Maaike (43) ‘Vertrouwen moet groeien’

Op haar veertigste kreeg Maaike te horen dat ze baarmoederkanker had. Dat zag ze niet aankomen, want ze ging naar de gynaecoloog vanwege haar kinderwens.

'Vanwege mijn leeftijd wilde ik mijn kinderwens goed aanpakken, maar ik had ook klachten: tussentijds bloedverlies. Ik had ooit als tiener tijdens een uitzending van Oprah op tv gezien, dat dit een potentiële rode vlag is. Een arts-assistent constateerde dat mijn baarmoederslijmvlies te dik was. Ik kreeg een kuurtje mee, maar de klachten bleven aanhouden en hij verwees mij door voor verder onderzoek. Tijdens de verdere onderzoeken werd geconstateerd dat alles er goed uitzag, geen reden tot zorgen. Toch werd er een biopt genomen, omdat er kleine poliepen werden gevonden. Ik maakte me niet zoveel zorgen. Het eerder gemaakte uitstrijkje was goed. PAP1. Ik dacht: “ik heb in ieder geval geen baarmoederhalskanker. Dat kunnen we van de lijst schrappen.” Ik dacht meer aan een vleesboom of een poliep. Een dag voordat ik de uitslag zou krijgen werd ik gebeld. Of ik naar het ziekenhuis wilde komen. Dan weet je het al… Slecht nieuws: ik had een tumor in mijn baarmoeder.’

Thuis googelde ik op baarmoederkanker en kinderwens. Ik wilde weten of ik nog een kindje zou kunnen krijgen, maar dat werd door mijn artsen al snel van tafel geveegd. Alles moest weg. De patholoog zou na de operatie pas goed kunnen beoordelen hoe ver de kanker was gevorderd. Het was dus een kwestie van opereren en hopen dat de kanker niet te ver was gegroeid…’

Hartverscheurend
‘Bij elk ziekenhuisbezoek verloor ik een stukje hoop. Ik had al jarenlang een sterke kinderwens. Op mijn 28ste waren mijn man en ik er klaar voor. Helaas lukte het ons niet om zwanger te worden. Toen werd hij ziek - een hersentumor - en overleed, twee jaar later. Het duurde een tijd voordat ik dit goed verwerkt had. Toen kwam mijn kinderwens onverminderd terug. Ik had geen relatie en was er klaar voor om het zelf te gaan doen. Ik dacht dat het nog kon. En nu kreeg ik te horen dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. Dat was hartverscheurend.

Mijn twee zussen gingen altijd mee naar het ziekenhuis. Op de dag van de operatie was er ook een goede vriend mee. In de wachtkamer ging een zwangere vrouw recht tegenover mij zitten. Ik dacht: je moet nu een beslissing nemen. Of je kijkt naar haar en je bent blij voor haar, of je kijkt weg. Maar dan zul je dat altijd doen, steeds als iemand zwanger is. Een nichtje, vriendin, buurvrouw… Ik keek naar de zwangere vrouw. Dit is wat het is, dacht ik. Dit is de realiteit en daarmee moet je dealen… Het was een bizar moment. Ik zat daar vol angst over mijn operatie en de gevolgen, en daar in die wachtkamer werd me heel duidelijk dat ik voor de tweede keer in mijn leven op een kruispunt stond. Geen keuze, doorgaan en hopen dat je er goed uitkomt.

Ik had een fantastische arts. Ze zag dat ik bang was en hield mijn hand vast. Toen ik wakker werd, voelde het alsof er messen in mijn buik waren gestoken. Ik had nog nooit zo’n pijn gevoeld. Ik leefde van moment tot moment.’

Genezen
‘Om de drie maanden heb ik een controle. Ik heb nog klachten. Tillen geeft bijvoorbeeld altijd buikpijn naderhand, en ik heb nog regelmatig steken rechtsonder in de buik. Waarschijnlijk is het littekenweefsel. Ik zie enorm op tegen die bezoeken. Hoewel mijn arts zegt dat ik erop kan vertrouwen dat de kanker niet meer terugkomt, en ik dus genezen ben, blijf ik kanker doodeng vinden. Ik ben nog steeds bang dat het terugkomt. In mijn familie zijn we bekend met deze ziekte. Mijn oudste zus kreeg op jonge leeftijd borstkanker, en mijn vader heeft darmkanker gehad. Vorig jaar kreeg een tante eierstokkanker. Het erfelijkheidsonderzoek heeft niets opgeleverd, maar we zijn er toch van overtuigd dat er een link moet zijn die nu nog niet is aan te tonen.

Vertrouwen moet groeien. Binnenkort heb ik weer een controle. Als het goed is, stelt de arts misschien wel voor om eenmaal per halfjaar te komen. Dat is best spannend, want aan de ene kant geeft het ruimte, maar aan de andere kant wil je ook goed in de gaten worden gehouden, al is de kanker in een vroeg stadium ontdekt en is mijn leeftijd ook een gunstige factor.

Andere vrouwen zou ik op het hart willen drukken naar de gynaecoloog te gaan als er iets is veranderd in de menstruatiecyclus, of als er tussentijdse bloedingen zijn. We zijn vaak geneigd een bezoek aan de arts uit te stellen, omdat we druk zijn of denken: “dat komt nog wel.” Maar er is echt geen tijd te verliezen. Ik was er gelukkig op tijd bij, omdat ik wist dat veranderingen in je cyclus een teken aan de wand kunnen zijn. Dat en mijn kinderwens heeft mijn leven gered.’

Maaike vertelde haar verhaal in augustus 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.