Lees verder
Op haar 47e kreeg Irene de diagnose baarmoederhalskanker. Een schokkend bericht dat haar en haar gezin volledig uit balans bracht. Nu, vier jaar later, is ze schoon, voelt ze zich sterker dan ooit en heeft ze geen blijvende neveneffecten overgehouden aan de zware behandelingen. Haar verhaal laat zien dat er, ondanks de heftigheid van het traject, ook hoop en herstel mogelijk zijn.
De diagnose
Irene had al jaren last van vage klachten: vermoeidheid en steeds vaker last van tussentijdse bloedingen. De huisarts stelde haar aanvankelijk gerust, maar Irenes onderbuikgevoel zei dat er iets niet klopte. Toen ze tijdens een bezoek aan de huisarts een hevige bloeding kreeg werd ze direct doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar werd de diagnose baarmoederhalskanker gesteld. ‘Ik wist het eigenlijk al,’ vertelt Irene. ‘Toch blijft het enorm ingrijpend wanneer je dit bericht krijgt.’
Het behandeltraject
In het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis kreeg Irene te horen dat ze een intensief traject zou ondergaan: zes chemokuren, dagelijks uitwendige bestralingen en afsluitend drie keer inwendige bestraling. Omdat ze in eerste instantie was ingesteld op een operatie, was dit een behoorlijke tegenvaller. ‘Op de scans was een uitzaaiing in mijn onderbuik te zien, waardoor opereren geen optie was.’ Toch viel de behandeling in de eerste instantie mee. ‘Ik had nul last van bijwerkingen. Dat was een enorme meevaller. Pas tegen de vierde week kreeg ik last van vermoeidheid, minder eetlust en angstige gedachtes.’
Mentaal en fysiek werd het na enkele weken steeds zwaarder. Haar dochter maakte een aftelkalender om samen naar het einde van de behandelingen toe te leven. De tussentijdse scans gaven hoop en kracht: de tumor reageerde boven verwachting goed op de behandeling.
Aan de brachytherapie heeft ze haar slechtste herinneringen overgehouden. ‘Je wordt in een ziekenhuisbed door de openbare hal gereden, terwijl je net uit de narcose komt. Om zo door iedereen gezien te worden vond ik afschuwelijk.’ Tot twee keer toe moest ze na de brachytherapie een nacht in het ziekenhuis blijven vanwege bloedverlies. ‘Daar baalde ik enorm van, het zijn de laatste loodjes en dan wil je gewoon naar huis.’
Impact op het dagelijks leven
Het ziek zijn viel samen met belangrijke momenten in haar gezin. Zo viel de eerste dag chemo precies op de eerste schooldag van haar zoon op de middelbare school. ‘Ik wilde niet dat dit belangrijke moment overschaduwd zou worden door mijn ziekte, dus sliep ik die nacht bij mijn moeder. Mijn zoon weet dat nog heel goed, soms hebben we het er nog wel eens over.’
Toch probeerde Irene zoveel mogelijk positief te blijven. Ze bleef zich opmaken en aandacht besteden aan haar uiterlijk. ‘Dat hielp me om me mens te voelen en niet alleen patiënt.’
De uitslag
Na drie maanden kreeg Irene een MRI scan om te zien of de behandeling was aangeslagen. ‘Ik weet nog dat ik probeerde om iets van de gezichten van de verpleegkundigen af te lezen. Er gingen allerlei doemgedachten door mijn hoofd: wat als ze zouden zien dat de kanker zich door mijn hele lichaam verspreid had, terwijl ik zelf nog een week moet wachten op de uitslag.’ Gelukkig waren haar zorgen onnodig en was de uitslag positief. ‘Er was helemaal niets meer te zien. Alleen een klein litteken, maar dat was niets om me zorgen over te maken. Toen hebben we wel een klein feestje gevierd.’
Omgaan met emoties
De periode na de behandeling vond Irene misschien nog wel het moeilijkst. ‘Tijdens de behandelingen heb je structuur en houvast, maar daarna is er ineens niks meer. Je hebt nog geen idee of je beter bent. Die overgang vond ik echt een hel.’ Ze kreeg last van overgangsklachten; sombere stemmingen en pijnlijke gewrichten, maar dankzij hormoontherapie knapte ze snel op. ‘Binnen een week waren de klachten als sneeuw voor de zon verdwenen.’
Levenslessen
Na de behandelingen pakt Irene haar leven snel weer op. Ik voelde: ‘Ik heb een kans om door te leven, dus dan ga ik maar leven!’ Ze genoot van de kleine dingen, zoals boodschappen doen en zelfs in de file staan op weg naar haar werk. ‘Ik voelde: ik mag weer meedoen.’ Ze heeft geen blijvende klachten en ervaart dat als een groot geschenk. ‘Ik weet hoe heftig de gevolgen kunnen zijn, maar ik ben er zonder nevenschade uitgekomen. Dat maakt me enorm dankbaar.’
Wat Irene andere vrouwen vooral wil meegeven is: ‘Houd hoop. Hoe zwaar het ook is, er is een reële kans dat je er goed uitkomt. Ik voel me beter dan ik me in jaren heb gevoeld. Ik hoop dat mijn verhaal anderen moed geeft, zoals ik destijds kracht putte uit verhalen van anderen.’
Irene vertelde haar verhaal in september 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.
Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.