In deze blog vertelt lotgenote Mirjam over het feit dat mensen die je tegenkomt niet weten wat ze moeten zeggen. 'Ik snap het helemaal. Alleen je afwenden en negeren, dat is dan weer het andere uiterste. Hallo, ik leef juist nog wél.'
Vandaag moest ik even naar het dorp om bij de Hema een dubbelwandig glas om te ruilen. Ik ben gek op dubbelwandige glazen voor koffie, thee en koude drankjes. Alleen blijken ze lastig te vervaardigen, want het gebeurt geregeld dat ze kapotgaan of “af-fabriek” al niet goed zijn. Dat laatste was nu het geval, dus ging ik het defecte glas terugbrengen.
Na een donkerbewolkte ochtend was de lucht open geblazen en scheen de zon vrolijk op Voorschoten neer. Het was dan ook druk in het dorp. Ik parkeerde mijn fiets en liep door de kleine passage richting Hema. Geheel conform de naam passeerde ik daar een kennis met haar moeder. Die kennis had ik al een paar keer gesproken sinds de uitwerpselen de ventilator geraakt hebben, maar de moeder nog niet. Die had ik zelfs al heel lang niet meer gezien. In een fractie van een seconde gebeurt het, en ik zag het gebeuren: herkenning, daarna een soort ineenkrimpen, en dan een razendsnel “herstel”, maar toch ook een lichte “paniek!” uitdrukking op het gezicht. Want: wat nu? Zeggen we niks, zeggen we gedag of stoppen we om een praatje te maken? En indien praatje: “Wat moet ik in hemelsnaam zeggen?!”
Veel lotgenoten hebben er hier al een blog aan gewijd (of zelfs meerdere): wat je beter wel en niet kunt zeggen tegen een ernstig ziek (geweest) persoon. Of tegen iemand die een verlies doormaakt. SIRE maakte er zelfs een campagne over. Hanneke kon zich er druk om maken en als mijn geheugen me niet in de steek laat (hahaha, natuurlijk doet het dat, dagelijks zelfs) heb ik ook bij HeleentjeM en Chrissie hierover gelezen. Laten we vooropstellen: het IS moeilijk. Pre-ventilator had ik zelf ook niet geweten wat ik had moeten zeggen. Met de kennis van nu zie ik dat ik zelf soms niet genoeg heb gedaan voor mensen die ziek werden of iemand verloren hadden. Ik had geen benul van de impact. Dus dat het lastig is en dat er soms dingen worden gezegd die niet zo heel tactisch zijn, dat snap ik helemaal. En dat je, als je mij tegen het lijf loopt, niet goed weet wat je moet zeggen, snap ik ook. (Overigens: “Ik weet niet wat ik moet zeggen” is een prima zin en nog heerlijk filosofisch ook, want als je dat zegt weet je het dus wel.)
Enniewee, in de passage zeiden kennis en ik vrolijk “Hoi!” tegen elkaar en vervolgden elk ons weegs. Nadat ik bij de Hema mijn missie had volbracht en ook nog met een broek in de aanbieding de deur uit liep, ik heb bijna twee maten groter nodig tegenwoordig en plenty kastruimte, kwam ik op de terugweg naar mijn fiets Roberto’s en mijn oude buren tegen, van ons vorige huis. Niet de naaste buren maar meer “einde van de straat” buren. Zij liepen mijn kant op, ik de hunne en opnieuw zag ik het gebeuren. Precies hetzelfde. Hen had ik niet meer gezien sinds ongeveer een jaar voor Corona. Alleen bleven zij me niet aankijken, maar zagen plots iets heul interessants in de etalage van de herenkapper. Een etalage van 1,5 meter breed met voornamelijk borden met de merknamen van de producten die de man op de hoofden en gezichten van zijn klanten smeert. Tsja, wie staat daar niet voor stil? Ik had de keuze om ook stil te gaan staan en heel nadrukkelijk “Hallo” te zeggen, maar ik had niet veel tijd. Dus ik besloot dat niet te doen. We waren trouwens ook nooit vrienden geweest (en als ik bedenk hoe Roberto over hen dacht, is dit een eufemisme).
Dat je niet weet wat je moet zeggen: ik snap het helemaal. Alleen je afwenden en negeren, dat is dan weer het andere uiterste. Hallo, ik leef juist nog wél.
Alsof het karmisch was zag ik in de passage op de terugweg een andere kennis, zij werkt in een winkel daar. Haar had ik ook al een tijdje niet meer gesproken, maar nog wel sinds ventilatorgate. We zagen elkaar door de ruit en hebben heel erg naar elkaar gezwaaid, waarbij de vraag dit keer bij mij lag: zal ik even stoppen om gedag te zeggen, of ga ik door? Zoals gezegd, ik had niet zoveel tijd, er kwam een bezorging, dus ik kon beter naar huis gaan. Maar die zwaai zei alles.
Toen ik thuiskwam, zei mijn kat Waus: “Mauw”. Dat kan ook.