Finie (50): 'Geen niersteen, maar een flink gezwel op mijn eierstok’

Na een aantal weken wat problemen te ondervinden van een vermeende niersteen, kwam op 28 december 2017 een heel ander verhaal om de hoek kijken. Ik was 48 jaar.

Na gezellige kerstdagen te hebben gevierd met mijn gezin, werd ik 27 december behoorlijk ziek met hoge koorts. Op 13 december had ik nog bij de huisartsenpost gezeten met - zoals de huisarts het die dag noemde - een aanval van een niersteenkoliek. Alleen had ik mijn twijfels. Ik had namelijk geen niersteentje tevoorschijn zien komen nadat ik veel had gedronken. En de pijn in mijn buik bleef aanhouden.

Uitzaaiingen in de buikholte
Mijn lichaam had mij dus voor de gek gehouden, want al die tijd had ik gewoon niks door. Nu weet ik dat ik van mijzelf een hoge pijngrens heb en er altijd goed blijf uitzien. Dit werkte deze keer dus in mijn nadeel. Maar op die bewuste dag in december eindigde ik toch laat in de avond op de spoedeisende hulp. Na een aantal onderzoeken bleek ik een hydronefrose te hebben. Na een scan werd de oorzaak van de hydronefrose duidelijk. Een flink gezwel op mijn eierstok blokkeerde mijn urineleider.

Ik kreeg een inwendig echo bij de gynaecoloog. De arts vertelde dat ik al aardig wat uitzaaiingen had in mijn buikholte. Het was nog de vraag of ze nog wat voor mij konden betekenen. Op 4 januari hoorde ik dat ik een primaire debulking zou krijgen, gevolgd door 6 chemobehandelingen. Dat zou mij de beste kansen geven. De operatie heb ik goed doorstaan. Met de chemobehandelingen was ik 31 mei klaar. Ik was in complete remissie.

Energie voor 10
Ik pakte mijn leventje weer op en had energie voor 10. De driemaandelijkse controles hadden geen meerwaarde voor mij. Ik had dit ook besproken met de oncoloog, maar hij wilde mij toch onder controle houden. Ik had namelijk hooggradig sereus adenocarcinoom FIGO 3C. Uit studies was echter gebleken dat extra onderzoeken tijdens de nazorg de levenskansen niet vergroten.

In september 2018 begon ik weer met werken en in november 2018 was ik weer volledig aan de slag. Ik had een vriendin met een massagepraktijk. Zij behandelde mij in die tijd. Door haar helende aanraking vond ik mijn balans terug en geloofde ik in de helende werking van mijn eigen lichaam.

Vooruit kijken
Het deed mij goed om weer deel te nemen aan de maatschappij en mijn werk als verpleegkundige weer te mogen uitoefenen. Ik moest wel weer leren luisteren naar mijn lichaam en de signalen oppikken van wat niet goed is en wat wel goed voelt. Dat is na zo’n kankerbehandeling een hele klus. Maar van nature ben ik de positiviteit zelve.

In die periode heb ik de steun van mijn gezin en vele goede vriendinnen mogen ontvangen. Zonder hen had ik het niet zo goed kunnen doen. Het is fijn om de warmte van anderen om je heen te mogen voelen in deze periode. Ik durfde zelfs vooruit te kijken en plande een mooie cruise met mijn gezin voor mijn 50e verjaardag. Op 1 juni 2019 zou deze reis plaatsvinden.

Massa op de lever
Toen ik in maart 2019 mij weer ziek begon te voelen, dacht ik aan een griep die maar niet over wilde gaan. Daarom maakte ik toch maar een afspraak met mijn huisarts. Ik vertelde haar dat ik ongerust was en ook dat de driemaandelijkse controle bij de oncoloog op 3 april 2019 was gepland. De huisarts vroeg een echo aan om uit te sluiten dat er zich weer een hydronefrose aan het ontwikkelen was. Het was geen hydrofrenose, maar een massa op mijn lever. De echoscopiste vermoedde een metastase. Ik hoopte op een vergissing, maar mijn tumormarkers waren gestegen. En de scan van de buik liet nog meer plekken in mijn buikholte zien, en vrij vocht. De massa op mijn lever was 9 centimeter. Behoorlijk groot al. Destijds verwonderde ik mij over de afmetingen op mijn beide eierstokken. Nu schrok ik van het feit dat zoiets dus ook zo maar op mijn lever kon ontwikkelen.

De ziekte was dus na negen en halve maand terug. Dit betekent voor mij dat ik aan een palliatief traject ben begonnen om mij nog wat tijd te geven. Een tijdspad staat hier niet voor. Ik kies altijd voor een goede kwaliteit van leven. En genieten van mijn gezin. Samen een mooie tijd beleven. Ik ga de cruise tussen de chemokuren maken. En ik vier 10 mei mijn 50e verjaardag met alle meiden die mij het afgelopen jaar gesteund hebben in mijn ziekteproces. Ik zie wel wat op mijn pad komt maar ik ga zeker nog voor een tijd in goede kwaliteit.

Hopen op een doorbraak
In de toekomst hoop ik dat er een doorbraak komt voor ovariumcarcinoom. Het moet eerder worden opgespoord. Zeker ook bij jonge vrouwen. Je hebt veel grotere kansen in stadium 1 en begin stadium 2. Maar belangrijk voor iedereen is dat je weet hoe je lijf in elkaar zit, en dat je naar de arts gaat als je ook maar iets niet vertrouwt.

Ovariumcarcinoom blijft een gemene ziekte en gaat snel door je lijf. Gelukkig hebben ze al betere behandelingen dan een aantal jaren geleden, maar nog steeds is de 10% winst voor veel vrouwen die de extra buikspoeling ondergaan nog minimale winst. Onderzoek blijft dus belangrijk.

Ik maak er in ieder geval nog een mooie tijd van en geniet van al het mooie om mij heen.

Finie schreef haar verhaal in mei 2019. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.