Anneke liep al maanden met buikpijn. Ze was een paar keer bij de huisarts geweest, maar die schoof haar buikpijn op haar overgewicht af. De pijn bleef aanhouden en na een gesprek met een vervangende arts werd ze naar het ziekenhuis gestuurd. En maar goed ook: de buikpijn kwam door een agressieve vorm van eierstokkanker.
Het voelde als een executie
‘Ik zei tegen die vervangende arts dat het voelde alsof mijn ingewanden niet meer in mijn buik pasten. Mijn buik was zo gezwollen dat het leek alsof ik 9 maanden zwanger was. En dat kon het echt niet zijn. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar de internist en toen is alles in een stroomversnelling beland.’ Anneke bleek een cyste van 40,2 cm op één van haar eierstokken te hebben. Daar is ze met spoed aan geopereerd. Bij de operatie zijn allebei haar eierstokken verwijderd, waardoor ze ook direct in de overgang kwam. ‘Ik had nog wel een telefonische controle afspraak, ook om de uitslag van het weefselonderzoek te bespreken. Maar als het kwaadaardig was geweest, dan was het allang fout gegaan dacht ik. Ik was er heilig van overtuigd dat het wel goed zou komen.’ Helaas hoorde Anneke van de oncoloog dat het foute boel was. Ze had eierstokkanker. ‘Ik was direct in paniek. Het voelde als een executie.’
Zware chemoperiode
‘Ik had na het horen van het slechte nieuws een miljoen vragen, maar kon er even niets mee, omdat ik het net voor het weekend te horen kreeg. Een paar dagen later konden we bij de oncoloog terecht, maar ik denk niet dat een weekend ooit zo lang heeft geduurd. Ik ben bewust niet zelf op onderzoek uitgegaan.’ Anneke kreeg tijdens het gesprek met haar arts te horen dat ze chemo zou krijgen. ‘Dat heb ik zes maanden lang gehad. Het viel me zwaar, vooral door de vermoeidheid en de pijnklachten. En het prikken vond ik ook erg naar worden. Van de chemo worden je aderen net rubberen tuinslangen. Gelukkig was iedereen in het ziekenhuis erg lief voor me.’
Niet vanzelfsprekend
‘Voordat ik wist dat ik kanker had, had ik een gesprek met een vriendin buiten op een bankje. In je 50ste levensjaar word je opgeroepen voor allerlei bevolkingsonderzoeken. Ik heb toen tegen haar gezegd dat het lijkt alsof de dood me op de hielen zat, toen niet beseffende hoe dichtbij de dood eigenlijk echt was. Dat is een gesprek dat me zo is bijgebleven, omdat ik nooit had verwacht dat ik mijn 50ste
verjaardag met een kaal hoofd zou vieren. Ik realiseer me tot op de dag van vandaag dat het echt niet zo vanzelfsprekend is dat ik er nog ben. Daar ben ik heel dankbaar voor.’
Op kerstavond 2014 kreeg Anneke haar laatste chemokuur. ‘Dat was heel onrealistisch. Je gaat aftellen als je begint, maar die laatste keer was heel gek. Wat nu? Ben ik nu beter? Ik had opluchting verwacht, maar vond het best spannend om losgelaten te worden. De chemo’s voelden ook heel veilig, want ik wist dat ze bezig waren met het vernielen van de kankercellen.’
Intensieve revalidatie
Anneke volgende een intensief revalidatieprogramma in het ziekenhuis met andere lotgenoten. ‘Dat was spannend, maar ik ben heel blij dat ik op deze manier kon revalideren. Je voelt je toch het fijnst met mensen om je heen die hetzelfde hebben meegemaakt.’ Haar conditie verbeterde iets, maar ze had ook veel last van spierverlies en artrose in knie en schouders, waarschijnlijk door de chemo. ‘Dat maakte het lastig om verder aan mijn conditie te werken. Wat ik tot de dag van vandaag nog wel doe is therapeutisch zwemmen en ik krijg oedeemtherapie en fysiotherapie.’
Ook nog baarmoederkanker
Net voor haar jaarlijkse controle in 2020 begon Anneke te vloeien. ‘Ik hoopte op een blaasontsteking, maar meldde het uiteraard wel bij de controle.’ In het ziekenhuis gingen alle alarmbellen rinkelen. Er werd direct een biopt genomen.’ Anneke bleek baarmoederkanker te hebben. ‘Pure pech, dat is wat de artsen zeiden. Op verzoek van mijn oncoloog ben ik toen wel onderzocht op het BRCA-gen, omdat de twee kankervormen zo agressief waren en totaal niet aan elkaar verwant zijn. Daar kwam gelukkig niets uit.’ Wel kwam de hele film van de eerste keer terug. Tijdens een operatie is de baarmoeder van Anneke verwijderd. ‘Twee weken later had ik controle en hoorde ik dat ik nog een keer geopereerd moest worden door een miscommunicatie. Mijn lymfeklieren moesten nog verwijderd worden.’
Een enorme impact
Twee operaties in korte tijd: dat had een enorme impact op Anneke. ‘Je bent toch twee keer lang onder narcose en het waren ook geen kleine operaties. Daarna moet je erg opletten wat je doet en weer herstellen.’ Na de tweede operatie werd Anneke nog 25 keer bestraald. Tussendoor kreeg de man van Anneke een hartinfarct met diverse complicaties, waardoor hij bijna haar hele bestralingsperiode in het ziekenhuis lag en ze veel alleen moest doen. ‘Er mocht in die tijd al niemand mee in verband met corona, dat vond ik erg lastig. Tegelijkertijd voelde ik me toch ook gezegend dat mijn behandelingen doorgingen.’
Na de bestralingen kon Anneke opnieuw beginnen aan haar herstel. ‘Ik word echt niet meer wie ik was. Naast de lichamelijke beperkingen heb ik de meeste moeite met mijn chemobrein. Dat heeft heel veel invloed op mijn leven. Het is niet zichtbaar, maar ik kan niet tegen prikkels, ben vergeetachtig en heb een korte termijngeheugen wat niet goed meer functioneert. Samen met een oncologisch psychotherapeut werk ik hard om hiermee om te leren gaan. En om te accepteren dat ik ben veranderd en niet meer kan wat ik vroeger kon. Daar heb ik me in het begin erg voor geschaamd, maar dat doe ik nu niet meer.’
Anneke vertelde haar verhaal in augustus 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.