Marlies (79): ‘Ik heb geboft dat de kanker pas laat in mijn leven is gekomen’

Het begon met een hevige vaginale bloeding, die niet stopte. Na een rommelig proces van meer dan drie maanden bij de afdeling gynaecologie in een algemeen ziekenhuis, was de diagnose eierstokkanker fase 4 voor Marlies (79) geen verrassing meer. ‘Het gesprek, waarin een mij onbekende gynaecoloog mij van de diagnose op de hoogte stelde, was vooral gericht op een zo snel mogelijke start van de behandeling. Hij liet weinig ruimte voor de afweging of ik daar wel aan wilde beginnen.‘

Wel of niet behandelen 
‘Ik had met mijn 76 jaar een goed leven achter de rug en stond niet te springen op een kwalitatief slechte laatste fase met chemotherapie en een ingrijpende operatie, waarbij de kans op overleven niet zo best was. Gesteund door mijn gezin wilde ik eerst bouwstenen verzamelen om het besluit tot wel of niet behandelen te kunnen nemen. De afspraak voor het begin van de chemokuur werd uitgesteld. 

Alles kwam natuurlijk wel in een stroomversnelling. Gelukkig kon ik dankzij onze huisarts heel snel terecht in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. De arts daar was heel stellig en raadde mij aan in de behandeling te investeren. Ook de huisarts heeft mij aangemoedigd het te doen. Ik besloot de behandeling aan te gaan en ben daarvoor naar het Erasmus MC gegaan.

De behandeling en genetisch onderzoek
De hele behandeling is volgens het boekje verlopen en heeft zes maanden geduurd. Kennelijk was  mijn conditie goed genoeg om het allemaal te ondergaan. Het was hard werken. Niet alleen voor mij, maar zeker ook voor mijn familieleden. 

In het Erasmus MC liep alles soepel, zorgzaam, zorgvuldig en duidelijk. Ik had en heb er alle vertrouwen in, en dat helpt ook om alles te doorstaan. Ik schrok er wel van toen bleek dat ik een verhoogde kans heb op een erfelijke vorm van eierstokkanker, omdat er een BRCA1-mutatie was gevonden. Gelukkig zat die mutatie alleen in de tumor en bleek de eierstokkanker niet erfelijk te zijn. Dat genetisch onderzoek was heel spannend, omdat de uitslag bij een erfelijke oorzaak ook gevolgen voor onze familie zou hebben. 

Die BRCA1-mutatie in de tumor maakte wel dat ik in aanmerking kwam voor behandeling met PARP-remmers. Dit zijn medicijnen die voorkomen dat beschadigde tumorcellen zichzelf kunnen repareren, waardoor nog aanwezige kankercellen doodgaan. Inmiddels zijn ook de PARP-remmers na twee jaar gestopt. De bijwerkingen zijn nagenoeg verdwenen, de misselijkheid is helemaal weg en de vermoeidheid grotendeels. 

Communicatie
Gedurende het hele traject heb ik steeds open over de stand van zaken gecommuniceerd met mijn familie en vrienden. Dat heeft heel goed uitgepakt. Ik heb heel veel steun ondervonden en soms onverwachte reacties gehad. Omdat iedereen al op de hoogte was van het verloop van de behandeling, konden we, als we elkaar tegenkwamen voor steun en gezelligheid, kort zijn over het ziekteverloop en over andere zaken praten. 

Terugblik en Olijf
Zoals de huisarts het benoemde, zie ik mijzelf als een chronische patiënt die regelmatig in het ziekenhuis moet worden gecontroleerd. Ik heb geboft dat de kanker pas laat in mijn leven is gekomen en besef heel goed dat het anders had kunnen zijn als dat op jongere leeftijd gebeurt. Juist omdat het allemaal volgens schema verliep, heb ik alles rustig over mij heen laten komen. 

Ik kan niet meer alles doen wat mijn hoofd zou willen. Maar, dat zou ook kunnen komen, zoals de oncoloog opmerkte, omdat ik de tachtig nader. In ieder geval is mijn kwaliteit van leven prima. Ik heb me onlangs aangemeld als vrijwilliger bij Olijf en ben donateur geworden.’  

Marlies schreef haar verhaal zelf in augustus 2025. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Ervaringsverhalen zijn persoonlijk en kunnen al even geleden zijn verteld. Behandelingen kunnen intussen zijn veranderd.