Lees verder
Melissa (34) is het type dat niet teveel stilstaat bij lichamelijke klachten. Gewoon doorwerken en lekker druk bezig zijn. Stilzitten is niets voor haar. Sinds een jaar is ze intens moe. Met deze klacht gaat ze een jaar lang meerdere malen naar de huisarts. Daar krijgt ze steeds te horen “U heeft een jong gezin en een goedlopende zaak. U heeft last van mentale overbelasting”. Helaas bleek dat niet de oorzaak.
Melissa: ‘Iedereen in mijn omgeving denkt aan een burn out. Ik voel me totaal niet gehoord en ben boos; “Jullie weten niet hoe moe ik ben. Uitgeput. Doodop!”
Op een dinsdag fiets ik naar huis, nadat ik een boodschapje heb gedaan. Ik voel aan alles dat het foute boel is. De volgende dag zit ik bij de huisarts en eis ik een echo van mijn buik. Zelf bel ik rond om zo snel mogelijk deze inwendige echo te krijgen. Ik kan vanavond terecht in Rotterdam.
De gynaecoloog die de echo maakt geeft meteen aan dat er een massa weefsel met bloedvaten op mijn linker eierstok zit. Verslagen rijden wij terug naar Breda. De week erop kan ik terecht in het ziekenhuis in Breda. De gynaecoloog maakt zich nog niet zoveel zorgen. Het kan een borderline tumor zijn. De CA125 is licht verhoogd (85). Dit kan ook bij een ontsteking passen.
Drie dagen later krijg ik een CT scan. Drie grote uitzaaiingen zijn er te zien. Er moet een punctie gedaan worden, maar de tumoren zitten te dicht bij belangrijke organen, dus wordt er besloten een stadiëringsoperatie uit te voeren. Hier word duidelijk dat het helemaal foute boel is. Uitzaaiingen door mijn gehele buik. Een niet veelvoorkomende tumorsoort: laaggradige eierstokkanker stadium 3B. Ik ben een ‘gezonde’ vrouw van 32. Binnen een paar seconde staat mijn wereld compleet op zijn kop.
De operatie
Ik word doorverwezen naar het kankerinstituut van het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Eind augustus lig ik klaar voor de grote operatie: een debulking operatie waarbij ze zoveel mogelijk tumorweefsel weg halen. Helaas is er die dag een computerstoring. Ik heb vijf uur liggen wachten vol angst en spanningen. Dan komt de arts me vertellen dat de operatie niet door kan gaan vandaag en dat ze overmorgen een nieuwe poging gaan doen.
Twee dagen later ben ik tien uur lang geopereerd. Ik ben ingeloot voor de HIPEC behandeling. Dit is een verwarmde chemotherapie die na de operatie 90 minuten lang door de buikholte wordt gespoeld om eventuele achtergebleven kankercellen aan te pakken.
Het herstel
Het herstel valt zwaar tegen. Op de IC blijk ik een klaplong te hebben en zit het medicatieblok van de epidurale pijnstilling (ruggenprik, red) te hoog, waardoor ik het benauwd krijg bij beweging.
Gemiddeld mag je na vijf dagen naar huis toe, maar door een ontsteking in mijn buik lig ik drie weken in het ziekenhuis. Elke dag komen mijn man, zoontje en ouders langs. Ik heb veel pijn, maar de heimwee is ondragelijk. Elke keer als ons zoontje bij de lift staat en vraagt wanneer ik naar huis kom, breekt mijn hart en kan ik alleen maar huilen.
Na de operatie starten de chemokuren. Tijdens de operatie is er een PAC geplaatst in mijn borst met een slangetje naar mijn buikholte. Zo krijg ik Intraperitonale chemotherapie (de chemotherapie wordt direct toegediend in de buikholte, red). Ik word drie dagen opgenomen. De eerste keer blijkt de PAC te lekken en komt de chemo in mijn borstholte terecht. Er word besloten om chemo via het infuus in te laten lopen. Zes dagen naar de eerste kuur word ik weer geopereerd om een nieuwe PAC te plaatsen. Dit lukt helaas niet. Daarna krijg ik de overige vijf kuren ook via het infuus.
Vallen en opstaan
Alle tegenslagen zijn mentaal pittig. Ik baal een dag en dan herpak ik mezelf en ga ik er weer voor. Vallen en opstaan. Dat is mijn motto. Ik leefde erg toe naar de dag dat de chemokuren klaar waren. Dan kon ik mijn leven weer oppakken en op oude voet verdergaan, maar wat heb ik me daarin vergist. Mijn energie was compleet weg. Tegen prikkels kan ik echt niet. Even naar de supermarkt en ik was compleet gesloopt.
Er is een leven voor en na kanker. Nu ik een jaar verder ben, kan ik zeggen dat ik eindelijk omhoog krabbel. Ik heb meer energie, heb zin om dingen te ondernemen en geniet echt van alles in het leven. Wat voor een ander zo vanzelfsprekend is, zoals het schijnen van de zon of mijn zoontje zelf naar bed brengen ’s avonds, is voor mij al een groot lichtpunt van de dag.
De toekomst is onzeker, want de cijfers liegen er niet om. Dat kan me soms heel erg beangstigen, maar hier probeer ik niet te lang in te blijven hangen. Genieten van het moment. Dankbaar zijn. En dat ben ik zeker. Ik ben ook mijn oncoloog heel dankbaar. Ik heb alle vertrouwen in hem!
Melissa schreef haar verhaal zelf in maart 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.