas tot me door dat het misschien helemaal niet goed was. Er werd een uitstrijkje gemaakt en ik moest bloed laten prikken. Voor later in de week werd een CT-scan ingepland.
Een week later kregen we te horen dat ik een tumor in mijn bekken had van 27 cm doorsnede. De tumor zag er relatief goed uit, compact en zonder aanhangsels. Wel was de CA125, de tumormarker, ‘torenhoog’: 1737 waar hij normaal gesproken onder de 30 moet zijn. Er werd een operatie gepland, de tumor moest er sowieso uit. Op dat moment was het nog onduidelijk of hij goed -of kwaadaardig was. De debulkingsoperatie werd gepland op 5 september.
Kankercellen in het uitstrijkje
Op woensdag 28 augustus werd ik gebeld door het ziekenhuis. In het uitstrijkje waren kankercellen aangetroffen. Op dat moment voelde het alsof de grond onder mijn voeten vandaan geslagen werd. Mijn zoontje van toen 10 jaar hoorde me huilen en vroeg of ik nu dood ging. Achteraf voelde dit zó verkeerd. Het ziekenhuis had dit nooit over de telefoon mogen vertellen, ik was totaal onvoorbereid. Later, na de operatie, heb ik dit teruggekoppeld aan de gynaecoloog. Ik vroeg haar waarom ik niet op afspraak gevraagd was. Haar antwoord was dat ik het dan ook geweten had. Dat klopt inderdaad, maar dan was mijn 10-jarige er niet bij geweest toen ik te horen kreeg dat ik kanker had. Nog steeds komt hij (inmiddels 13 jaar), als ik wat langer aan de telefoon zit even checken of alles goed is.
Tijdens de operatie in september zijn mijn baarmoeder, eierstokken en vetschort weggehaald. Er bleken drie tumoren te zijn: een tumor van 20 cm en een van 7 cm doorsnede, beide gevormd rondom de eierstokken. Daarnaast ontdekte de patholoog eenzelfde soort tumor bovenin mijn baarmoeder. Dit bleek de haard te zijn. Het was lang onduidelijk om welke soort kanker het ging. Pas half oktober kreeg ik de officiële diagnose: baarmoederkanker met uitzaaiingen in beide eierstokken, stadium IIIa.
Voor zover ze konden zien was alles weggehaald. Om te voorkomen dat er toch nog ergens kwaadaardige cellen zouden rondzwerven, kreeg ik als adjuvante (=aanvullende) therapie 4 chemo’s en 23 uitwendige bestralingen.
Ik ben er nog
Ik ging in oktober 2019, voor mijn gevoel vrij fit het chemotraject in en kwam in maart 2020 als compleet wrak de bestralingen uit. Ik voelde me alsof er een vrachtwagen over me heen gereden was. Ik had veel last van de gevolgen van de behandelingen, met name in mijn bekken. Vier dagen na mijn laatste bestraling begon de eerste lockdown. Ik voelde me gebroken, down, moe en vooral heel erg eenzaam.
Na de zomervakantie ging het langzaam wat beter. Ik kon inmiddels weer een paar uurtjes naar school. Terugkeren in mijn eigen functie was nog te hoog gegrepen, maar licht administratief werk lukte wel. Ik pakte ook het wandelen weer op en het leek, ondanks aanhoudende pijnklachten de goede kant op te gaan.
Tot ik begin oktober 2020 besmet raakte met het coronavirus. Ik had milde klachten, maar liep helaas wel long covid op. De tijd daarna stond in het teken van vechten, terugvallen, doorvechten en nog meer terugvallen.
Blijven hopen
Ik ben nu anderhalf jaar verder. Van een nog redelijk jonge actieve vrouw ben ik veranderd in een chronisch zieke vrouw van middelbare leeftijd. Ik ben (voorlopig) volledig afgekeurd. Ik wil hier niet te veel bij stilstaan, want dat maakt me heel verdrietig. Mijn hoofd wil er nog steeds niet aan dat mijn leven voorgoed veranderd is. Na een zware val in maart, waarbij ik mijn bovenarm complex gebroken heb, ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt.
Blijven vechten heeft geen zin, dit is wat het nu is. Hier moet ik het mee doen. Ondanks de pijn en het ongemak komt er nu ook ruimte voor bezinning. Ik ben er nog. Ik heb mensen om me heen die van me houden en die me steunen. De zon gaat nog steeds elke dag op. Ik moet leren leven met een chronische ziekte en toch blijven hopen dat het ooit beter wordt.”
Bianca schrijft een blog op kanker.nl onder de naam: BiancaV1973. Ga naar haar blog >>
Je kunt daar volgen hoe het nu met haar gaat.
Bianca schreef haar verhaal zelf in mei 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.