Gynaecologische kanker loopt als een rode draad door mijn prille bestaan. Het ontnam mij de kans om mijn oma te leren kennen en test nu mijn moeders strijdvaardigheid. Het vrouwelijk gereedschap is deze vrouwelijke familielijn in ieder geval niet goedgezind.
Tijdens de autorit naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht (hierna: AZM) heb ik het mijn vader meerdere malen op het hart gedrukt: desnoods ga je huilen in de stamkroeg of voor de kerk, maar niet waar ze bij is. Onze ontzetting was het laatste dat ze er nu bij kon hebben.
Het was de dag voor haar operatie. Langzaam sloeg de klok acht uur, de tijd waarop het bezoekuur ten einde kwam. Al mijn vermanende woorden ten spijt, juist ikzelf opende het tranendal tijdens de laatste omhelzing en sprak uit wat ik voelde: een diepe angst. Mijn vader en tante volgden direct. Daar stonden we dan toch, met zijn allen te huilen in haar kamer. ‘Mevrouw, kan ik iets voor u doen?’ De zuster stond tijdens het moment suprême in de deuropening. Wat bleek, mijn vader had per ongeluk aan het hulptouwtje getrokken.
Alarmbellen
Een viertal maanden eerder zat ik op een doodnormale dag thuis te werken. Mijn moeder bleef om me heen cirkelen. Het hoge woord kwam er snel uit: ‘Ik moet je toch even iets vertellen, de gynaecoloog heeft iets op mijn eierstokken gezien.’ Menig mens zou misschien optimistisch eerst denken aan alle mogelijke niet-kanker uitkomsten. Maar door de geschiedenis rondom mijn oma gingen bij mij de alarmbellen meteen af. Immers, toen mijn moeder zwanger van mij was, overleed haar moeder aan eierstokkanker. Een vicieuze cirkel met de dood?
Roulette
Wat toen volgde was een tijd vol wisselende uitslagen en daarmee gepaard gaande onzekerheid. De ene week toeters en bellen omdat de markers van de eierstokken laag waren, de andere week bleek het een atypische variant kanker te zijn waardoor dezelfde markers een vertekend beeld gaven. Zonder dat we het gemerkt hadden waren we met zijn alleen in een casino beland waarbij mam een grove inzet deed op een scheve roulettetafel. De inhumane maand kwam ten einde met een kort belletje van mijn moeder: ‘Ik heb goed nieuws, het is eierstokkanker stadium drie.’ Haar leven stond op rood maar er was 78% kans dat het balletje op zwart ging vallen.
Er volgde een aaneenschakeling van zware emotionele beproevingen en ongemakkelijke momenten. Ik voelde mij niet op mijn gemak met de hele kankersituatie en had vooral een pessimistische mindset. In mijn hoofd was een wekker in werking gesteld en was het een kwestie van tijd voor ik voor haar kist zou staan.
Op een ochtend na de tweede chemokuur riep mijn moeder of ik even wilde komen kijken. Het klassieke kankermoment was bereikt: haar haren vielen met bosjes tegelijk uit. Aangezien ik die dag vrij was, zijn wij direct naar de kapper gegaan. De eerste lokken lagen nog niet op de grond of ik kon de tranen al niet meer bedwingen. Ik vond het simpelweg doodeng en alle opgekropte spanning kwam er tegelijk uit. Mijn moeder daarentegen heeft geen traan gelaten. Zij bleef met een glimlach in de spiegel kijken en wilde niet dat de stoel werd omgedraaid. Mijn vader noemde haar vanaf die avond de weerspiegeling van Sinéad O’Connor, ik prefereer een vergelijking met de artiest Kovacs.
De operatie
Mijn moeder was de eerste HIPEC-patiënt bij eierstokkanker in het AZM. Dit verhoogde de kansen met tien procent. De operatie duurde lang, was zwaar en werd verricht door meerdere dokters. Die dag was voor mij de grootste beproeving, een waas van emoties. Zeven uur later werd mijn vader gebeld met goed nieuws. Mijn moeder zag er dan wel uit alsof er een vrachtwagenstoet overheen was gereden, haar binnenste had hoop voor de toekomst gegeven. Na een week duwde ik haar in de rolstoel door de gangen op weg naar huis. Hier heb ik een video van gemaakt. Als mijn negativiteit me parten speelt, kijk ik die terug.
Terwijl de kanker in het begin voor veel ongemakkelijke momenten zorgde, is die heden ten dage een normale factor binnen het gezin. Seks met die ‘kale’ zingen, vragen of de cavia (synoniem voor pruik) van tafel mag, mam associëren met kort pittige dames, kletsen met de vrijwilligers op de oncologie afdeling, alles kan. Het brok in mijn keel bij het woord kanker is verleden tijd.
Levenslessen
Vandaag de dag ga ik met een optimistische mindset door het leven. De wekker heb ik stop gezet en ik probeer zo veel mogelijk te genieten van het heden. Mijn band met mijn moeder is door het hele proces sterker geworden. Ondanks alle ellende die zij heeft moeten doorstaan, blijft zij sterk. Er zijn geen woorden die de lading van mijn trots op haar kunnen dekken. Mijn boeken over powervrouwen heb ik terug in de boekenkast gezet. Sorry Michele Obama en Margaret Thatcher, de sterkste en meest inspirerende vrouw staat toch echt recht voor mijn neus. Waar het balletje ook zal eindigen, haar waardevolle lessen zal ik de rest van mijn leven dankbaar meenemen.
Lianne schreef haar verhaal zelf in juni 2019. Ondertussen kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar familie.