Lees verder
Als je in een hecht team werkt en een van je collega's wordt ziek, kan de impact ook voor jou als collega groot zijn. Dat heeft Helen aan den lijve ondervonden toen ze van dichtbij meemaakte dat haar collega Inge kanker kreeg. Ze deelt hieronder haar verhaal, omdat je kanker niet alleen hebt. Ook als je je niet bevindt in de directe familie- of vriendenkring.
"Ik weet het nog als de dag van gisteren
Mijn lieve collega en teamlid Inge kampte al een tijdje met gezondheidsissues. Vage klachten. Op afstand zag ik dat het niet goed ging. Misschien signaleer je dat soort dingen als ‘buitenstaander’ eerder dan mensen uit je directe omgeving. Van vage klachten en ziekenhuisbezoeken naar uiteindelijk dé diagnose eierstokkanker. Dat leverde binnen ons team heftige emoties op. Logisch.
Hoe ik ermee omging?
Emotioneel. Vol ongeloof in mijn lijf. Maar ook met vragen richting mezelf. Hoe moest ik hiermee omgaan? We waren close als collega’s en zaten in een hecht team, maar ik was tenslotte ‘maar’ een collega. Dus ik wilde de directe omgeving niet in de weg lopen. En al helemaal niet Inge nog eens extra belasten met mijn aanwezigheid. Welke positie neem je dan in? Lastig vond ik dat! En zo kan ik me ook nog goed herinneren dat andere collega’s veel vragen stelden. Soms uit nieuwsgierigheid misschien. Soms uit angst om het aan Inge zelf te vragen. Daar kreeg ik ook bepaalde gevoelens bij die niet altijd even positief waren.
We maakten alles van dichtbij mee
Doordat wij in een hecht team werkten en veel samenwerkten, hoorden wij de berichtgevingen misschien sneller dan sommigen in de directe omgeving van Inge. Dat ervaarde ik als erg waardevol. Die openheid binnen ons team was mooi. Daardoor kreeg ik het gevoel dat ik Inge extra kon ondersteunen, een luisterend oor kon bieden en haar een schouder kon geven om even tegenaan te huilen. De plek die ik in mocht nemen was mooi. Daar was ik dankbaar voor, want zo kon ik toch iets doen. Het ziekteproces maakte ik dus van aardig dichtbij mee. Dat bracht natuurlijk heftige emoties met zich mee.
Hoe ziek ook: we bleven met elkaar lachen
We reden regelmatig met elkaar naar het ziekenhuis om naar Inge te gaan. Soms schrok ik. Dan was de ziekte vreselijk zichtbaar. En soms ging het een stuk beter. Maar de rode draad was: lol maken en samen lachen. In het ziekenhuis en erbuiten. Natuurlijk ging dat ook wel eens gepaard met serieuze gesprekken, maar we wilden onze collega graag opvrolijken. Even niet denken aan die stomme situatie en het onzekere ziektebeeld.
Een lege plek op het werk
Dat was elke keer weer confronterend. Ik ben vaak even op het toilet gaan zitten. Even een momentje voor mezelf. Huilen. De continue vraag of het beter ging worden, elke keer die stomme chemo, een nieuwe uitslag en ga zo maar door. En mijn eigen interne, emotionele conflict. Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Het gevoel dat je natuurlijk ‘maar een collega’ bent overheerste af en toe. Moet ik mezelf iets meer op afstand zetten? Of juiste niet. Ik vond het soms lastig om een goede plek in de hele situatie in te nemen. Soms besprak ik dat, maar ik wilde vooral niet tot last zijn.
En nu een paar jaar later
Inge is helaas niet genezen, want de kanker is teruggekomen. Hoe oneerlijk is het leven? Opkrabbelend na de ergste situatie, merkte ik een verandering die mijn (inmiddels) oud-collega doormaakte. Ze veranderde en focuste op het allerbelangrijkste. Zo logisch en sterk. Als je herstellende bent van alle lichamelijke- en geestelijke troep in je lijf, die vreselijke ziekte en de grote onzekerheid in je verdere leven moet je je namelijk focussen. Je hebt geen energie voor alles wat voor de ziekte allemaal zo normaal was. Ik zette mezelf bewust iets meer op afstand. Om mijzelf niet op te dringen. Iedereen komt als een ‘ander mens’ uit zo’n situatie. Daardoor heb ik zoveel respect voor haar. En hoe ze omgaat met de onzekerheid. Al is het op een afstandje inmiddels, maar nooit uit gedachten en uit mijn hart.
Tot slot: ik heb zoveel geleerd
De inzichten van het leven, hoe sterk een mens kan zijn, hoe een mens weer opnieuw leert leven, zoekende naar een balans, vasthouden aan de belangrijkste elementen in het leven en niet loslaat. Het kostte me wat tijd om mijn plekje weer te vinden en ook te accepteren. En natuurlijk hebben we nog contact met elkaar. Weliswaar anders en minder intensief. Maar het is goed zo."
Helen schreef haar verhaal eind 2021.