Christine is sinds kort vrijwilliger bij Olijf. Eind 2021 werd er bij haar eierstokkanker en baarmoederkanker vastgesteld. Hieronder schrijft ze haar ervaringsverhaal.
'Al een paar maanden had ik last van wat vage klachten, die ik toeschreef aan de overgang en aan oververmoeidheid na een aantal intensieve jaren. Tijdens het najaar van 2021 begon ik me steeds meer opgeblazen te voelen. Op een avond in november viel ik thuis flauw, waarbij ik een flinke wond opliep aan mijn gezicht. Het was duidelijk dat de wond gehecht moest worden, dus vertrok ik met een vriendin naar de huisartsenpost in het ziekenhuis. Toen de dienstdoende huisarts klaar was met hechten, vroeg ze naar de mogelijke oorzaak van het flauwvallen. Ik vertelde kort iets over buikklachten. Ze keek naar mijn opgezwollen buik en zag aanleiding om dat verder te onderzoeken. Een paar uur later, midden in de nacht, kreeg ik te horen dat het er niet goed uitzag. Er was waarschijnlijk sprake van uitgezaaide eierstokkanker. Van de ene op de andere dag stond mijn leven op zijn kop.
Een zeldzame combinatie
Er volgde een spannende maand waarin verschillende onderzoeken plaatsvonden. De uitkomsten waren niet eenduidig. Daarom besloot de arts om eerst te opereren. In december vond de operatie plaats: een complete debulking, waarbij alle verdachte plekken konden worden weggehaald. Ruim twee weken later, op Oudjaarsdag, kreeg ik de definitieve diagnose te horen. Er bleek niet alleen sprake van eierstokkanker, maar ook van baarmoederkanker, een zeldzame combinatie.
Zo begon 2022 heel anders dan ik me had voorgesteld. Nog maar net hersteld van de zware buikoperatie startte ik eind januari met een serie van zes chemokuren, die om de drie weken plaatsvonden. Ik doorstond de chemo's verrassend goed, al waren de bijwerkingen evengoed pittig: spier- en gewrichtspijn, neuropathie in mijn vingers en voeten, vermoeidheid en haaruitval (ondanks het dragen van een coldcap). De begeleiding in het ziekenhuis was kundig en plezierig. Ik heb daardoor altijd het vertrouwen gehad dat ik in goede handen was.
Warmte en betrokkenheid
Ook de steun vanuit mijn omgeving was hartverwarmend. Ik woon alleen, maar ik heb de maanden tijdens mijn behandeling heel veel warmte en betrokkenheid ervaren van de mensen om mij heen. Ik werd bedolven onder blijken van medeleven: lieve post, appjes, telefoontjes, gebeden, bloemen, kleine cadeautjes en aanbiedingen voor praktische hulp. Dat heeft me heel erg geraakt. Familie en vrienden bleken van onschatbare waarde. Mijn zus stond stand-by tijdens de moeilijkste dagen na de chemotherapie. Met één vriendin besprak ik, naast de emotionele kant, alle medische zaken. Een andere vriendin hielp bij het uitkiezen van een pruik (die ik uiteindelijk niet bestelde). Met weer een andere vriendin ging ik wekelijks zwemmen en dan na afloop samen eten. Uren waarin we samen het leven doornamen en ook heel veel lachten. (Zwarte) humor is voor mij altijd een bron van kracht geweest.
Toen de kanker ontdekt werd, was ik net acht maanden met veel bevlogenheid aan de slag in mijn nieuwe baan als geestelijk verzorger in de ouderenzorg. En toen was ik in één klap uit de roulatie, terwijl ik net zo lekker op stoom was. Ik vond het moeilijk om mijn werk los te laten. In overleg met de bedrijfsarts, mijn leidinggevende en mijn directe collega besloot ik om – zolang als het ging – op de achtergrond en op therapeutische basis betrokken te blijven bij het werk. Dat heeft me heel erg goed gedaan. Ik was daardoor niet alleen patiënt, maar kon ook nog enigszins bijdragen aan het werk dat me zo na aan het hart ligt. Het maakte ook de drempel lager om in de zomer van 2022 te starten met de daadwerkelijke re-integratie in mijn werk.
Voorgoed veranderd
Daar ben ik, bijna een jaar later, nog steeds mee bezig. Het herstelproces is taaier dan ik had gedacht. Ik heb veel last van vermoeidheid, waardoor ik voortdurend keuzes moet maken over wat ik wel of niet doe. Ik wil veel meer dan ik kan. Dat vind ik lastig en soms heel frustrerend. Ik ben hormonaal flink ontregeld, wat de nodige aanpassing vraagt. Ook kost het tijd en ruimte om alle emoties van de afgelopen anderhalf jaar een plek te geven. Hiervoor heb ik hulp gezocht bij een psycholoog/geestelijk verzorger. Dat helpt om niet voorbij te gaan aan wat er allemaal gebeurd is.
Ik merk dat mijn leven voorgoed veranderd is. Zo plotseling geconfronteerd te worden met een levensbedreigende ziekte heeft me stilgezet. Ik ben heel dankbaar dat ik er nog ben. En ik merk dat mijn prioriteiten veranderen. De komende jaren zullen spannend blijven, omdat de kans op terugkeer reëel is. De driemaandelijkse controles zijn er niet voor niets. Mijn toekomst is onzeker, dat kan me soms aanvliegen. Het zaadje van de angst zit in me en dat zal voorlopig wel zo blijven. Maar door die gevoelens en gedachten te delen op de momenten dat ze aan de oppervlakte komen, hoef ik de last niet alleen te dragen en wordt het leven lichter.
Tijdens een fietstocht kwam ik deze boom tegen (zie foto hieronder). Scheefgegroeid en beschadigd door barre omstandigheden. Maar desondanks boordevol leven. Ik voel me een beetje als deze boom: enigszins gehavend, maar nog steeds vol mogelijkheden om op te bloeien, vrucht te dragen en van betekenis te zijn.'
Christine schreef haar verhaal zelf in juli 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.
