Ergens in haar achterhoofd wist ze dat het mis was. Het is december 2015 als Hanny Post (56) pijn in haar buik heeft. “Maar ja, ik sloeg er geen acht op. Het was hartstikke druk op mijn werk en ik werd in beslag genomen door alle voorbereidingen voor Kerst. Gaat wel weer over, die buikpijn.” Maar het ging niet over. In januari 2016 krijgt ze de mededeling: ‘Mevrouw Post, u heeft eierstokkanker.’
In het nieuwe jaar besluit Hanny een afspraak te maken met de huisarts. Haar buikpijn gaat niet over en voelt niet goed. “Daarnaast had ik last van diarree en kon ik mijn plas niet goed meer ophouden.” Ze wordt door verwezen naar de gynaecoloog. Een echo wordt gemaakt en daarop is te zien dat er een tumor op haar eierstokken zit. “Ingekapseld, dat wel en voor zo ver ze konden zien geen uitzaaiingen.” De gynaecoloog zegt haar dat negenennegentig procent van deze gevallen goedaardig is. Hanny twijfelt, heeft gehoord dat ze dat pas kunnen zien tijdens de operatie.
Kwaadaardig
De verpleegkundige die naast haar bed staat als ze wakker wordt na de operatie, zegt dat ze de dokter gaat halen. “Aan haar gezicht kon ik zien dat het niet goed was. Dat ik precies die ene procent was waarbij de tumor niet goedaardig is.” Het herstel gaat langzaam; Hanny kampt met een longontsteking, heeft nog steeds diarree en heeft een maag- darmblokkade opgelopen. De definitieve diagnose krijgt Hanny te horen van de gynaecoloog: eierstokkanker.
Eenzaam
Ze maakt een afspraak bij de oncoloog. Met hem heeft ze een fijne klik. “De chemo was verschrikkelijk. Ik ben er heel ziek van geweest.” Omdat Hanny een neuromodulator heeft om haar zenuwpijn te verminderen, ziet ze op tegen de chemokuur. Is bang dat haar zenuwpijn erger wordt. Ze bespreekt haar angsten met de oncoloog die begripvol is en haar zegt dat ze altijd mag bellen. Hanny voelt zich doodongelukkig tijdens de chemo. “Er zijn zoveel lieve mensen om me heen die me steunden. Die een kaartje stuurden of belden, die mij lieten weten dat ze aan me dachten. Maar tijdens de chemo voelde ik me zo alleen.”
Leven bij de dag
Hanny is nu ‘schoon’ en heeft elke drie maanden controle. “Dat kan ik goed van me afzetten, tot een paar dagen van te voren. Dan begint het te kriebelen. En dan denk ik: het zal toch wel allemaal goed zijn?” Ze kijkt niet te ver vooruit, leeft bij de dag. “Dat geeft me rust. Ik weet toch niet hoe het allemaal gaat lopen.”
Sluipmoordenaar
Via Facebook maakt ze kennis met Stichting Olijf. Ze is geïnteresseerd en bezoekt de site. Daar leest ze zo nu en dan artikelen die haar helpen of geruststellen. “Er wordt veel te weinig gesproken over gynaecologische kanker. Zou wel moeten want het is echt een sluipmoordenaar.”
Hanny heeft haar verhaal verteld in december 2017. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.