Lees verder
Op haar 34ste zat Marianne in een fertiliteitstraject. Tijdens dit traject kreeg ze klachten, en in het ziekenhuis ontdekten artsen dat ze verschillende cystes op haar eierstokken had. Er werd gedacht aan endometriose, en Marianne werd doorverwezen naar een gespecialiseerd ziekenhuis.
Operatie om cystes te verwijderen
Tijdens een vakantie in Engeland, terwijl Marianne en haar toenmalige partner echt in the middle of nowhere reden, belde het ziekenhuis. Ze hadden haar casus besproken in een multidisciplinair team en haar tumormarkers bleken verhoogd te zijn. De arts gaf aan dat er misschien sprake kon zijn van kanker, al achtte hij die kans klein gezien haar jonge leeftijd. Een operatie om de cystes op haar eierstokken te verwijderen werd ingepland. De operatie verliep goed, en Marianne kon haar eierstokken behouden.
Toch eierstokkanker
Twee weken na de operatie kreeg Marianne de uitslag van de patholoog. Ze voelde meteen dat het niet goed zat, en haar gevoel bleek juist: de arts bevestigde dat ze eierstokkanker had, en dat het in beide eierstokken zat. ‘Het eerste wat ik dacht was: hoe moet ik mijn ouders vertellen dat ik kanker heb? Dat vond ik echt heel erg. Het voelde alsof ik buiten mezelf trad. Gaat dit echt over mij? Waarom ik? Wat heb ik verkeerd gedaan? Komt het door mijn overgewicht? Waren het de hormonen voor de vruchtbaarheidsbehandelingen? Er schoot van alles door mijn hoofd.’
Gelukkig bleken er na verdere scans geen uitzaaiingen te zijn. Marianne kreeg de keuze om haar baarmoeder wel of niet te laten verwijderen. Met een eiceldonatie zou ze met baarmoeder toch nog een kleine kans hebben om een kindje te krijgen. ‘Ik moest binnen een week een besluit nemen, ga ik voor grotere overlevingskansen of voor een kleine kans dat ik toch moeder kan worden? Ik heb uiteindelijk voor mijn eigen overlevingskans gekozen.’
De grote operatie
Zes weken later vond de grote operatie plaats. Mariannes eierstokken, eileiders, baarmoeder, baarmoederhals, vetschort en lymfeklieren werden verwijderd. Twee weken na de operatie werd bevestigd dat er geen uitzaaiingen waren gevonden in haar lymfeklieren. ‘Na de operatie kreeg ik al snel last van overgangsklachten. Ik had veel opvliegers en voelde me vlak en neerslachtig. Dat had veel invloed op mij en mijn toenmalige relatie.’
Marianne vond het vreemd hoe weinig nazorg er was. ‘Je bent 34 jaar en wordt na de operatie naar huis gestuurd, terwijl de ingreep zo'n enorme impact heeft op je relatie, je kinderwens en meer. Dat vond ik toch wel apart.’ Ik hoop dat deze nazorg verbeterd wordt voor andere patiënten.
Weer aan het werk en nieuwe kansen
Na die tweede operatie kon Marianne verder werken aan haar herstel. ‘Ik wilde mijn normale leven zo snel mogelijk weer oppakken. Van op de bank zitten en niets doen werd ik heel ongelukkig. Dus werkte ik hard aan mijn conditie, en na zo'n drie maanden ging ik weer aan het werk. Ik heb mezelf wat tijd gegund om alles weer op te pakken.’ Waar Marianne erg trots op is, is dat ze ondanks alles toch de kans kreeg om een promotie te maken op haar werk. ‘Dat kan dus gewoon, ook als je kanker hebt gehad.’
Marianne benadrukt hierbij het belang van een goede werkgever. ‘Ik kreeg alle ruimte om in mijn eigen tempo te re-integreren en om mezelf daarna verder te ontwikkelen. Toen de kans voorbij kwam voor die promotie, kreeg ik alle vertrouwen, en kijk eens aan!’
Overgangsklachten
Naast haar werk heeft Marianne haar leven ook op andere vlakken weer opgepakt. ‘Inmiddels gebruik ik al een paar jaar hormonen, omdat mijn overgangsklachten niet milder werden. De kanker was hormoongevoelig, maar na vijf jaar met veel klachten heb ik in overleg met de arts toch gekozen voor hormonen. In het begin was ik bang dat de kanker terug zou komen, maar inmiddels zijn we negen jaar verder en weet ik dat de kans dat de kanker terugkomt nihil is. En de hormonen hebben voor een toename in mijn levensgeluk gezorgd.’
Advies voor andere vrouwen
Wat Marianne andere vrouwen wil meegeven, is dat je in je behandelingstraject je grenzen aan mag geven. ‘Als ik terugkijk op mijn eigen traject, had ik mezelf met terugwerkende kracht gegund om dat wat vaker te doen.’ Dankzij hulp van een psycholoog en EMDR-therapie heeft ze de kanker en de behandelingen een plek kunnen geven. ‘Ik ben milder naar mezelf; ik ben vooral dankbaar dat ik er nog ben. Ik heb een heel mooi leven, ondanks dat ik kanker heb gehad en mijn kinderwens niet in vervulling is gegaan.’
Marianne vertelde haar verhaal in oktober 2024. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.