Helma (57): 'Ik had nog nooit gehoord van vaginakanker.'

Het leven van Helma Luijendijk (57) veranderde negen jaar geleden drastisch toen ze te horen kreeg dat ze een PAP3 had en draagster was van het HPV virus. Haar huisarts stuurde haar onmiddellijk door naar een gynaecoloog. Ze onderging tot twee keer toe een lisconisatie en de uitslag van haar uitstrijkje bleef PAP3. “Besloten werd mijn baarmoeder te verwijderen.”

Nadat ze in augustus 2011 plotseling weer begon te vloeien werd ontdekt dat ze een laatste voorstadium van vulvakanker had. Haar wereld stond op z’n kop. De paniek sloeg toe. “Niemand kijkt er meer van op als een vrouw vertelt dat ze borstkanker heeft. Zelfs actrices en zangeressen komen er voor uit. Dat je vaginakanker hebt, vertel je minder makkelijk.”

Ongeloof
Er werd voor Helma een afspraak gemaakt in het in het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis (AVL). Samen met haar man reed ze naar het ziekenhuis in Amsterdam. Het gevoel dat ze had op weg er naar toe, kan ze zo weer oproepen. “Het was zo onwerkelijk. Dit kon niet over mij gaan, ik kon het niet geloven.” Jaren ervoor had ze de reis regelmatig met haar moeder gemaakt die in 1963 baarmoederhalskanker kreeg en daarvan genas. Tot het noodlot in 2001 toeslag en ze de diagnose longkanker kreeg. Die ziekte overleefde haar moeder niet.

Kwaadaardige tumor
In het AVL kreeg Helma verschillende onderzoeken. Artsen ontdekten een kwaadaardige tumor in haar vagina. Alles HPV gerelateerd. “Ik had nog nooit gehoord van vaginakanker. Wat niet zo gek is want op gynaecologische kanker rust nog steeds een taboe.” Inmiddels is Helma vijf jaar verder en is de kanker onder controle, maar de vermoeidheid heeft genadeloos toegeslagen. “Ik ondervind veel last van de bestralingen. Mijn heup en darmen hebben daar een dreun van gekregen.” Vooral haar darmklachten vormen een belemmering in haar dagelijkse bezigheden. Geheel onverwachts kan ze daar last van krijgen en moet ze snel naar een toilet. “Het is me overkomen dat ik het toilet niet kon halen. Dat is zo akelig.”

Uitstrijkje
Als mensen een paar jaar geleden vroegen hoe het met haar ging, antwoordde ze steevast: still going strong. “Inmiddels zeg ik: still going on. De paniek die ik in het begin had, is weg, maar ik ben er altijd mee bezig.” Haar missie is vrouwen op het hart te drukken bij het ontdekken van een verdacht plekje op bijvoorbeeld de schaamlippen, gelijk naar de huisarts te gaan. “En ik kan het niet vaak genoeg herhalen: geef gehoor aan de oproep om een uitstrijkje te laten maken. Het kost niets en kan zoveel leed voorkomen.” Zo’n dertig procent van de vrouwen die de oproep krijgen negeren deze om verschillende redenen. Niet doen, benadrukt Helma, want hoe eerder een afwijking ontdekt wordt hoe beter deze meteen behandeld kan worden.

Zuurstoftherapie
Helma start binnenkort met de hyperbare zuurstoftherapie. Deze behandeling, die wordt uitgevoerd in het AMC, bestaat uit twee keer twintig sessies van twee uur. Elke dag, met uitzondering van het weekend, ademt ze tijdens die sessie honderd procent zuurstof in. In de hoop dat de zuurstof de door de bestraling beschadigde cellen herstelt en dat ze zich daardoor beter gaat voelen. “Er wordt geen garantie gegeven dat het werkt, maar baat het niet dan schaadt het ook niet,” vindt Helma. Het wordt een pittige tijd want elke dag voor twee uur naar Amsterdam betekent dat ze er, met reistijd, een ochtend aan kwijt is. Maar ze heeft het er graag voor over.

Helma heeft haar verhaal verteld in juli 2017. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.