Lees verder
‘Hoe lichtrood het bloed ook was, ik wist dat ik het moest laten controleren’ Als iemand haar had gezegd dat de kans aanwezig is dat na het verwijderen van je eierstokken na de overgang je hormoonhuishouding van slag kan raken, had dat Silvia veel onzekerheid en een lange zoektocht bespaard. Een zoektocht die startte bij lichtrode druppels op een wc papiertje. “Ik dacht: hoe licht ook, het is bloed, ik ben door de overgang dus dan moet je dat laten controleren.”
De film die elf maanden geleden van start ging, draait Silva moeiteloos af. Toen ze in mei 2019 lichtrode druppeltjes bloed op haar wc papier zag, was ze direct gealarmeerd. “Ik ging ermee naar de huisarts die gelijk een uitstrijkje maakte en me doorverwees naar de gynaecoloog. Zij zag tijdens het inwendige onderzoek een poliep die er uit moest.” Silvia vond dat aannemelijk en maakte zich niet al te veel zorgen. Tijdens de ingreep ontdekte de gynaecologe achter in de baarmoeder geen poliep maar weefsel dat er niet hoorde. Het weefsel werd verwijderd, onderzocht en vol goede moed ging Silvia een paar weken later samen met haar partner naar de arts voor de uitslag.
Baarmoederkanker
Het slechte nieuws werd gelijk gemeld: ze had baarmoederkanker. Het goede nieuws kwam er vrij snel achteraan: Silvia was er zo op tijd bij geweest dat ze in het eerste stadium zat en dat waarschijnlijk een operatie voldoende behandeling zou zijn. “De gynaecoloog schoot gelijk in de actiemodus; hij legde via een tekeningetje uit wat ze zouden verwijderen, zei dat ik binnen zes weken werd geopereerd, dat ik bloed moest laten prikken en een longfoto moest laten maken. In een soort roes heb ik dat gedaan.”
Standje overleven
Na de pre-operatieve screening is Silvia inmiddels zo uit balans dat haar tranen hoog zaten, wat in haar werk niet handig is. Ze gaat de ziektewet in en bereidt zich voor op haar operatie. Werkt aan een goede conditie en is ze vastbesloten: hier gaat ze van herstellen. Ze schiet direct in de actiestand en heeft weinig ruimte voor wat ze erbij voelt. Later begrijpt ze dat dit een volstrekt normaal proces is waar niemand je voor ‘waarschuwt’. “Blijkbaar ga je na het bericht ‘kanker’ direct met volle bepakking je schuttersputje in en ben je alleen gericht op overleven. De belevingskant komt vaak later.”
Alleen maar huilen
Na de operatie, komt Silvia tot rust in het buurtzorgpension. “Ik kon daar alleen maar huilen, was zo overprikkeld van vier dagen ziekenhuis. Ik was blij dat ik een eenpersoonskamer had.” Na vijf dagen wordt ze rillerig, krijgt hoge koorts en wordt ze acuut opgenomen in het ziekenhuis waar ze alleen maar dacht: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg? Ze richtte zich op haar herstel en ze vroeg de fysiotherapeut binnen welk kader ze wel mocht bewegen. Inmiddels was het weefsel dat tijdens de operatie was verwijderd, onderzocht en tot haar grote opluchting was het goed. Ze was ‘schoon’, hoefde geen chemo of bestralingen.
Duiveltje angst
Tegen de eerste controle zag ze niet op, tot ze hoorde dat een vriendin iemand kende bij wie de baarmoederkanker ook in stadium 1 was ontdekt. “Bij die vriendin was de kanker na zes weken uitgezaaid en zij is binnen een jaar overleden. Toen kroop het duiveltje angst onder mijn huid en ik sliep slecht. Vanaf dat moment kwam de verwerking op gang. Ik had zo veel vragen. Daarnaast had ik opvliegers, zweetaanvallen, weinig energie, verstoorde slaap. Waar kwam dat vandaan?”
Tweede keer in overgang
Silvia zocht alles tot op de bodem uit en doet dat nog steeds. “Mijn energie was zo laag, ik was emotioneel incontinent naast andere overgangsklachten. Toen ontdekte ik dat het verwijderen van eierstokken ook na de overgang ons hormoonhuishouden enorm verstoort. Kortgeleden noemde de oncoloog het dat je in feite voor de tweede keer in de overgang komt. Door verwijderen van de eierstokken, verdwijnt laatste testosteron dat normaal overgangsklachten onderdrukt.” Silvia kreeg inderdaad veel meer overgangsklachten dan alle vijf jaren daarvoor.
Oncologische revalidatiegroep
“Waarvan ik ook veel last had, is dat tussen het slecht nieuws gesprek en de eerste controle na de operatie vanuit het ziekenhuis niemand aandacht heeft voor hoe het met je gaat, hoe je dealt met het slechte nieuws. Ik heb veel steun aan de oncologische revalidatiegroep. Daar werk je aan je conditie en omdat je dat doet met lotgenoten heb je steun aan elkaar en herken je elkaars proces. Bovendien is de fysiotherapeut gespecialiseerd in oncologische patiënten en is oprecht geïnteresseerd in haar cliënten.”
Silvia is nu acht maanden verder en voelt zich weer goed. Ze let op haar voeding, zorgt voor een gelijkmatige bloedsuikerspiegel, haar hormoonhuishouding komt steeds meer in balans. Wijs geworden door haar ervaringen wil ze die graag delen en dat doet ze nu bijvoorbeeld door haar ervaringsverhaal te delen voor Olijf.
Silvia vertelde haar verhaal in april 2020. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.