Marieke (53): ‘Van stadium 3C naar stadium 1A!’

Marieke werkt met verstandelijk beperkte mensen. Toen Klaas, een van haar cliënten, haar had aangestoken met een buikgriep, was dat aanleiding voor een bezoek aan de dokter. Er werd gedacht aan een blindedarmontsteking, maar Marieke miste een aantal symptomen en moest naar het ziekenhuis. Dat was de start van een eng traject. Het zag er niet goed uit, maar Marieke had geluk.

Het is zaterdag 9 november. Ik val in op een woning en heb een 24 uurs-dienst. Mijn collega vertelt me dat Klaas een klysma heeft gehad. Een halfuurtje later ga ik Klaas uit bed halen van zijn middagtukje. Als ik zijn slaapkamer binnen ga lacht Klaas mij vrolijk toe. "Nat," roept hij. Ik sla de plaid terug en ruik dat er meer aan de hand is. Ik zet zijn rollator voor het bed en nodig Klaas uit om te douchen. Tevreden zit Klaas een halfuur later in zijn favoriete stoel aan de cola. Maandag ben ik misselijk. Ik concludeer dat het “ongelukje” van Klaas niets te maken had met een klysma, maar met een virusje. Ik houd de rest van de week buikpijn.

Ondanks dat ga ik zaterdag wel werken. Halverwege de dienst krijg ik steeds meer pijn tot ik pijnscheuten krijg die uitstralen naar mijn rug. Ik moet overgeven en de tranen rollen over mijn wangen. Ik bel met de dokterspost en ze willen mij meteen zien. De huisarts van de doktersdienst denkt als eerste aan een blindedarmontsteking. Maar ik mis een aantal symptomen. De dokter gaat in overleg met de spoedeisende hulp. Ik moet naar het ziekenhuis komen. Ze vertrouwen het niet. Ik pik mijn man op en dochterlief heeft ondertussen een tas in gepakt voor het geval ik moet blijven.

Blindedarmontsteking?
In het ziekenhuis krijg ik meteen pijnstillers. Er wordt bloed geprikt en ik moet urine opvangen. Alleen, het plassen lukt niet. En ik mag niet drinken voor het geval ik geopereerd moeten worden. Drie uur later nog geen druppel urine. Dan toch maar een groot glas water. Uiteindelijk lukt het me om voldoende urine te produceren voor onderzoek en kan een urineweginfectie uitgesloten worden. Volgende onderzoek. Een CT-scan. Het duurt een uur voordat de uitslag binnen is. Geen blindedarmontsteking. Wel een grote cyste op een van de eierstokken. Er wordt meteen een gynaecoloog gebeld. Het is inmiddels 20.00 uur als zij arriveert. Nog wat onderzoeken en een echo later vertelt de gynaecoloog dat er inderdaad een grote cyste te zien is. Meestal zijn ze goedaardig maar ze wil toch gedegen onderzoek.

Dinsdag zit ik weer bij de gynaecoloog. Er volgen nieuwe bloedonderzoeken. Er wordt vocht uit mijn baarmoeder gehaald. De tumormarkers in mijn bloed wijzen uit dat mijn borsten en alvleesklier schoon zijn. De tumormarkers van mijn darmen zijn echter iets verhoogd en die van mijn eierstokken zijn een stuk hoger. Uit het vocht uit mijn baarmoeder kunnen ze geen conclusies trekken. Er moet een punctie gedaan worden. De punctie levert een paar kwaadaardige cellen op. Ik word doorgestuurd van het ziekenhuis in Leiderdorp naar het LUMC in Leiden.

Okay, ik heb dus eierstokkanker
Ondertussen ben ik zo'n domme muts die elke keer inlogt op "Mijn ziekenhuis" om naar de uitslagen te kijken. Ik sta doodsangsten uit. Ik pluis heel internet uit. Okay. Ik heb dus eierstokkanker. Ook wel de "Silent lady killer" genoemd omdat het vaak erg laat ontdekt wordt. We rollen door de feestmaand heen met hier en daar nog een onderzoek. Die feestmaand heeft nog nooit zo lang geduurd. Ik word voorbereid op wat gaat komen. De specialisten vermoeden eierstokkanker, stadium 3C. Dat betekent 3 x 2 chemokuren. Daarna een operatie om het hele "zwikkie" te verwijderen, inclusief HIPEC (verwarmde chemo door mijn buik) en daarna weer 3 x 2 chemokuren. Maar eerst nog wat biopten, want we weten nog niet welk soort kanker ik heb. Het is een pijnlijk onderzoek en het lukt de arts niet om voldoende materiaal af te nemen. Nog geen duidelijkheid. Daarom wordt besloten om een kijkoperatie te doen om wat materiaal af te nemen.

Kom maar op met die kale kop
Ondertussen heb ik al een chemomutsje besteld. Kom maar op met die kale kop. Op LinkedIn ben ik mijn belevenissen gaan delen met de hashtag #IAmGonnaBeatThatShit. Ik wil "awareness" kweken. Ik krijg ontzettend veel steun en liefde van mijn connecties. 7 januari word ik opgenomen. Als ik uit de narcose kom, staat de arts naast mijn bed. "We hebben de tumor en uw eierstokken verwijderd." Godzijdank was ik al uit de overgang. Drie weken later belt de gynaecoloog. We hebben een dag later een afspraak maar hij heeft goed nieuws. De eierstokken zijn onderzocht en het gaat om een mucineus ovariumcarcinoom met expansieve groeitype. Een zeldzaam, maar veel gunstiger type eierstokkanker. Ik ga in een klap van stadium 3C naar stadium 1C!

Ik ben weer kankervrij
Er wordt een tweede operatie voorgesteld om de baarmoeder en het vetschort preventief te verwijderen en om uit de buikholte verschillende biopten te nemen om zeker te weten dat er geen uitzaaiingen zijn. 25 februari, precies zes weken na de eerste operatie, word ik weer geopereerd. Bij het wakker worden heb ik veel pijn in de buik. Maar twee operaties en al die onderzoeken vindt geen enkele buik fijn. Na twee nachten mag ik naar huis. Drie weken later belt de gynaecoloog. Alle biopten zijn schoon. Het stadium wordt afgezwakt naar 1A. En ik, ik ben weer kankervrij.

's Avonds om 19.00 uur kijken we hoe Rutte het land toespreekt. Hij kondigt de start van de intelligente lockdown aan. Een week later ben ik jarig. Een grootse verjaardag waar ik mij op verheug wordt de stomste verjaardag ooit. Nu, half juni, heb ik geen buikpijn meer. Ben bezig met revalidatie. Concentreren is nog wel een dingetje. Energie soms ook. En ik mis mijn werk in de zorg heel erg. Maar corona en ex-kankerpatiënten gaan niet samen. Dus dat is voorlopig ook een dingetje.

Onlangs had ik weer een controleafspraak. Live dit keer. Alles is goed, en ik ben inmiddels ook weer aan het werk. Tocht is het leven na kanker is niet meer hetzelfde als voor. Ook dat moet nog een plekje krijgen. Ondertussen ben ik Klaas dankbaar. Zonder die buikgriep was het misschien veel later ontdekt en was alles anders gelopen.’

Marieke schreef haar verhaal in juni 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.