Lees verder
Kanker was nooit een onderdeel van het leven van Tjalina Nijholt (23) tot het moment dat haar moeder Olga ziek werd. Het nieuws sloeg in als een bom, maar de hoop dat het goed zou komen vierde hoogtij. “Natuurlijk, mijn moeder was ziek. Had kanker. De eerste chemokuur was heel zwaar . Maar wij dachten er niet aan dat ze dood zou gaan. Zeker niet toen ze later weinig last van de chemokuur had. Wij zouden dit varkentje wel even wassen, mijn moeder zou beter worden. Daarvan waren we overtuigd.” Het liep anders en Olga overleed januari 2015. Een jaar nadat ze hoorde dat ze eierstokkanker had.
In december 2013 voelde Olga zich niet lekker. “Ze was moe en voelde zich futloos. Vonden we niet zo gek, december is tenslotte een drukke maand,” vertelt Tjalina. De buik van haar moeder werd steeds dikker. Een doktersbezoek stelde ze uit tot na de feestdagen en met Kerst was een wijde trui het enige dat ze paste. “Het leek alsof mijn moeder zeven maanden zwanger was.” Als Olga in het nieuwe jaar naar de huisarts gaat wordt ze doorverwezen. Onderzoek wijst uit dat ze eierstokkanker heeft. “We schrokken enorm maar waren strijdlustig, mijn moeder voorop. ‘You raise me up’ was haar lijflied. De eerste chemokuren onderging ze fluitend en ze had energie. In de zomer maakte ze weer heerlijke fietstochten.” Na de zomer werden uitzaaiingen geconstateerd en de nieuwe chemo's maakten haar erg ziek. Operaties bieden geen soelaas meer en na maandenlang vechten meldt de arts dat er geen behandeling meer mogelijk is en zo besluit moeder Olga dat het genoeg is geweest en overlijdt ze in januari in het bijzijn van haar twee dochters en echtgenoot.
Respect
Toen mijn moeder mij in december 2014 vertelde dat ze de behandelingen wilde stopzetten omdat ze het niet meer volhield, begreep ik dat en had ik daar vrede mee. Ik kon alleen maar respect voor haar keuze hebben. Ze was een ongelooflijk sterk persoon die nooit de moed verloor. Positief. Had altijd aandacht en liefde voor anderen. ‘Denk om je medemens en verlies elkaar niet uit het oog’ zei ze altijd.”
Ervaring inzetten
Een paar maanden na het overlijden van haar moeder vertrekt Tjalina naar Canada voor een halfjaar. Een dubbel gevoel omdat ze het lastig vind haar familie achter te laten, maar ze weet ook dat haar moeder dit zo had gewild. In Canada beseft ze dat ze iets terug wil doen. Dat ze haar ervaring wil inzetten om anderen te helpen. “Het verlies van mijn moeder wordt er niet minder om. Nu ik opgroei zonder haar besef ik hoeveel ik haar mis. Er komen meer en meer momenten die zij niet meemaakt. Als ik 41 ben heb ik langer zonder haar geleefd dan met haar. Maar misschien kan ik iets nog wel iets betekenen voor mensen die met een soortgelijke situatie te maken hebben''.
Altijd bij me
Terug uit Canada blijft het idee om iets te doen door haar hoofd spoken. Een jaar later neemt Tjalina contact op met Stichting Olijf. “Ik wil iets terugdoen. Ik wil de spirit van mijn moeder doorgeven. Toen ik haar vroeg wat haar taak in het leven was, antwoordde zij: ‘naar anderen luisteren en een helpende hand bieden. Ik wil een vriendin zijn voor mensen’. Ik denk dat ik vooral jonge mensen die hun moeder aan gynaecologische kanker verliezen of hebben verloren, kan helpen. Door met ze te praten. Uiteindelijk heeft mijn moeder me sterker gemaakt door de manier waarop zij in het leven stond. Waar ik ook ga, ik ben niet alleen. Er is altijd iemand die meekijkt en voor me zorgt. Dat is een geruststellende gedachte.”
Tjalina vertelde haar verhaal in oktober 2017.