Carja (51): ‘Dat ik eierstokkanker had, is bij toeval ontdekt.’

Bij een routine-echo werd bij Carja een cyste ontdekt. Het was een twijfelgeval: weghalen of afwachten om te zien of het spontaan zou verdwijnen. Voor de zekerheid werd haar bloed gecheckt, en daaruit bleek dat de tumormarkers verhoogd waren.

Doorverwijzing naar het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis
Vanwege de verhoogde tumormarkers werd Carja doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, waar ze de mogelijkheid hadden om een speciale echo te maken waarop meer te zien was. De artsen dachten in eerste instantie aan een borderlinetumor, maar het echo-apparaat gaf aan dat de kans 50/50 was dat het toch om eierstokkanker ging. Hierdoor was afwachten geen optie meer, en moest de operatie ook plaatsvinden in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis.

De grote operatie en uitslag
Carja onderging een operatie, waarbij door onderzoek van vriescoupes tijdens de ingreep duidelijk werd dat ze inderdaad eierstokkanker had. De ingreep werd daardoor ingrijpender: een stadiëringsoperatie, waarbij haar baarmoeder, eierstokken, het omentum en meer dan vijftig lymfeklieren werden verwijderd. Toen ze wakker werd op de uitslaapkamer, kreeg ze meteen de diagnose te horen. Na verder onderzoek van het weggenomen weefsel werden er geen uitzaaiingen gevonden, en bleek dat de kanker zich alleen in haar eierstok bevond.

Negen dagen na haar operatie mocht Carja naar huis. De behandeling bleek echter nog niet klaar. ‘Ik hoorde dat ik een agressieve vorm van kanker had, maar gelukkig in een vroeg stadium. Toch moest ik nog chemotherapie ondergaan. Maar op dat moment kon ik niet eens fatsoenlijk zitten. Ik vroeg me af: kom ik hier nog uit?’

Het chemotraject viel niet mee, maar Carja probeerde in haar ritme te blijven. ‘Ik bleef zoveel mogelijk bewegen, omdat ik dacht: als ik actief blijf, kom ik hier het beste uit. En dat heeft me geholpen.’ Ze kreeg zes chemokuren met steeds drie weken ertussen. Fysiek doorstond ze het redelijk; ze had weinig pijn, maar moest wel voorzichtig zijn. Zo mocht ze zes weken na de operatie niets tillen.

De mentale strijd
Mentaal had Carja het zwaarder. Ze bleef angstig en leefde van scan naar scan. ‘Ik ben advocaat en ging vrij snel na de behandelingen weer aan het werk. Maar na een half jaar stortte ik alsnog in. Ik had veel last van concentratieproblemen door de chemotherapie en kon niet helder nadenken. Wat steeds door mijn hoofd bleef gaan, was de opmerking: ‘Als het terugkomt, word je niet meer beter.’’

Daarom zocht ze psychische hulp en onderging ze EMDR-therapie. ‘Ik had geen klachten en toch bleek er een moordenaar in mijn lichaam te zitten. De wetenschap dat je iets hebt waar je dood aan kunt gaan, zonder dat je het voelt, is ontzettend beangstigend. Ook de (reële) angst voor terugkeer van de ziekte en de gevolgen daarvan is lastig opzij te zetten. Je wilt je kinderen niet achterlaten.’

Het leven na de ziekte
Terugkijkend op haar traject benadrukt Carja dat het met de medische behandelingen niet klaar was, maar dat toen eigenlijk het zwaarste deel begon, vooral mentaal. Toch heeft de ziekte haar ook veranderd. ‘Het is dubbel, want ik ben nu gelukkiger dan ooit. Ik ben milder voor mezelf en vooral dankbaar dat ik er nog ben.’

Inmiddels gaat het beter met haar, al heeft ze nog steeds klachten als gevolg van de behandelingen. ‘Door de behandelingen ben ik in de overgang gekomen, wat pijn in mijn gewrichten veroorzaakt. Ook ben ik nog steeds vaak erg moe en houd ik last van mijn buik.’ Toch wil ze positief blijven. Ze sport, werkt en brengt veel tijd door met haar gezin. ‘Als ik één ding heb geleerd van mijn ziekte, is het dit: als je iets wilt doen, moet je het nú doen. Je beseft meer dan ooit dat je zoveel mogelijk van elke dag moet genieten, omdat je niet weet hoe de toekomst zal verlopen.’

Een boodschap van hoop
Carja vindt het belangrijk om haar verhaal te delen. Ze wil vrouwen met eierstokkanker laten zien dat er ook een ander perspectief is. ‘Als de kanker in een vroeg stadium wordt ontdekt, is er licht aan het einde van de tunnel.’

Carja vertelde haar verhaal in februari 2025. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.