Medio juli 2021 kreeg Chantal (51) de diagnose eierstokkanker fase 3c. Al 1,5 jaar liep ze met vage klachten. Doordat ze rondom de overgang zat en mede door coronamaatregelen, stelde zij een bezoek aan de huisarts telkens uit.
Een vervangende arts stuurde haar eerst huiswaarts met vermoeden van divertikels (uitstulpingen aan de darm), globaal bloedonderzoek wees niets uit. Na weer twee maanden tobben, dikker worden, niets kunnen eten door een opgeblazen gevoel en maagzuur, snel verminderende energie en waggelend als een hoogzwangere vrouw met bekkenklachten, zat zij wanhopig bij haar eigen huisarts. Deze stuurde haar voor de zekerheid door. Op een echo werd snel duidelijk dat er een tumor op de eierstok(ken) zat.
Nooit kleinkinderen
‘Nu leer ik waarschijnlijk nooit mijn kleinkinderen kennen’, was het eerste wat Chantal dacht. ‘Met een net uitwonende dochter van destijds 21 en thuiswonende zoon van toen 19 zou dát nog wel even duren. Toch weigerde ik bij de pakken neer te zitten en nam me voor positief te blijven en met veel, soms harde, humor en zelfspot maakte ik me op voor wat ging komen. En ik was open over mijn ziekte.’ Vanaf de allereerste mokerslag, aldus de echoscopist, is Chantal van zich af gaan schrijven (@de.k.van.kracht) en dat hielp enorm. ‘Zowel het van me af schrijven op zich, als de vele lieve, warme berichten van familie, vrienden, kennissen, dorpsgenoten en (familie van) lotgenoten sleepten me er doorheen. Al heeft mijn positieve, open houding over mijn ziekte juist ánderen er doorheen gesleept, zeggen mijn vriendinnen.’
Twee periodes van drie chemobehandelingen om de drie weken en een buikoperatie met HIPEC (buikspoeling met verwarmde chemo) volgden. Na elke chemobehandeling volgde een zwar(t)e week en na de zware operatie vielen de behandelingen nóg zwaarder. Ruim een half jaar stond alles en iedereen in het teken van eierstokkanker. Chantal: ‘Binnen het familiebedrijf werden mijn taken opgedeeld, mijn gezin nam naast de zorg thuis de meeste taken van mij over. Vriendinnen namen huishoudelijke taken over, maar zorgden ook dat ik voldoende steun en afleiding had en dat ik gewoon kon deelnemen aan geplande dagjes uit, feestjes en weekendjes weg. Al was het soms met aanpassingen. "De prinses" noemden ze me gekscherend, want ik hoefde maar te kikken en er stond iemand (of een rolstoel, inclusief ‘opa Flodder’-tenue) klaar.’
Rollercoaster
Ook haar ouders, voor wie ze vanwege haar moeders Alzheimer, zelf steeds meer aan het zorgen was, stonden haar nu weer bij. Haar vader van toen 75, die nog goed en graag autorijdt, reed heel wat op en neer of liet de hond van het gezin uit. En haar moeder van toen 72, voor wie zorgen - ondanks Alzheimer - altijd een eerste levensbehoefte blijft, vouwde heel wat wassen weg. ‘De lamme helpt de blinde’, grapten ze! Chantal gaf vanaf bed of bank opdrachten en haar moeder voerde die uit. Niet te veel ineens, één voor één, maar ze zijn een goed team!
Chantal sloeg zich er doorheen met ups en downs, het was een rollercoaster. Van de angst nooit meer de oude te worden tot geluksgevoelens vanwege de warme hulp van haar naasten. ‘Soms zat ik heel diep, maar vaker voelde ik me gedragen. Mijn huis leek soms een bloemenwinkel en ruim een half jaar hing er een wand vol kaarten. Naast alle appjes en reacties die ik kreeg via mijn Instagramaccount, kan ik het delen en van je af schrijven iedereen aanraden.’
Behandeling slaat aan
Na twee chemobehandelingen werd duidelijk dat de behandeling enorm goed aansloeg en ook de operatie, inclusief HIPEC, in oktober 2021 verliep voorspoedig en bevestigde dat. ‘Ik was heel erg bang om met een stoma wakker te worden. Daar was ik op voorbereid, maar dat was gelukkig niet het geval. Een grote ritssluiting op mijn buik is nu het enige uiterlijke aandenken.’
In februari 2022 werd ze schoon verklaard en kreeg ze voor 3 jaar PARP-remmers. Door de bijwerkingen van de medicatie en vooral doordat ze in de periode van behandelingen enkel in de ‘strijders-modus’ stond, heeft haar herstel langer geduurd dan ze zich had voorgenomen. Daar bleek ze als control-freak minder in te kunnen sturen dan ze had verwacht. ‘Maar ook hierbij was mijn omgeving een enorme steun. Ze begrepen dat de gevolgen van de ziekte en behandelingen niet stopten na de laatste chemo en ik kon steeds op ze rekenen.'
Het beste medicijn
Het beste medicijn voor haar herstel kreeg ze in augustus 2022, toen haar dochter en schoonzoon de komst van een kleinkind aankondigden. ‘Mijn herstel nam meteen een vlucht. Toen mijn dochter met hevige bekkeninstabiliteit de laatste maanden voor de bevalling niet meer uit de voeten kon, stond ik met mijn moeder mijn dochter bij. ”De lamme en de blinde helpen de dove”, werd onze grap.’ Oma, moeder en dochter brachten heel wat uurtjes samen door voor de komst van de kleine meid!
Enkele weken voor de geboorte van Chantals kleindochter en net een jaar schoon, bleek op een scan een verdacht streepje te zien. Chantals wereld stortte in en de eerste berichten leken niet hoopgevend. ‘Ik hoorde: ”Als het nu al terug is kunnen we het nooit meer helemaal weghalen met chemo” en ”Een tweede keer opereren doen we eigenlijk niet” en ik durfde niet verder dan twee jaar vooruit te denken. Even later bleek men toch niet zeker te zijn van nieuwe groei van de ziekte en bleek uit nieuw onderzoek dat een tweede keer opereren goede resultaten kan geven. Vanwege de onduidelijkheid kreeg ik het voordeel van de twijfel en drie maanden later bleek het streepje niet gegroeid.'
Inmiddels is in maart 2023 haar kleindochter geboren en past Chantal twee dagen per week op. Haar werk in het familiebedrijf heeft ze zo goed als neergelegd, al blijft ze betrokken. Tevens heeft ze zich opgegeven als vrijwilliger bij Stichting Olijf en heeft daar erg veel zin in. ‘Het gaat goed met me, ik ben positief en ik geniet volop van mijn kleindochter. Ik leef in de overtuiging dat dat het beste medicijn is.’
Chantal schreef haar verhaal zelf in juni 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn.