Op haar 40ste krijgt Jessica (41) na een uitstrijkje de diagnose baarmoederhalskanker. Ze wordt succesvol geopereerd, waarna er een intens traject volgt om weer op te krabbelen. Als Olijf-vrijwilliger deelt ze nu haar ervaring met anderen. "Ik wil vrouwen motiveren om toch dat uitstrijkje te doen. Het zijn misschien vijf ongemakkelijke minuten, maar het kan veel ellende voorkomen."
Het boek gaat dicht
Op haar 35ste is Jessica net bevallen van haar dochter, wanneer er een oproep voor een uitstrijkje op de deurmat valt. Met haar hoofd nog in de roze wolken, verdwijnt de post naar de achtergrond. Jessica neemt het zichzelf later kwalijk dat ze destijds het uitstrijkje niet heeft laten maken. Wanneer ze op haar 40ste opnieuw een oproep krijgt, laat ze wel een uitstrijkje maken. De uitslag is PAP3a en Jessica krijgt een verwijzing voor de gynaecoloog. Een biopt wijst uit dat het om fase CIN 3 (matige tot ernstige afwijking) gaat. Er is een lisexcisie nodig, zodat de onrustige cellen onderzocht kunnen worden. “Voor mij was hiermee de kous af. Ik dacht: het boek gaat dicht. Ik ga door met mijn leven,” vertelt Jessica.
Ga ik mijn dochter nog zien opgroeien?
Toen ze een week later een telefoontje kreeg van het ziekenhuis, dat ze haar uitslag niet telefonisch wilden bespreken drong de ernst van situatie nog niet helemaal door. “Ik dacht wat is hier aan de hand? Je durft denk ik ook niet te beseffen dát er wat aan de hand is.” In het ziekenhuis krijgt Jessica te horen dat ze baarmoederhalskanker heeft. “Het was alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen. Ik had geen klachten. Er waren geen aanwijzingen dat er wat aan de hand zou zijn.” Jessica had zich ook vastgehouden aan de artsen die haar bij de onderzoeken hadden aangegeven dat ze dachten dat ze er op tijd bij was, dat het een voorstadium was en nog geen kanker. “Onze dochter was toen net vijf. Ik dacht: ga ik mijn dochter nog wel zien opgroeien? Dat was heel heftig.”
Juiste burgerservicenummer
Jessica wordt voor onderzoeken doorverwezen naar Amsterdam en komt in een rollercoaster terecht, terwijl ze helemaal geen klachten had. “Ik vroeg me af, of ze wel het juiste burgerservicenummer hadden. Ging dit wel over mij?” Het blijkt dat de tumor te opereren is en dat ze verwachten dat er geen uitzaaiingen zijn. Van tevoren werd verteld dat het een zware operatie was met risico's. Ook klachten die na die tijd konden optreden, werden besproken. Jessica: "Ze vertellen het wel, maar je bent maar met één ding bezig en dat is overleven. De rest is vooral voor na die tijd." Gelukkig konden de artsen Jessica opereren en werden er geen uitzaaiingen gevonden.
Dit is niet hoe je 40 wilt zijn
Jessica onderging de meest uitgebreide vorm van de Wertheim-operatie, waarbij niet alleen haar baarmoeder en eileiders werden verwijderd, maar ook omliggende weefsels en lymfeklieren. Daarnaast kreeg ze een katheter. "Tien dagen na de operatie werd de katheter weer verwijderd en mocht ik plassen, maar dat lukte niet." Jessica vervolgt: "Nou ben ik 40 en ik kan niet meer plassen, dat vond ik echt heel confronterend. Dit is niet hoe je 40 wilt zijn." Jessica leerde zichzelf katheteriseren. Uiteindelijk is het beter geworden, maar doordat ze geen aandrang voelt, moet ze nog steeds 'plassen op de klok'. Jessica heeft wel klachten overgehouden onder andere aan haar darmen, maar ze vindt dat ze haar handjes dicht mag knijpen dat er geen uitzaaiingen zijn gevonden en dat ze aan haar herstel kon gaan werken, zowel fysiek als mentaal.
Re-integreren in je leven
Jessica: “Dan begint het pas. Je beseft dan pas wat er de maanden ervoor is gebeurd.” Ondanks de waarschuwingen, dat je er echt niet zomaar weer bent, hoopt Jessica dat zij de uitzondering is. “Toen ik ziek was ging ik van afspraak naar afspraak. Alles wérd voor je gepland. In de periode die daarop volgt, moet je overal zelf je weg in zien te vinden. Het heeft een tijdje geduurd, voordat ik mijn werk weer op kon pakken en mijn dingen weer kon doen. Dat viel ontzettend tegen. Je moet als het ware weer re-integreren in je eigen leven.”
BACO
Iedere drie maanden gaat Jessica nu op controle. De artsen brengen steeds onder haar aandacht, dat er allerlei soorten nazorghulp mogelijk zijn. Ze vertelt dat ze voor de kinderen waardevol advies hebben gekregen. Wat vertel je ze en hoe ga je ermee om. Voor zichzelf heeft Jessica geen psychologische ondersteuning nodig gehad. Wel heeft ze veel baat gehad bij een specialistische bedrijfsarts. Jessica:” Dat heeft me wel heel erg geholpen, vooral bij het mentale stuk.” Een specialistische bedrijfsarts, ook wel BACO (Bedrijfsarts Consulent Oncologie) genoemd, is gespecialiseerd in de begeleiding van werkenden met kanker. Je kunt zelf contact zoeken of via je eigen bedrijfsarts.
Olijf
Haar arts gaf haar verder de tip om eens een bijeenkomst van Olijf bij te wonen, om te luisteren hoe anderen terugkeerden naar werk. Jessica was op voorhand wat sceptisch, maar ze werd positief verrast. Olijf is dé plek om je vragen te stellen en je angsten te delen. Jessica benadrukt dat vrouwen geen drempelvrees zouden moeten hebben om Olijf te benaderen. “Iedereen die geconfronteerd wordt met gynaecologische kanker kan terecht bij Olijf, het is onnodig om te denken dat wat jij doormaakt niet erg genoeg is.” Inmiddels is Jessica zelf als vrijwilliger verbonden aan Olijf. "Ik wil vrouwen motiveren om toch dat uitstrijkje te doen. Als ik er maar een over de streep kan trekken, is mijn missie geslaagd. Het zijn misschien vijf ongemakkelijke minuten, maar het kan veel ellende voorkomen."
Gelijkwaardig
Ziek zijn trekt ook een wissel op je relatie. “Mijn partner, stond erbij en keek ernaar. Ik ben degene die alles onderging en hij kon mij alleen maar steunen. Jessica beschrijft dat ze het heftigst vond, dat haar partner haar moest helpen met het vervangen van de katetherzakken en het katheteriseren. “Het was meer mantelzorg, dan dat we nog een gelijkwaardige relatie hadden. Gynaecologische kanker doet wat met je vrouwelijkheid. Hoe kan je nou ooit weer een fijne partner zijn en een gelijkwaardige relatie hebben?” De sleutel voor een goede relatie zit volgens Jessica in communicatie. “Wij hebben er veel over gepraat en zijn er uiteindelijk dichter door bij elkaar gekomen.”
Positief
Jessica vond het lastig om zichzelf weer te accepteren met een groot litteken op haar buik. Alhoewel ze een bikini dragen een stap te ver vindt, kan ze er inmiddels met trots naar kijken: “Dit is het bewijs van wat me is overkomen en ik ben er nog. Moet je kijken wat ik allemaal nog kan. Je bent sterker en veerkrachtiger dan je denkt.” Haar toekomst ziet ze positief tegemoet. “Ik kijk niet meer zo ver naar voren en leef bij de dag.”
Jessica vertelde haar verhaal in februari 2024. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.