Lees verder
Annemarieke maakte zich niet druk toen de gynaecoloog een cyste op haar eierstok ontdekte. Ze had er al eens eentje gehad, en die ging vanzelf weg. Ze schrok dan ook behoorlijk toen ze hoorde dat ze eierstokkanker had.
Eind juli 2019
Vlak voor onze vakantie constateert de gynaecoloog dat er een cyste op mijn rechter eierstok zit, en zegt: “Ik stuur u door naar de gynaecoloog die hierin is gespecialiseerd. Waarschijnlijk gaat hij voorstellen om de eierstok en de cyste operatief te verwijderen”. Na wat geruststellende woorden ga ik een vervolgafspraak maken. Het leek me allemaal wat rigoureus. Enkele jaren geleden had ik ook een cyste die na 3 maanden weg was, door het lichaam zelf opgeruimd.
Ik plan de afspraak voor na onze vakantie en ik ben totaal niet bezorgd. We hebben een leuke stedentrip naar Londen gepland met onze jongste dochter van 16. Daarna gaan we nog 2 weken met de camper trekken, bestemming onbekend. In Oostenrijk, Italië en Frankrijk ondernemen we een paar pittige hikes. En ja, die conditie… daar moeten we toch echt mee aan de slag.
Augustus 2019
De maandag na onze vakantie is de vervolgafspraak gepland. De cyste die zit er nog. Ook zijn de tumormarkers wat verhoogd, maar dit is niet direct reden tot ongerustheid. “Niets doen is geen optie”, aldus de gynaecoloog. Hij legt de procedure uit. Omdat de cyste er in zijn geheel uit moet, kan dit niet door middel van een kijkoperatie. De cyste zal tijdens de operatie via een vriescoupe worden onderzocht of deze kwaadaardig is. “In dat geval opereren we door en halen we ook de andere eierstok, baarmoeder en klieren weg”, vertelt de arts. Omdat er een plekje was uitgevallen kan ik dezelfde week al terecht. Fijn, dan is het maar achter de rug.
De grenzen van mijn lichaam
Donderdag 29 augustus word ik opgenomen en geopereerd. Het blijkt toch foute boel te zijn. Het slechte nieuws dringt niet echt tot mij door. Mijn gezin zit verdrietig om me heen, maar ik denk alleen maar aan die grote wond op mijn buik die eerst moet genezen. De scherpe randjes dringen ook niet door, omdat ik flink aan de pijnstilling zit. Na 4 dagen mag ik met ontslag naar huis. Het herstel kan me niet stel genoeg gaan en het gaat ook best snel! Na 1,5 week belt de gynaecoloog met de voorlopige uitslag: eierstokkanker in stadium I. Gunstig dus. Echter, de tumor is graad III, en dat is het ongunstigst.
Hiervoor heb ik een nabehandeling nodig in de vorm van chemotherapie. Dit begint al drie weken na de operatie. 20 september ga ik voor de eerste kuur. Spannend, ik zie er tegen op. Wat staat me te wachten, hoe ga ik reageren? Op de afdeling is iedereen even lief, betrokken en zorgzaam. Ik reageer heftig op de dexamethason: klaarwakker, niet slapen, met als resultaat dat ik na het weekend volkomen afgedraaid ben. Ook heb ik flink last van obstipatie, en wat zijn die poedertjes tegen dit ongemak vies! De dagen daarna ervaar ik flinke vermoeidheid; vermoeidheid die niet over is na een uurtje liggen op de bank. Gelukkig gaat het de tweede en derde week weer beter. De volgende kuren kan ik beter inspelen op de bijwerkingen en luister ik beter naar de grenzen van mijn lichaam.
Belangrijk netwerk
Ik dacht dat het een hele lange winter zou worden. Maar de tijd vliegt voorbij. Ik ben maar zo op de helft van de kuren. Helaas heb ik een vervelende complicatie erbij in de vorm van longembolieën. Ik wist niet dat dit zo pijnlijk en benauwd is! Mijn energielevel houdt niet over. Ik probeer het afstuderen van mijn HBO-V studie vol te houden. Dat lukt net. Verder is het een wasje draaien en wat huishoudelijke klusjes doen. Het is voortdurend zoeken naar de balans. We krijgen veel hulp en medeleven. Wat is het belangrijk om een netwerk om je heen te hebben!
Inmiddels weten we dat ik drager ben van het BRCA1-gen, wat vrijwel zeker de oorzaak van het ontstaan van eierstokkanker is. Ondanks dat dit weer nieuwe onzekerheid geeft in ons gezin en familie, kijken we na de laatste kuur en de eindcontrole bij de oncoloog weer vooruit. Er zijn veel mooie dingen om naar uit te kijken: ons eerste kleinkind is geboren, wat een wonder! Ook vieren we ons 25-jarig huwelijk. En natuurlijk hoop ik mijn HBO-V diploma in ontvangst te mogen nemen!
Annemarieke schreef haar verhaal in februari 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.