Anita (40): ‘Het vertrouwen in mijn lijf, in het leven was weg: waarom ik toch?’

Anita kreeg vlak voor de bevalling te horen dat ze zwangerschapsdiabetes had. Wat begon als een normale inleiding, eindigde in een ingrijpende diagnose.

Foute boel
'Ik had zwangerschapsdiabetes en omdat de baby te snel groeide (macrosomie), hebben ze besloten de bevalling op te wekken. Voor die inleiding deden ze een onderzoek om te kijken of de baby al was ingedaald. Ze namen ook een klein stukje weefsel weg. Ik dacht dat dat littekenweefsel was, omdat ik bij mijn eerste bevalling ben ingeknipt,' zegt Anita. ‘De uitslag van dat weefsel zou ik twee weken later krijgen, maar de volgende dag hoorde ik dat ik baarmoederhalskanker had en met spoed naar het ziekenhuis moest. Ik mocht niet op een natuurlijke manier bevallen, anders bestond de kans dat de tumor knapte en was ik direct uitbehandeld.’ Anita weet de rit naar het ziekenhuis nog goed. ‘Ik was in complete shock, weet alleen nog dat mijn partner naast me zat en al begon te praten over de dood. Hij dacht dat hij ons kind alleen moest gaan opvoeden.’

Uitzaaiingen in lymfeklieren
Het werd een keizersnede en daarna werd Anita geopereerd: de baarmoeder eruit, en dan zou het klaar zijn geweest. Na de keizersnede kreeg ze haar kind een paar minuten te zien en toen werd ze onder narcose gebracht. ‘Helaas kwamen ze er tijdens de operatie achter dat ik al uitzaaiingen naar de lymfeklieren had. De lymfeklieren zijn verwijderd en de eierstokken omhoog geplaatst om verzakkingen te voorkomen.’ Anita werd wakker en toen vertelde haar partner het nieuws.

Toen Anita voldoende hersteld was mocht ze naar huis en is ze gestart met chemo en bestraling. 'Ik heb nog gezegd tegen mijn partner: "Ik ga er niet heen." Ik voelde me niet ziek, maar werd ziek gemaakt. Dat was heel lastig. Ik was de jongste van iedereen daar in het ziekenhuis. Tijdens de chemo zat ik op een kamer met patiënten, mensen die nu allemaal gewoon niet meer leven. Dat vond ik heel moeilijk.’

Kraambezoek en kanker
De periode daarna was dubbel voor Anita. ‘Je bent net bevallen en langzamerhand kwam er kraambezoek over de vloer. Maar wat zeg je tegen iemand die net bevallen is en heeft gehoord dat haar kanker uitgezaaid is? Dat vond ik lastig voor de mensen om me heen, maar ook voor mezelf. Wat vertel je wel of niet over je gezondheid? Het is wat het is. We probeerden rondom de baby vrolijk te zijn, maar het voelde heel dubbel.‘

Na de chemo en bestralingen begon het controletraject voor Anita: ‘Ik had wondjes aan mijn blaas door de bestraling die voor bloedingen zorgden, daarnaast had ik veel buikpijn en dat zorgde ervoor dat mijn controleperiode onzeker was. Inmiddels ben ik voorbij de vijfjaargrens van controles, maar de klachten zijn er nog steeds. Daar leer ik mee leven.'

Onrustige cellen terug
Twee jaar geleden werden er bij een uitstrijkje weer afwijkende cellen gevonden. ‘Het advies was wachten wat mijn lijf ging doen’ Zes maanden later werd er bij Anita weer een uitstrijkje gedaan en toen bleek dat haar lijf de onrustige cellen aan het opruimen was, maar dat ze nog wel HPV heeft. ‘Ik sta daarvoor nu onder controle.’

Mentaal met pieken en dalen
Wat Anita terugkijkend het zwaarst vond? ‘Vooral mentaal gaat het met pieken en dalen. Ik heb eerst kanker gehad en daarna kreeg ik een andere ziekte. Het vertrouwen in mijn lijf, in het leven, was weg. Waarom ik toch? Nu krijg ik hulp van de GGZ en dat helpt me erg.’ Anita heeft een hersteltraining gedaan en ze gaat traumatherapie doen.  

Voor de kinderen van Anita was het ook een zware periode. ‘Mijn kinderen zijn nu 19, 16 en 7 jaar oud. We praten veel over mijn gezondheid. Toen ik net ziek was hielpen de boekjes uit het ziekenhuis een beetje. Ik merkte dat de prestaties op school achteruit gingen door het nieuws. Ik dacht en denk nog steeds vaak: "Jullie hoeven je niet bezorgd te maken om mij, ik ben bezorgd om jullie." Zo hoort het.’

Op dit moment vindt Anita het nog lastig om naar de toekomst te kijken. ‘Ik hoop op betere tijden en weet dat ik er zelf wat van moet maken. Ik probeer te genieten van iedere dag, want het kan zomaar afgelopen zijn.’ Wat Anita andere vrouwen wil meegeven: 'Laat alsjeblieft een uitstrijkje doen. Denk niet: "Mij overkomt dat niet."’ 

 Anita vertelde haar verhaal in september 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.