Lees verder
Ze had net een goede vriendin verloren aan eierstokkanker toen Cato (47) tien jaar geleden een bobbel aan de linkerkant van haar buik voelde. Ze maakte zich zorgen, maar ze was bang zich aan te stellen dus ging ze niet meteen naar de dokter. Toen ze toch maar een afspraak met een arts maakte bleek dat de bult van de eierstok aan de rechterkant kwam. “Zo groot was de tumor dus al en ik had al die tijd geen klachten.”
De kanker was uitgezaaid naar een klier in haar hals. Eierstokkanker heeft vier stadia en Cato zat in de laatste. Toch stelde de arts een behandelplan voor: drie chemokuren, een operatie en afsluiten met nog drie chemo’s. “Ik snapte er niets van. Stadium vier, ik dacht dat ik dood ging en de arts zei dat ik vijf tot tien procent kans had om te overleven. ‘Waar slaat dat op?’, andere specialisten spraken mijn arts tegen. Maar stel dat ik één procent kans zou hebben…” De operatie was loodzwaar evenals de chemokuren. Cato voelde zich slechter dan voor de operatie. “Komt ook omdat ik nooit ergens last van heb gehad. Ik had geen klachten en nu was ik opeens doodziek.”
Angstig
Na de behandeling brak een onzekere en angstige periode aan. Cato was bang. Bang dat de kanker terug zou komen. Ze maakte zich zorgen bij elk knobbeltje dat ze voelde. Was angstig dat ze te laat zou zijn om er mee naar een dokter te gaan. Tijdens een meditatie wordt ze overspoeld door een golf van doodsangst. Zo erg dat ze naar de wc vlucht. “Toch pakte ik daarna de meditatie weer op en ontdekte dat ik bang voor de angst was, niet zozeer voor de dood. "Toen ik een vriend vertelde over hoe die angst door mijn lijf vlamde, vatte die het heel mooi samen: ‘doodsangst is dus wel heel levendig.’"
Medisch wondertje
Na de operatie en chemokuren zag ze af van controles. “Ik werd er niet wijzer van en ook de arts vond dat er geen medische meerwaarde was.” Ze bleek een medisch wondertje; de kanker bleef drie jaar weg en bleef na een serie chemokuren opnieuw langer weg dan verwacht. Cato wist niet zo goed wat ze moest doen. Verder gaan met de plannen die ze altijd had gehad? Misschien was zij iemand die het wel overleefde. “Ik was gestopt als huisarts en begon aan de opleiding voor psychiater in september 2015.”
Tumor in vagina
De opleiding was van korte duur. In december voelde Martine, haar vrouw, tijdens het vrijen een knobbel in Cato’s vagina. Het was een solitaire tumor die werd weggehaald. De operatie verliep niet vlekkeloos en mondde uit in een fistel en een stoma. Een jaar later is de tumor terug in de vaginatop. Nog een jaar te gaan, luidt de prognose. Inmiddels is ze het jaar voorbij. Sinds een paar weken merkt ze dat daar haar gezondheid hard achteruit gaat. “Ik heb een invalideparkeerkaart maar kan zelf al geen auto meer rijden. Bovendien zit ik in een rolstoel omdat ik door een beknelde beenzenuw moeilijk loop.”
Niet veel tijd meer
Moeilijk vindt ze dat alles om haar draait. Ondanks dat ze nog steeds attent probeert te zijn naar anderen en veel met Martine praat, is zij tegen wil en dank het middelpunt. Tot voor kort maakte ze nog grote plannen. Boekte een reis naar IJsland en Amerika. “Maar die moesten we afzeggen. Dat is jammer, maar ik ben daar dan niet helemaal van over de rooien.” Het grootste gedeelte van haar leven heeft ze achter haar rug. “Ik heb niet veel tijd meer. Ik heb geen angst voor de dood. Ik ben soms verdrietig omdat ik bang ben dat ik geen leuk persoon ben voor mijn liefje. Gelukkig denkt zij daar anders over.”
Cato is een pseudoniem en dus niet haar echte naam. Ze schreef ook een blog.
Cato vertelde haar verhaal in maart 2018, op 19 april 2018 is zij overleden.