Lees verder
Madelon (32) is pas 30 jaar als ze te horen krijgt dat ze baarmoederkanker heeft. Ze had nog graag een tweede kind gekregen, maar helaas zit die mogelijkheid er niet meer in. En alsof dat niet genoeg was, krijgt ze twee jaar later ook nog te horen dat ze een zeldzame vorm van eierstokkanker heeft.
Madelon: 'Daar zat ik dan, het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Een ziekenhuis dat je iedereen van harte aanbeveelt, maar waar je nooit patiënt wil zijn. Mijn gynaecoloog bracht het nieuws: baarmoederkanker. Ik hoorde mezelf nog zeggen: “Hij gaat er niet uit hoor, ik wil eerst zwanger worden”. Ik ijsbeerde driftig door de kamer. In haar ogen zag ik dat het geen mogelijkheid was, ze nam een hap adem maar hield zich in. Ze gaf me ruimte en stilte. Totdat in die stilte, ik begreep dat mijn leven riskeren voor mijn kinderwens geen optie was. Ze herinnerde mij aan mijn dochter Sara (destijds 18 maanden) en dat was alles wat ik nodig had.
Met mijn baarmoeder verloor ik mijn identiteit. Ik hoorde moeder te worden, ik hoorde nog een kind te baren. Dat is wat ik verwachtte. Dat is wat de maatschappij verwachtte. Dat is hoe het hoorde. Ik wist niet wie ik zou zijn als ik niet vruchtbaar zou zijn. Na de operatie probeerde ik een nieuwe betekenis te geven aan het leven, een ander doel. Ik durfde niet te dromen, bang dat kanker weer alles zou afpakken.
Twee jaar later durfde ik weer te dromen. Ik had de droom om de Alpe d'Huez te beklimmen, met volle focus op mijn doel af. Een inspiratie te worden voor anderen. Ik zou het leven gaan vieren. Trainen viel me zwaar, ik had veel buikpijn, maar zette door. Tot de pijn te scherp werd en ik in het ziekenhuis belandde. Een zware buikoperatie volgt. Toen ik wakker werd zag ik in de ogen van mijn verpleegkundige de welbekende empathie. Ik sloot mijn ogen weer. Eierstokkanker was het verdict. “Je hebt kanker, je krijgt chemo en je wordt kaal.”
Ik voelde de woede vanuit mijn maag opstijgen naar mijn hoofd. Nachtenlang bestudeerde ik elke studie, elk onderzoek naar haarbehoud en mijn zeldzame vorm van kanker. Mijn haarverlies maakte me verdrietig, maar dat iemand mij vertelt wat ik wel en niet word, daar werd ik boos van. Ik ben niet kaal, ik word niet kaal. Je weet niet wie ik ben, ik weet niet wie ik ben. Uitgeput van de operatie en het herstel, presenteer ik mijn aangepaste behandelplan bij mijn internist. Groeiend in mijn nieuwe identiteit zeg ik tegen haar: “Ik bepaal dit keer zelf wie ik ben”. Ze gaat akkoord en bezegelt het met een kleine glimlach.
Elke maandag een retourtje AvL. Mijn haar bleef en daarmee ook het vertrouwen in mijn eigen vastberadenheid. Zo, en nu op zoek naar mezelf.
Waarom, waarom dit onrecht? Waarom moet ik alles wat vrouwelijk is opgeven? Waarom moet ik mijn toekomstbeeld, mijn identiteit en mijn vrouwelijkheid opgeven? Waarom mag ik geen plannen maken?
Op goede dagen tijdens de chemo schreef ik een briefje van hoop naar mezelf: "je staat iedere keer weer op" en las dat op mijn slechte dagen. De juiste mensen kwamen op mijn pad die mij dichterbij mezelf zouden brengen, mede dankzij Olijf. Mijn laatste chemo was ironisch genoeg op de startdag van Alpe d'HuZes. Ik had toch nog een berg beklommen, maar niet de berg die ik gepland had.
Waarom, waarom moet ik dit allemaal opgeven? Waarom mag ik niet dromen?
Omdat vanuit het ‘niemand’ zijn al je mogelijkheden open liggen. Alles is vers, een wedergeboorte. Geen verwachtingen, geen vaststaand doel. Er is niks, en in die leegte van het niemand zijn, vond ik wie ik echt was. Ik leerde mezelf kennen buiten de context van de maatschappij en dat was bevrijdend. Ik vond mijn eigen waarheid. Mijn waarheid vatte vlam en het enige wat ik voor me zag is reizen en fotograferen. Culturen ontdekken, avontuur vinden, voet zetten op elk continent. Een inspiratie zijn voor mijn dochter. Dat wat ze ook wil bereiken, ze het kan, en zich op mag trekken aan haar moeder, die de beste versie is van zichzelf.
Ik moest schijnbaar met een schone lei beginnen om mijn visie en passie vorm te geven. Nooit heb ik begrepen waarom ik zowel opgeleid ben tot hulpverlener als grafisch vormgever. Ik zag de link niet. Vond het tijdverspilling en voelde me niet goed genoeg zonder universitaire studie. Nu wél. Ik ben allebei en tegelijkertijd apart van elkaar. Na kanker viel alles op zijn plek. Ik had alles in huis om mijn eigen bedrijf op te starten. Ik maakte mijn eigen logo, bedacht de marketing en ontwikkelde het concept. Tegelijkertijd doorgrond ik graag de psyche en wil ik mensen in hun kracht zetten. Zo ontstond de geboorte van "de vrouwen fotograaf". Een geboorte die ik anders voor ogen had, maar zo moest zijn. Lieve gynaecoloog, de cirkel is rond.
Vastberaden ga ik vrouwen zoals ik fotograferen en ze in hun kracht zetten. Vrouwen die zichzelf verloren zijn en weer terug gevonden hebben. Want wat je aan een foto nooit kan zien, is het verhaal wat erachter schuilt. Het is tijd om kwetsbaarheid te omarmen, tijd om de discrepantie tussen buitenkant en binnenkant op te heffen. Juist die vrouwen wil ik op een voetstuk plaatsen en hun verhaal een podium geven, opdat zij weer vrouwen inspireren. Geen taboe, geen stigma, maar kwetsbaarheid. Mijn missie is om een kettingreactie te creëren van inspiratie, saamhorigheid en levenslust. Er is namelijk altijd iemand die dat ene briefje nodig heeft.
En als je mij vraagt of ik mijn identiteit nu heb gevonden, of mezelf gevonden heb, dan antwoord ik met "ik heb geen idee". Dat klinkt teleurstellend, maar is eigenlijk best filosofisch. Want ik vertrouw erop dat vanuit die visie de meeste antwoorden komen, om het complexe begrip "zelf" te ontrafelen. "Ik heb geen idee" is namelijk hetzelfde als "ik laat de controle los". Panta Rhei, alles stroomt. Dus ik kan maar beter het water het werk laten doen en zien welk avontuur er op mijn pad komt.
Madelon schreef haar verhaal zelf in augustus 2024. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.