In 2018 kreeg Monica last van bloedingen tijdens de gemeenschap. De huisarts stuurde haar door naar het ziekenhuis en daar kreeg ze al snel de diagnose baarmoederhalskanker.
Bestralingen en hyperthermie
De gynaecoloog stelde een herstelplan op met bestralingen, chemotherapie en een operatie, maar dit ging voor Monica te snel. ‘Ik weet nog goed dat ik aan de arts vroeg of mijn baarmoeder en eileiders ook ziek waren. Dit was niet het geval, maar ter preventie wilden de artsen toch alles weg halen. Ik heb onderhandeld om mijn eigen behandelplan mede te kunnen vormgeven. Dit was een zeer zware periode.’
Monica leeft holistisch. ‘Dit betekent dat ik geen organen uit mijn lichaam laat halen, als ze niet ziek zijn. Ik kan dan ook niet achter alle behandelingen staan. Kwaliteit van leven is staat voor mij voorop. Ik vind dat artsen knap werk verrichten, maar ze zijn vaak alleen met het lichaam bezig. Ik vind het belangrijk om ook naar andere omstandigheden te kijken die belangrijk zijn om te genezen. Daarom heb ik ervoor gekozen om alleen de bestralingen en hyperthermie te doen.’
Tumor tegen urineleider aan.
Monica leek hersteld te zijn, maar na 4,5 jaar werd haar linkerbeen na inspanning erg dik. ‘Na onderzoek bleek dat er een tumor tegen mijn eileider aangroeide. Toen heb ik wel besloten om drie chemokuren te ondergaan en een operatie, zodat de tumor verwijderd kon worden.’ Haar ingewanden waren zo verkleefd door de bestralingen uit 2018 dat het een zware operatie werd. De urineleider kon niet meer aan elkaar gezet worden waardoor er een nier verwijderd moest worden.
‘Tijdens dit tweede traject heb ik ook een behandeling bij een Ayurvedisch arts doorlopen. Dit heeft voor mijn gevoel veel bijgedragen aan mijn herstel.’
Eigen leefwijze
Tijdens haar ziekteproces heeft Monica weinig angst gevoeld. ‘Ik dacht steeds: ik ben ziek, maar over een paar maanden weer hersteld als ik er nu flink tegenaan ga.’ Ze vond het wel lastig hoe haar omgeving reageerde. ‘Mijn omgeving is erg geschrokken door het nieuws dat ik kanker had, logisch ook, maar ik zag soms al de dood in hun ogen. Dat was moeilijk. Daaruit blijkt dat ik anders naar het leven kijk. Ik accepteer wat er op mijn pad komt.’ Ze heeft op haar manier, hard aan haar herstel gewerkt. ‘Hoe je herstel verloopt, dat weet je nooit van te voren. Je kunt alleen maar hoop hebben.’
Het leven is relatief
Monica is blij dat ze haar eigen behandelplan heeft op kunnen stellen. ‘Ik vind dat ik veel geluk gehad heb en ben trots op dat ik heb kunnen doen wat mijn lichaam nodig heeft.’ Als afsluiting van haar ziekteproces heeft ze een tatoeage over het litteken op haar buik laten zetten. ‘Een kersenbloesemtak, als teken voor nieuw leven.’ Monica geeft aan dat ze misschien wel haar kop in het zand heeft gestoken en dat ze al die tijd heeft gebluft, maar uiteindelijk is ze voor nu schoon en kan ze weer van het leven genieten met haar partner en kinderen.
Monica vertelde haar verhaal in januari 2024. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.