Interviews afnemen is voor haar dagelijkse kost, maar voor Olijf draait Connie (68) de rollen graag om. Ze neemt alles in het leven altijd zoals het komt. Ook de baarmoederkanker die in maart 2022, alweer twee jaar geleden, bij haar werd ontdekt. Officieel is ze genezen, maar de late gevolgen zorgen ervoor dat haar leven niet meer zo onbezorgd is als voorheen. Voor Olijf doet ze haar verhaal over de kanker die haar metgezel is geworden.
Begin maart 2022 ontdekt Connie een lichte vaginale bloeding. Ze besluit om de huisarts te bellen, ondanks dat een belletje naar de huisarts voor haar geen vanzelfsprekendheid is. ‘Normaal ging ik niet snel naar de huisarts, want ik dacht altijd: dat gaat vanzelf wel weer over’, licht Connie toe. Op de een of andere manier zat de bloeding haar toch niet helemaal lekker. Een week later volgde een echo van haar buik in het ziekenhuis. De arts zag iets zitten, maar stelde haar direct gerust. In 98 procent van de gevallen is het loos alarm en gaat het om een goedaardige poliep. Voor de zekerheid werd het weefsel toch weggehaald voor onderzoek. Zonder al te veel stil te staan bij de ongewisse uitslag, ging Connie verder met haar leven. Ze is in het dagelijks leven journalist-tekstschrijver. Sinds 1989 klimt ze voor haar eigen schrijfbureau in de pen. Haar klanten, voornamelijk goede doelen organisaties en culturele instellingen, kiest ze bewust uit. ‘Daar ligt mijn hart. Het hardcore bedrijfsleven laat ik liever links liggen.’ Daarvoor was Connie professioneel danseres. Daar is ze op haar 33e mee gestopt, omdat ze langzamerhand te oud werd. ‘Ik heb ontzettend geluk gehad dat ik met maar liefst twee passies in één leven mijn brood heb kunnen verdienen.’
In de trein naar een nieuw leven
De echo vond plaats in een prachtig voorjaar met zonnestralen in overvloed. Connie en haar man Frank waren naar Limburg afgereisd voor een vakantie. Op het moment dat zij samen door de heuvels wandelen, wordt Connie een week eerder dan afgesproken gebeld door de gynaecoloog. De uitslag van de biopt baart hem zorgen en hij vraagt haar diezelfde middag naar het ziekenhuis te komen voor een scan. ‘Ik wist toen meteen dat het mis was, maar besloot toch om de vakantie niet te staken.’ Achteraf is ze heel blij dat ze niet op stel en sprong in de auto is gestapt. ‘Het was uiteindelijk een heerlijke week waarin ik helemaal tot rust kwam. Juist op deze manier kon ik me mentaal voorbereiden op alles wat komen ging. Ik wist dat Frank en ik hierna in een trein zouden stappen die voorlopig niet zou stoppen; onze levens stonden op het punt om te veranderen.’ Ook heeft ze zich in die week alvast goed ingelezen over de mogelijke ziekte en de behandelingen, want ze wilde alle scenario’s weten.
Een pittige tijd
Op zondag ging Connie huiswaarts en de volgende twee dagen werd ze meteen in het ziekenhuis verwacht. De definitieve uitslag was: baarmoederkanker in de derde graad. Na het gesprek met de gynaecoloog had ze ook een prettig gesprek met een oncologieverpleegkundige. Daar was ruimte voor het emotionele deel, want de definitieve uitslag maakte toch heel wat los. ‘De arts die mij zou gaan opereren, kwam tijdens dat gesprek ook even om de hoek kijken. Zo van: wat voor vlees heb ik in de kuip. Er was aandacht, dat gaf veel vertrouwen. Ik ben nog steeds heel blij met mijn team.’ De operatie volgde vervolgens vrij snel. De artsen haalden de baarmoeder, eileiders en eierstokken, veel weefsel en lymfeklieren weg, maar een bestralingstraject was alsnog nodig. En niet één keer, maar elke dag, in totaal 25 keer. ‘In een kwartier sta je buiten, de bestraling zelf stelt niks voor. Het probleem ontstond erna. Na een week bestraling begon ik namelijk voor het eerst echt ziek te worden. Van de kanker zelf had ik nooit klachten, op die ene bloeding na. Door de bestraling kreeg ik veel last van mijn buik en moest ik soms vechten tegen vermoeidheid.’ Het ziekenhuis lag bij Connie om de hoek, op nog geen tien minuten lopen vanuit haar huis. ‘Op het einde waren de dagelijkse wandelingen naar de bestraling strompeltochtjes van het ene naar het andere bankje.’ Het was een pittige tijd voor haar.
De late gevolgen van bestraling
Twee jaar later heeft Connie nog steeds last van de late gevolgen van bestraling. ‘Dat is echt heel vervelend, want je komt zo niet toe aan het helen. De kanker blijft je metgezel. Dat is het moeilijke van alles. Je denkt: na de behandelingen volgt vanzelf een stijgende lijn naar het oude leven. Dat is niet zo. Mijn leven is anders geworden. Er zijn weken waarin ik erg veel last heb en weinig kan. Ik mis mijn oude actieve zelf. De spontaniteit glipt langzaam weg. Een ongepland avondje uit eten wordt opeens een bijzonderheid.’ Voor sommige mensen leidt het hebben van kanker ertoe dat ze de kleine dingen in het leven meer gaan waarderen. ‘Dat begrijp ik, maar doe mij toch maar al die grote dingen.’ Dat is volgens Connie niet uit negativiteit of pessimisme. Zo zit ze in elkaar. Ze neemt de dingen al haar hele leven zoals ze komen. De waarom-vraag spookt daarom niet door haar hoofd. ‘Ik ontken de veranderingen in mijn leven, lijf en energie niet. Integendeel, ik kijk de kanker recht in de ogen aan.’ Ze heeft met de impact leren leven.
Connie en Frank hebben samen twee dochters. Een dochter woont ver weg in Australië en de ander in Amsterdam. Ondanks Connies blik op het leven zit ze soms in over haar twee dochters. Ze hebben een stevige band als gezin, een viereenheid. ‘Het gaat niet alleen om de invloed op mijn leven, maar ook om de invloed op de mensen om mij heen. Ik voel me soms schuldig. Frank zijn leven is ook veranderd omdat we minder kunnen doen. Dat geldt ook voor de meiden. Het besef van eindigheid, dat er een moment komt dat we afscheid moeten nemen, is ineens reëel.’ Momenteel gaat het gezin flexibel met de kanker om. Als Connie zich goed voelt, worden de agenda’s vliegensvlug erbij gepakt. Soms blijft het ook bij bankhangen, zoals vorige week toen haar dochter uit Australië overkwam.
Kwaliteit boven kwantiteit
Connies oncoloog raadde haar aan om op olijf.nl te kijken. Dat advies heeft Connie opgevolgd. ‘Olijf is natuurlijk specifiek gericht op gynaecologische kanker, dus dat helpt enorm. Zeker in het begin als je niet goed weet waar je aan toe bent.’ Connie wil ervoor waken dat een behandeling is gericht op kwantiteit in plaats van kwaliteit. ‘Artsen hebben soms de neiging om door te gaan met behandelen, terwijl dat voor een patiënt niet altijd het beste is. Dat is bij mij helemaal nog niet aan de orde hoor. Maar ik zorg ervoor dat ik zo goed mogelijk op de hoogte ben. Googelen dus, maar wel op de juiste websites. Ik wil afgewogen beslissingen nemen en voor mezelf opkomen. Gelukkig heb ik een heel goed team waar ik alle vertrouwen in heb!’
Connie vertelde haar verhaal voor Olijfblad 2-2024 (juni). Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.