Ria is de moeder van Inge. Inge kreeg eierstokkanker toen ze eind 30 was. Hoe ga je als ouder om met zo’n onzekere en spannende periode?
Alarmbellen
‘Inge wilde zwanger worden, maar dat lukte niet via de natuurlijke weg en daarom startte ze met een vruchtbaarheidsbehandeling. Bij een van de controles werd er vocht in haar buik gevonden, waarop nader onderzoek volgde. Toen ze mij appte dat bij een regulier bloedonderzoek bleek dat haar CA125 verhoogd was, gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen.’ Er volgde een rits aan onderzoeken en haar dochter werd doorverwezen naar een ander ziekenhuis. ‘Uiteindelijk kreeg ze de diagnose eierstokkanker en startte haar behandelplan met een debulkingoperatie. ‘Mijn man en ik hadden een vakantie gepland, maar die hebben we direct geannuleerd. We zijn, samen met haar man, tot aan de inslaapkamer met haar meegegaan.'
Haar eigen traject
Ria en haar man gingen vol spanning naar huis. ‘De man van Inge heeft ons op de hoogte gehouden. De volgende dag zijn we naar haar toe gegaan in het ziekenhuis. Het was ongelofelijk spannend, want we gingen die operatie met veel onzekerheid in. We hadden geen idee wat de chirurg zou aantreffen.’ Ook daarna bleef het spannend, want Inge startte met een traject van chemotherapieën. ‘Als moeder ga je ook in de overlevingsstand. Samen met de ouders van haar man, probeerden we er zoveel mogelijk te zijn. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat het haar traject is. Ik heb daarom het initiatief veel bij haar gelaten. Dat heb ik ook duidelijk gezegd: "jij moet om hulp vragen en dan zijn we er."’
Ziekteperiode opdelen in fases
Ria heeft in 2015 darmkanker gehad. Haar professionele achtergrond als verpleegkundige heeft haar toen geholpen én in de weg gezeten. Dat merkte ze bij Inge ook. ‘Toen ik zelf ziek was had ik wel tien scenario’s bedacht. Het bleef maar razen in mijn hoofd, terwijl er uiteindelijk maar één scenario van toepassing op mij was. Wat mij toen heeft geholpen is om mijn ziekteperiode in fases op te delen. Dat heb ik bij Inge ook gedaan. Inge zei dat ik een voorbeeld voor haar was, maar ieder traject is anders. Je gaat je eigen weg. Ik wilde dat ze zelf zou uitvinden wat bij haar past en waar ze zich fijn bij voelt.’ Eén van de adviezen die Ria haar dochter wel heeft gegeven is om zich niet te laten leiden door de buitenwereld. ‘Mensen komen met goedbedoelde adviezen, maar veel van die adviezen moet je ook gauw weer vergeten’. Doe wat bij jou past en dat is goed. Op het moment dat gedachten met je op de loop gaan, kun jezelf trainen door “STOP” te zeggen en afleiding te zoeken.'
Een periode van onzekerheid met ups en veel downs
Tijdens de ziekte van Inge, overleed Ria’s zusje aan alvleesklierkanker en een jongere lotgenoot aan darmkanker. ‘De heftige gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op. Toen heb ik me wel afgevraagd: wanneer houdt dit op? En laat het dan mij zijn én niet mijn kind.’ Leven met zoveel onzekerheid gaat met ups en downs. ‘De vraag "wanneer komt de kanker terug?" sluimerde op de achtergrond. En nu is de kanker bij Inge terug. Een nieuwe fase volgt met hormoonbehandelingen. We zitten niet allemaal tegelijkertijd in dezelfde fase. Je wilt elkaar vaak sparen. En je moet het elkaar ook gunnen om in een bepaalde fase te zitten. Zo heeft Inge een ziekenhuisafspraak een paar keer afgezegd, daar vond ik natuurlijk wat van, maar ik heb haar de ruimte gegeven. Het is wel belangrijk om te blijven delen met elkaar. Hulp blijven vragen. Gelukkig doet Inge dat wel. Een paar weken geleden was ze niet lekker en toen belde ze op om te vragen of wij de hond konden uitlaten.’
Houvast
Daarnaast vindt Ria het heel belangrijk om leuke dingen met elkaar te blijven doen. ‘Ik wil mooie herinneringen met mijn gezin maken. Dat doen we zeker. En dat heeft sommige relaties verdiept, zoals die met de ouders van haar man. Geluk zit in kleine dingen en ondanks zorgen zijn er iedere dag dingen/mensen/ervaringen waar je blij van wordt. Wij zijn graag buiten, wandelen maakt je hoofd leeg en je longen weer vol. Tegelijkertijd leven we met de dag. Ik probeer om iedere dag genoeg aan zichzelf te laten hebben. Onze toekomst heeft een hoop vraagtekens. Maar in die toekomst zit zeker hoop. Natuurlijk komt het af en toe op: wat als mijn dochter er niet meer is? Dan denk ik vooral aan de mogelijkheden, de nieuwe middelen en behandelingen die ze de komende jaren gaan uitvinden. Dat geeft houvast. Maar je moet ook realistisch blijven. We hebben het gesprek over de dood nog niet gevoerd, bij die fase zijn we nog niet. Als die wel aanbreekt, dan gaan we het er zeker met elkaar over hebben.’
Ria vertelde haar verhaal in april 2023. Intussen kunnen er veranderingen in (de gezondheid van) haar gezin zijn opgetreden.