Met groot verdriet maar ook vol van dankbaarheid voor al het goede wat is geweest ga ik afscheid nemen van het leven. Vandaag ga ik vanuit het ziekenhuis naar huis om daar mijn laatste weken in te gaan en in nabijheid van mijn geliefden te sterven.
Ongeneeslijk ziek
Zoals jullie weten ben ik getrouwd en hebben wij twee kinderen van 14 en 15. Ik heb sinds 2010 eierstokkanker en sinds 2016 weet ik dat ik ongeneeslijk ziek ben. Recent rondde ik mijn 4e ronde chemokuren af. Helaas had deze kuur niet meer het effect waar we zo op hadden gehoopt. En neem ik nu afscheid van mijn naasten, van mijn familie en vrienden en van alle geweldige vrijwilligers van Olijf, netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker.
Geef nu voor Stichting Olijf!
Ik heb mij sinds 2012 met hart en ziel ingezet voor Stichting Olijf, als vrijwilligerscoördinator. Ik ben trots en blij dat ik mijn steentje heb bijgedragen.
Het werk van Olijf moet door blijven gaan. En daar is geld voor nodig. Heel veel geld. Daarom vraag ik jullie, mijn lieve familie, vrienden, (oud) collega’s, buren, lotgenoten en mijn hele netwerk om nú een donatie te doen aan Olijf. Ik wil heel graag in de komende weken die ik nog heb minimaal € 10.000 ophalen voor de stichting die zoveel voor mij betekent, en die het verdient om met jullie donaties haar werk te kunnen voortzetten zonder mij. En zich kan blijven inzetten voor voorlichting, lotgenotencontact en betere kwaliteit van zorg en leven voor vrouwen met gynaecologische kanker.
Dankjewel!
Liefs,
Kristel
Hieronder een citaat uit een recent interview met mij over mijn werk
‘Onlangs realiseerde ik mij dat er een dag zal komen dat ik het werk voor Olijf niet meer kan doen en dat ik het zal moeten overdragen. Dat vind ik jammer, want het is een stuk zingeving voor mij. Ik ga gewoon door hoor, want je kunt niet leven in een wachtstand. Het is een vreugdevolle besteding van de dag. Het werk kan confronterend zijn, als iets niet goed gaat met vrijwilligers, of als mensen komen te overlijden. Het klinkt misschien vreemd, maar tegelijkertijd troost dat me. Ik zie van dichtbij hoe het proces van afscheid nemen van het leven verloopt en als ik contact heb met nabestaanden, dan realiseer ik mij dat het leven voor hen, ondanks het gemis, zijn weg herneemt. Het is allemaal een geleidelijk proces en dat stelt mij gerust. In 2010 werd ik ziek en in 2016, toen de kanker weer actief werd, was ik opeens opnieuw lotgenoot. Het is een heel proces geweest en ik kijk terug op hele mooie jaren. Olijf heeft mij als mens veel gebracht. Ik heb veel van anderen geleerd en ben erg trots op wat we als organisatie hebben neergezet. En op wat we in de toekomst nog neer gaan zetten.'
Uit Olijfblad 2 -2019 >>