Lees verder
Zelf noemt Daphne (57) het 'een wonder' dat ze nog leeft. De meeste vrouwen die ze kende met uitgezaaide eierstokkanker, leven namelijk niet meer. Hoe is het om te leven met het gegeven dat je niet meer beter wordt? “Ik probeer zo goed als het gaat vast te houden aan het positieve.”
“Mijn man Rutger en ik zijn begin dit jaar van Almere naar Haarlem verhuisd. Het is heerlijk om in ons nieuwe huis te wonen, en we genieten volop van de stad, de duinen en het strand. Maar het is ook dubbel. Omdat ik niet weet hoe lang ik van dit alles kan genieten. Zal ik hier ook sterven? Of wordt het toch een hospice? Het zijn allemaal vragen die geregeld door mijn hoofd spoken. Wat dat aan gaat is het balanceren; mijn eigen behoeftes en mijn (laatste) wensen, versus de werkelijkheid van lichamelijke beperkingen en toenemende pijn.”
Afscheid nemen
“Eind 2010 kregen mijn vreemde kwaaltjes een naam: eierstokkanker. Drie-en-een-half jaar, vele behandelingen en twee operaties later bleek dat ik uitzaaiingen had en niet meer beter kan worden. Sindsdien bevind ik me in een soort twilight zone: ik leef nog, maar het zwaard van Damocles hangt continu boven m'n hoofd. Je bent daardoor voorgoed je zorgeloosheid kwijt, en da's heftig. Het is bovendien heel naar én bizar om door een soort rouwproces te moeten. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn oude leven, mijn oude ik en mijn oude dromen... Dat valt me zwaar. Toch probeer ik zo goed als het gaat vast te houden aan het positieve, te kijken naar wat wél gaat. Zo geniet ik intens van de natuur en ben ik enorm dankbaar voor mijn man. Ik zou niet weten wat ik zonder hem had gemoeten.”
Onzichtbare rode draad
“Waar ik ook veel kracht uit haal, zijn de mensen die ik ontmoet bij Olijf. Al googlend kwam ik bij hen terecht, direct na mijn diagnose. Ik heb diverse contactdagen bezocht en daar altijd veel aan gehad. Sinds begin dit jaar ben ik ook actief als vrijwilliger. Olijf is voor mij als een warm bad. Er is een soort onzichtbare rode draad. Je hoeft in principe niks tegen elkaar te zeggen, want je wéét gewoon hoe de ander zich kan voelen. Dat creëert een speciale band. Als je langdurig of ongeneeslijk ziek bent, haken gaandeweg mensen af. Omdat ze het moeilijk vinden, of omdat je geen aansluiting meer hebt. Terwijl het als patiënt haast van levensbelang is dat je je gesteund voelt. Er hangt ook best een taboe op gynaecologische kanker, vind ik. Schaamlipkanker, daar had ik bijvoorbeeld nooit van gehoord. Terwijl er toch duizenden vrouwen zijn die het hebben. Dat raakt me.”
Veerkrachtig
“Rixt was zo'n vrouw met schaamlipkanker. Ik ontmoette haar bij Olijf, waar ze als redacteur actief was voor het magazine Olijfschrift. Het leuke aan haar was dat we op een heel prettige manier grapjes konden maken over die rotziektes van ons. Eén moment staat me heel erg bij. Vlak voor een landelijke Olijfdag had ik te horen gekregen dat mijn kanker nog verder was uitgezaaid. Ik zat er doorheen, maar Rixt wist me op te peppen. 'Laat je niet klein maken', zei ze tegen me. Ik ben vervolgens op de foto gezet, samen met Rutger. Ondanks de hele situatie is dat een prachtig beeld geworden, dat zoveel kracht en liefde uitstraalt. Die foto hangt nu in onze keuken. Ik kijk er geregeld naar; ik zie het als een reminder van mijn eigen (veer)kracht.
Hoe lang ik er nog ben? Ik heb geen idee. Mijn definitie van toekomst is 'dit voorjaar'. Maar ik hoop vurig dat me langer gegeven is dan alleen deze lente. Want ondanks alles vind ik het leven nog veel te mooi om dood te gaan.”
Daphne is overleden op 4 oktober 2017. Ze vertelde haar verhaal in januari 2017.
Daphne maakt sterven ook bespreekbaar in de film 'Het geeft mij vleugels', in de serie Sterven bespreekbaar - Doodgewone gesprekken die Olijf heeft gemaakt.