Lees verder
Achtendertig was Debby toen tijdens een punctie voor een ISCI behandeling werd ontdekt dat ze baarmoederhalskanker had. De droom haar gezin compleet te maken werd in een klap aan diggelen geslagen. Een onzekere tijd breekt aan. 'De steun die ik van alle kanten kreeg heeft zo geholpen, ik voelde me gedragen.'
Het is nu drie jaar geleden dat baarmoederhalskanker werd ontdekt bij Debby. 'Mijn man, toen nog mijn vriend, en ik waren bezig met een ICSI behandeling omdat we graag samen een kindje wilden. Ik had al een dochter, hij een zoon uit een eerdere relatie en we hadden de wens ons gezin compleet te maken. Tijdens een eicellenpunctie vroeg de gynaecoloog opeens hoe lang het was geleden dat ik een uitstrijkje had laten maken. Ik dacht dat ze dat gewoon vroeg om me een beetje af te leiden, maar toen ze voorstelde om gelijk een uitstrijkje te maken, werd ik wat onrustig. Ik begon te bloeden en maakte me daar zorgen om. Een week erna zou de terugplaatsing van het eitje zijn en ik had een gezonde embryo om in te vriezen. Na het uitstrijkje werd een punctie gedaan om vast te stellen wat er aan de hand was. Twee dagen later moest ik terugkomen omdat ze een hapje van het weefsel wilden nemen. Toen dacht ik: dit is niet goed.'
Naakte waarheid
De periode waarin Debby zat was door het spuiten van hormonen al super emotioneel. 'We wilden zo graag ons gezin compleet maken en dat ik baarmoederhalskanker had, dat past natuurlijk niet in dat plaatje. Natuurlijk had ik er wel eens over gehoord, en misschien zat ik nog wel in het voorstadium zodat we misschien toch nog verder konden gaan met de embryo.' De naakte waarheid werd Debby onverbloemd verteld in het AMC door de gynaecoloog-oncoloog. 'De wens om zwanger te raken moest ik laten varen. In plaats daarvan werd me gezegd dat we moesten zorgen dat ik nog in leven kon blijven voor mijn dochter die ik al had. Dat kwam binnen. Het idee er niet meer te zijn voor de mensen om je heen, ging door merg en been.' Debby werd gesteund door familie, vrienden, collega’s en studenten. 'Ik voelde me gedragen. Iedereen leefde zo mee en mijn man die altijd voor me klaar staat. Ook werden we door mijn baarmoederhalskanker sterker, nog hechter. Een bijzonder proces.'
Brachytherapie
Omdat Debby aan de zware kant is was een operatie niet geschikt. Gekozen werd voor bestralingen. 'De arts verzekerde me dat bestralingen dezelfde uitkomst als een operatie hadden. Ik vond dat aanvankelijk moeilijk aan te nemen en heb me daarover zorgen gemaakt. Na een second opinion heb ik de knoop doorgehakt en ging ik van start met de bestralingen die me op zich meevielen. Na de bestralingen werd ik vier dagen opgenomen voor de brachytherapie. Ik kreeg 48 uur lang inwendige bestralingen en daarvan ben ik zo beroerd geweest. Ik was misselijk, had veel pijn en het was alsof ik in een twilight zone doorbracht. Na twee dagen had ik doorligplekken op mijn billen en het herstel erna was lastig. Mijn rug deed zeer van het stil liggen, ik kon nauwelijks zitten. Allemaal klachten die er bij kwamen. Gelukkig kwam mijn zusje, die verpleegster is, dagelijks langs om de doorligplekken te verzorgen en langzaam doch gestaag ging het steeds beter met me.'
Een laatste hindernis was de pelottetherapie. 'Om te voorkomen dat mijn vagina aan elkaar zou kleven moest ik dagelijks een pelotte inbrengen. Daarmee moest ik net zo lang doorgaan tot ik de grootste kon inbrengen. En weet je, het is zo confronterend elke keer weer er mee bezig te zijn. Maar ik ben positief en gelukkig ben ik er nog.'
Ik ben er nog en zij niet
Dat zij er nog is, is iets waarmee Debby soms wat worstelt. Gedurende haar ziekte ontmoette ze vrouwen die ook baarmoederhalskanker hadden en er niet meer zijn. 'Zo leerde ik een jonge vrouw kennen op Facebook. We hadden veel overeenkomsten en we zagen elkaar een paar keer in de wachtkamer van de bestralingen in het AMC. We bleven met elkaar in contact. Het plan was af te spreken als we erdoorheen waren om wat te drinken en het leven te vieren. Maar dat liep anders; zij is er niet meer en daarover ben ik zo intens verdrietig. Voor haar, voor haar kinderen en voor haar man. En zo komt zo nu en dat survivors guilt naar boven, dat ik me schuldig voel omdat ik er nog wel ben en al die andere prachtige jonge vrouwen niet meer. Dat is zwaar.'
Betere nazorg
Nu de tumor weg is, heeft Debby haar leven de afgelopen drie jaar weer opgepakt; ze is weer aan de slag in het onderwijs, de band met het gezin is nog intenser en afgelopen augustus is ze getrouwd met de man die haar er zo doorheen heeft gesleept. De klachten waarmee ze nog kampt, zoals vermoeidheid en slecht werkende darmen door de bestralingen, draagt ze. 'Ik heb me wel verbaasd over de nazorg of liever gezegd het gebrek daaraan. Na de laatste bestraling kreeg ik een hand. "Tot over drie maanden". En daar stond ik. Ik viel in een groot gat, had talloze vragen maar wist ik waar ik terecht kon. Ik denk dat veel vrouwen baat hebben bij psychische begeleiding, maar ook praktische informatie is welkom. Door te zoeken op internet kwam ik bij de site van Olijf en daar las ik nuttige informatie. Dat is wat je wil als je bomvol onzekerheden en vragen zit.'
Debby vertelde haar verhaal in december 2022. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.