Lees verder
Judith (61) leeft nu drie jaar met eierstokkanker, met de nadruk op leven. De kanker is al twee keer teruggekomen. Dat ze niet meer beter wordt staat haar niet in de weg. Haar motto: Nu is er leven!
Judith werkte als projectleider van landelijke innovaties in de zorg en had een druk leven. Samen met haar partner liet ze een huis bouwen. Tijdens de bouw begin 2023 kreeg ze de diagnose eierstokkanker stadium 3C, misschien 4. Na drie chemo’s volgde de debulkingoperatie met Hipec. De operatie duurde acht uur en was zeer uitgebreid, maar alle kanker kon worden weggehaald. Zes dagen later was er een tweede operatie nodig omdat de aan elkaar genaaide darm ging lekken. Judith kreeg een permanente stoma. Daarna zorgden allerlei complicaties ervoor dat ze pas een maand later het ziekenhuis verliet, tien kilo lichter en tot niets in staat.
Opkrabbelen
‘Wat hielp is om met hele kleine stapjes weer actief te worden. Van 50 meter lopen en 5 minuten op de hometrainer naar 5 kilometer wandelen of fietsen. Het was zwaar, ook omdat ik nog bijna niets kon eten. Wat enorm hielp is dat mijn partner me zo stimuleerde, tussen het coördineren van de bouw en de verhuizing door. Ondertussen kreeg ik nog drie chemo’s en verhuisden we tussendoor naar het nieuwe huis. Een bizarre tijd.
Na de chemo’s ging ik weer parttime aan het werk, al had ik wel last van vermoeidheid en van vergeetachtigheid, een beperkt concentratievermogen en prikkelbaarheid. Tussendoor onderging ik nog een borstamputatie, maar dat viel in het niet bij de eerdere operaties. Veel pittiger vonden we de onzekerheid, want de kans dat de kanker zou terugkomen was groot.”
Ongeneeslijk ziek
De kanker kwam inderdaad terug en Judith was ongeneeslijk ziek. Na weer zes chemokuren had ze een half jaar respijt. Daarna moest ze voor de derde zomer op rij aan de chemotherapie. Ze kijkt terug op het proces van de afgelopen tweeëneenhalf jaar
“Bij het eerste recidief ben ik meteen van alles gaan regelen. Na een tijdje had ik daar geen zin meer in en richtte ik me weer op het gewone leven. Het eerste jaar had ik veel onrust. Ik wilde het graag goed doen, deze laatste fase van mijn leven. Nu heb ik dat niet meer. Ik ervaar vaak een diepe rust. Het is goed zoals het is. Ik heb geen onafgemaakte dingen. Mijn beperkte toekomstperspectief maakt mijn leven fundamenteel anders. Ik leef meer in het moment, want ik heb niets anders. Ik laat steeds meer los en leef op een bepaalde manier lichter. Voor mijn omgeving is dat anders. Voor hen is het juist zwaarder. Zoals mijn kinderen zeggen, er ligt een donkere deken over alles heen.”
Ieder een eigen weg
Judiths partner en kinderen ervaren het anders dan Judith zelf. Haar partner had in het eerste jaar veel angst en stress. Judith vond dat lastig. Maar sinds de diagnose ‘ongeneeslijk’ is dat veel minder geworden. Het ergste is nu toch al gebeurd, zegt haar partner. “Onze relatie verdiept zich. Elke ochtend lopen we een uur en dan praten we over hoe we ons voelen. Even alles benoemen helpt om je ermee te verbinden, want soms voelt het alsof je achter alles aanloopt. En zo raken we elkaar niet kwijt.
Regelmatig praten we met de kinderen, over hoe het gaat en over wat ieder van ons nu belangrijk vindt. Ik wil niet dat iemand achteraf denkt ‘had ik maar dit of dat gezegd of gedaan’. Wat ik mooi vind is dat ze allebei hun eigen vorm vinden om zich te uiten. Mijn dochter schreef en zong een lied voor me, mijn zoon vouwde duizend kraanvogels.”
Eigen regie
Kanker brengt veel onzekerheid met zich mee. Scans, labuitslagen en gesprekken met de oncoloog. Haar partner vindt dat elke keer spannend. Judith zelf maakt zich pas zorgen als dat nodig is. Ze richt zich zo veel mogelijk op het leven en zo min mogelijk op het ziek zijn, want wat heb je daaraan?
“De kunst is om mee te bewegen met wat zich voordoet, te accepteren wat je niet kunt veranderen en regie te houden over de dingen die je wel kunt beïnvloeden. Natuurlijk lukt dat niet altijd en is het niet alleen maar leuk en fijn. Soms ben ik moe of ziek, soms zijn we bang of verdrietig. Maar daaronder ligt de laag waarop het gewoon goed is, ook als het niet goed is. Filosoof Nietzsche noemde dat amor fati: liefde voor het lot. Omarm wat op je pad komt, het mooie en het pijnlijke. Dit is mijn leven en ik ben er blij mee.”
Zingeving
Kwaliteit van leven is belangrijk voor Judith. Ze wil fris in haar hoofd zijn en dingen kunnen doen. Met de doelgerichte therapie is ze gestopt omdat ze daar te veel last van had. Met de laatste chemoserie is ze na vier kuren gestopt omdat de tumormarker niet meer daalde en ze liever zonder bijwerkingen van de nazomer wilde genieten. Ze pakt de chemo in de winter wel weer op, als de klachten terugkomen. Nu is ze druk met haar uitgeverij, boeken schrijven, zingen, wandelen met de hond, sporten en sociale afspraken.
“Ik moet altijd iets te doen hebben. En ik wil graag van betekenis zijn. Het doet me enorm goed om iets voor anderen te kunnen doen. Bijvoorbeeld zingen voor mensen in hun laatste levensfase, met de Bedsidesingers, of optrekken met een kind met een beperking, via Buurtgezinnen. Het is pittig, maar zo de moeite waard. En mijn partner is net aan een full time opleiding begonnen. Zij heeft zo veel voor mij gedaan, nu kan ik iets voor haar betekenen. Soms is mijn agenda te vol, dan raak ik het contact met mezelf kwijt en dan moet ik een dag in mijn eentje rond rommelen. Toch vind ik het fijn om veel te doen, want dan voel ik dat ik leef. En daar geniet ik van!”
Judith schreef haar verhaal in september 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.
Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.