25 jaar en dan al een uitstrijkje? Leonie was blij dat ze dat had gedaan. Bij haar werden onrustige cellen aangetroffen. Gelukkig was een eenvoudige behandeling genoeg, omdat ze er op tijd bij was. Leonie wil graag haar verhaal vertellen, omdat veel jonge vrouwen niet weten dat het verstandig is om met klachten naar de dokter te gaan. Ook al zijn die klachten heel mild.
‘Toen ik dertien was, werd er net gestart met de HPV-vaccinatie. Ik heb destijds geen prik gehad, omdat er toen nog heel weinig over bekend was. Daarom durfden we het toen niet aan. Twee jaar geleden is het allemaal begonnen. Ik was 25 jaar oud en ik had regelmatig heel mild bloedverlies na de seks. Eerst dacht ik dat dit gewoon bij mij hoorde en wilde ik hier eigenlijk niet voor naar de dokter omdat ik er verder geen last van had. Mijn vriend vroeg op een gegeven moment of het niet een keer verstandig was om toch naar de dokter te gaan. Ik wuifde dit in eerste instantie weg, maar ging er toch over nadenken. Ik ben die week toch nog naar de huisarts geweest om een uitstrijkje te laten maken. Tijdens het uitstrijkje bloedde het direct. De dokter zei dat dit niks hoefde te betekenen, maar het was wel duidelijk dat mijn baarmoederhals gevoelig was. Na twee weken belde ik zelf voor de uitslag.’
Bij de gynaecoloog
‘Het bleek dat ik Pap 3a en HPV-16 had. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Hier schrok ik enorm van. Bij ieder “krampje” was ik bang dat ik baarmoederhalskanker had, terwijl dit in feite nog zo ver weg was. Twee weken later had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Zij deed een colposcopie en zag geen tot nauwelijks onrustige plekken. Ik hoefde pas na een jaar weer terug te komen. Ik bleef regelmatig bloedverlies houden na de seks, maar de gynaecoloog had mij immers gerustgesteld.
Na een jaar moest ik weer een uitstrijkje laten maken. Nu had ik pap 3a2. De arts wilde een biopsie nemen. Ik had gelezen dat dit niet zoveel voorstelde en dat het vaak niet pijnlijk was. De hapjes deden inderdaad geen pijn, maar daarna ging de dokter met een bepaald stofje de “wondjes” dichtbranden. En dat voelde ik wel, onder in mijn buik. Ik had er toch wel drie uur behoorlijke last van, vergelijkbaar met redelijk heftige menstruatiepijn. Na tien dagen kreeg ik de uitslag. In beide hapjes zat CIN3. Behandeling was nodig. Als ik dat niet zou doen, kon het in de verre toekomst uitmonden in baarmoederhalskanker.’
Lisexcisie
‘Ik onderging een lisexcisie. Hier was ik enorm zenuwachtig voor, omdat die biopsie zo tegen was gevallen. Gelukkig viel het heel erg mee. Ik lag in een allesbehalve comfortabele houding, maar door de vier verdovingsspuitjes (die ik wel even voelde) had ik daarna geen pijn. Ik had nog wel drie weken matig bloedverlies, maar dit was te vergelijken met een milde menstruatie. Na veertien dagen kreeg ik hier de uitslag van. De artsen hadden CIN2 gezien, en verwachtten dat deze behandeling voldoende is. Over een half jaar hoef ik pas weer een uitstrijkje te laten doen.’
Op tijd
‘Met mijn verhaal hoop ik vrouwen gerust te kunnen stellen, want het is gewoon heel erg schrikken als er afwijkende cellen worden gevonden. Ook wil ik vrouwen adviseren om bij klachten een uitstrijkje te laten doen, ook al zijn het milde klachten zoals bij mij. Gelukkig was ik er op tijd bij en kon het eenvoudig behandeld worden. Als ik nog vier jaar - tot mijn dertigste - hiermee had rondgelopen, had ik misschien nog wel meer onrustige cellen gehad en was een eenvoudige behandeling misschien niet meer mogelijk.’
Leonie schreef haar verhaal in maart 2021. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.