Opeens veranderde haar figuur: haar taille verdween en haar buik werd voller. Achteraf weet Janna Roozendaal (66) dat dat de eerste signalen waren. “Ik had geen idee, en vroeg me af of dat ook bij het ouder worden hoort en ik besloot aan de lijn te gaan.” Het had niets met ouder worden of lijnen te maken, Janna had eierstokkanker. Inmiddels is ze ruim twee jaar verder en gaat het goed met haar. “Ik leef nog intenser en stel nauwelijks iets uit.”
“Ach je weet hoe dat gaat: ik was druk aan het werk en dat ik ’s avonds gevloerd op de bank zat paste niet echt bij me, maar ik begreep het wel. Ik was directeur van een zorginstelling, een leuke maar drukke baan en drieënzestig jaar. Ik maakte me geen grote zorgen.” Dat deed ze wel toen ze tijdens een rondreis door Suriname de laatste dagen buikpijn kreeg. Ze was niet vooruit te branden. In het weekend kwam ze samen met haar man weer thuis en 's maandags maakte ze een afspraak met haar huisarts. Net als zijzelf vermoedde hij dat het iets met haar darmen was. Voor de zekerheid wilde hij dat ze een röntgenfoto liet maken. Daarop was niets bijzonders te zien, maar Janna voelde zich niet lekker en werkte een dag thuis. Ze belde de huisarts die meteen doorpakte en wilde dat ze een echo liet maken en haar bloed liet onderzoeken. De echo en een CT-scan werden gemaakt en vervolgens werd overleg gepleegd met de radioloog. “Mijn man was mee en ik stuurde hem naar huis. Hij moest werken en ik zei dat ik het alleen afkon.” Toen de verpleegkundige terugkwam en haar naar de afdeling gynaecologie bracht, was ze het spoor bijster. “Daaraan had ik nooit gedacht. Ik dacht dat het iets met mijn darmen was.” De oncologisch gynaecoloog viel met de deur in huis en zei dat het er niet goed uitzag. “Ik heb slecht nieuws, er zit een grote tumor in je buik en ik zie plekjes in je buikholte. Het wijst op een gynaecologische tumor,” vertelde hij Janna onverhuld.
Blokjes van drie
De wereld stond even stil. In de afgelopen jaren waren vrienden overleden aan kanker en had ze de verschillende fases meegemaakt. “Opeens was ik dus aan de beurt. De grond gleed onder mijn voeten vandaan.” De tumor was elf centimeter en haar buikholte was gevuld met vocht. Drie chemokuren, opereren en weer drie chemo’s was het behandelplan. Vanaf die tijd deelde Janna haar leven in blokjes van drie in. “Een vriendin zei: ‘jij pakt dit als een project aan, net zoals je dat op je werk zou doen’. Ze had gelijk,” grinnikt Janna. Ze zorgde voor een goede conditie door te wandelen en te fitnessen. Haar haar verloor ze door de chemo en daarvan was ze behoorlijk onder de indruk. Ook was ze onder de indruk van de stomaverpleegkundige die voor de operatie op haar buik twee rondjes zette waar eventueel een stoma kon komen. “Ik vond dat zo’n naar idee. Toen ik op de uitslaapkamer lag en ik mijn ogen opendeed, voelde ik gelijk aan mijn buik. Ik was zo opgelucht dat me dat was bespaard.”
Blinde darm
De uitzaaiingen zaten gelukkig niet op haar darm, maar op haar blinde darm. Die werd eruit gehaald, evenals haar baarmoeder, eierstokken, vetschort en eileiders. Hoewel ze de overgang al achter de rug had, kwamen de opvliegers weer terug. Na een kleine week mag Janna naar huis en knapt ze langzaam doch gestaag op. Als snel wandelt ze rustig aan buiten en informeert ze naar een revalidatieprogramma. Een oncologische therapeut begeleidt haar. De bedrijfsarts stelt haar de cruciale vraag: ‘wat betekent werk nu nog voor je?’ “Daar moest ik over nadenken. Misschien was het inderdaad wel genoeg. Ik ben op mijn vijfenzestigste gestopt. Heb nog wel wat beleidsnotities die er nog lagen afgerond en langzaam liet ik mijn werk los. Ik mis mijn collega’s zeker, maar gelukkig kan ik me nu storten op Stichting Olijf waarvoor ik met veel plezier onder meer in de werkgroep Kwaliteit van Zorg werk.”
Ik leef nu
Het gaat goed met Janna. Elk half jaar wordt ze gecontroleerd en vooralsnog is de kanker weggebleven. “Ik ben optimistisch: bij vijfentwintig procent van de vrouwen komt de kanker niet meer terug. Natuurlijk maak ik me wel eens zorgen, maar ik deal ermee. Het enige dat ik er aan heb overgehouden is neuropathie aan mijn voeten. De zenuwen hebben een klap gehad, mogelijk door de chemokuren.” De toekomst ziet ze positief tegemoet, hoewel ze niet te veel vooruit kijkt. “Ik leef nu, ik stel niets meer uit en ben alerter op mijn lichaam geworden. Ik geniet van de kleine dingen die het leven te bieden heeft.”
Janna vertelde haar verhaal in november 2018. Er kunnen veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.