Carline (28): 'De toekomst zal altijd lastig blijven. Maar we moeten erg positief blijven, want het is en blijft een vreselijke ziekte.'

‘Vanaf augustus/september 2018 had ik constant bloedverlies na de seks. Heel raar, want ik had dit nooit eerder gehad. Ik dacht: “Dit klopt niet.”

Eind september ging ik naar de huisarts. Ze zei: “We gaan een SOA-test doen en een uitstrijkje.” Ik kon een week later bellen voor de uitslag. Alleen de SOA-test was goed. Het uitstrijkje liet nog een week op zich wachten. Toen ik weer belde, had de huisarts nog niets ontvangen. Weer een week later belde de huisarts mij zelf. Rond 18.00 uur, dus ik vond dat een erg rare tijd.

Bal op baarmoedermond
De huisarts zei dat er foute cellen waren gevonden. Ik dacht dat het wel meeviel, PAP2 of PAP3. Ik kreeg een afspraak in het ziekenhuis voor verder onderzoek. De gynaecoloog vroeg of ik wist welke PAP ik had. Ik zei: “Geen idee, ik denk 2 of 3.” Toen de arts mij vertelde dat het PAP5 was, schrokken mijn vriend en ik heel erg. Wat nu? De gynaecoloog ging nog meer onderzoeken doen. Een uitstrijkje zegt namelijk niet altijd dat het probleem beneden zit. De arts nam nog wat hapjes uit de baarmoedermond en ik moest een PET-scan ondergaan. Daaruit bleek dat er een balletje op mijn baarmoedermond zat van 2,2 mm.

Geen kindje erbij
Dat was even schrikken. Wat nu? Ik werd doorverwezen naar AMC Amsterdam. Daar gingen ze mij verder helpen met de behandeling. Ze vroegen mij meteen of wij nog een kinderwens hadden, omdat ik nog maar 28 ben. Ja, we wilden er nog een kindje bij. Dat was helaas niet meer mogelijk. Ik had inmiddels een tumor van 2,8 mm, waardoor mijn baarmoedermond moest worden verwijderd. Ook zou ik mijn baarmoeder kwijtraken, omdat er een kans was op vroeggeboorte. In 2014 verloren wij al een dochtertje doordat ze te vroeg was geboren.

Steeds beter
Op 29 december is de Wertheim-operatie uitgevoerd. Naast baarmoedermond en baarmoeder, verwijderden de artsen de eileiders en 25 lymfeklieren. Gelukkig is de operatie goed gegaan. Ik had alleen ontzettend veel pijn van mijn buikkatheter.

De dag voor ik weg mocht uit het ziekenhuis kreeg ik gelukkig een blaaskatheter want de pijn was niet te houden. Helaas kreeg ik 2 keer een blaasontsteking omdat ik zoveel last had van die buikkatheder. Gelukkig gaat het steeds beter met mij. Ik heb alleen veel last van lymfevocht en mijn blaas, waardoor ik mezelf moet herinneren naar de wc te gaan. Anders gaat het kraantje vanzelf open.

Het is even een hele moeilijke tijd geweest omdat dit als een klap binnen is gekomen en ik in een rap tempo ook weer genezen was. Wij hebben hier veel over gepraat en doen dat nog steeds. Ook met andere mensen, dat is erg belangrijk.

De toekomst zal altijd lastig blijven. Maar we moeten erg positief blijven, want het is en blijft een vreselijke ziekte.'

Carline heeft haar verhaal zelf geschreven en verstuurd naar Olijf in april 2019. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.