Isabella (48): 'Een tijdlang ging het goed tot in 2017.'

Dit dacht Isabella toen ze voor de tweede keer te horen kreeg dat ze kanker had. De eerste keer toen ze 23 jaar oud was en de diagnose hodgkin kreeg. Een tijdlang ging het goed tot in 2017.

"Omdat ik drager ben van het Neurofibromatose type 1 gen (NF1 is een genetische aandoening) bleef ik jaarlijks onder controle vanwege de hodgkin. Bij toeval werden er grote cystes in mijn bekken gevonden en werd ik meteen doorgestuurd naar de gynaecoloog. Daar werd gesproken van grote cystes “verdacht” van ovariumcarcinoom. Noem het beestje gewoon bij naam dacht ik en ik was dan ook niet verrast toen hij mij vertelde dat ik eierstokkanker had. Ik vond het alleen heel onwerkelijk want ik voelde me eigenlijk kiplekker.

Kijkdoos
In het voorjaar van 2017 werd een lipoom ontdekt. Om dit beter te monitoren werd ik nu per half jaar gecontroleerd. Scans gaven aan dat er op sommige plaatsen in mijn lichaam verdachte plekken waren. In mijn longen, maag en nieren. Vele onderzoeken en behandelingen volgden. Ik voelde me soms net een kijkdoos. Iedereen wilde voelen en kijken. Ik dacht dan: “hallo, ik ben er ook nog, dit is mijn lichaam!” Gelukkig waren de plekken in mijn longen, maag en nieren niet kwaadaardig en kon het goed verholpen worden.

De behandeling voor de eierstokkanker bestond uit een debulking operatie, een hele zware operatie. Op het oog is alles nu weg. Ik weet dat er geen zekerheid is maar ik geniet van alle mooie en leuke dingen. Dat is echt belangrijk. Net als de vorige keer heb ik de kanker gevisualiseerd. Met mijn geest heb ik de kanker bevochten, denkbeeldig weg gestraald.

Coco
“Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat” dat is mijn motto. Ik ben snel moe en mijn conditie is slecht. Ik richt me vooral op alles wat ik nog wel kan. Gelukkig heb ik heel veel steun aan mijn lieve paard Coco. Ik heb haar al bijna 25 jaar. En net zoals bij de vorige keer dat ik ziek was heeft ze me mij er echt doorheen gesleept en daar ben ik haar voor altijd dankbaar voor.

Zonnetje in mijn agenda
Van mijn familie en vrienden heb ik veel steun gekregen. De appjes, kaartjes, bezoekjes en telefoontjes hebben mij kracht gegeven. Door er voor elkaar te zijn en veel te praten over de angsten, bijvoorbeeld de onderzoeken en de uitslagen, zorgen ervoor dat ik deze nare ervaring een plek kan geven.

Door haalbare doelen te stellen krabbel ik langzaam weer op. Een zonnetje in mijn agenda, 3 maanden na de operatie, heeft mij eraan herinnerd dat ik vanaf dat moment beter op de been zou zijn en weer meer zou kunnen.

Het is bijna twee jaar geleden toen alles begon en ruim anderhalf jaar na de operatie. Ik richt me op alles wat wel lukt. Ik blijf niet treuren om wat ik heb ingeleverd maar geniet van de kleine dingen. Een mooie dag, liedje, film of soms alleen een heerlijke geur sterken dat gevoel.

Olijf
Van het ziekenhuis kreeg ik een folder van Olijf. In eerste instantie heb ik deze bewust opzij gelegd. Ik dacht dat ik het zelf allemaal wel kon verwerken. Ik was bevooroordeeld en had helemaal geen behoefte aan leed of medelijden. Door de operatie bleef ik last houden van het litteken op mijn buik. Ik wilde weten of er meer mensen waren die deze klachten hadden en hoe zij hiermee omgingen. Op deze manier ben ik in contact gekomen met Olijf.

Verhaal delen
Door de verhalen van anderen te lezen merkte ik dat het mij moed en kracht gaf. Je hoeft het niet alleen te doen en door mijn verhaal te vertellen hoop ik dit ook te kunnen doen voor anderen. Mijn verhaal is lang en ik ben dankbaar dat ik er nog steeds ben en geniet van alle dingen die me blij maken."

Isabella heeft haar verhaal verteld in maart 2019. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.