Lees verder
Zomer 2015. Nynke Boomsma fietst naar haar werk zoals elke dag. Maar die dag voelt ze zich anders dan anders. Een vol gevoel in haar buik. Vreemd, want ze had ontbeten als altijd. Het opgeblazen gevoel werd niet minder, ook niet na een paar dagen maagzuurremmers slikken. “Geen moment dacht ik aan kanker. Ik dacht eerder aan mijn darmen.” De vervanger van haar huisarts stuurde haar naar huis. Hij kon niets bijzonders vinden. Weer een andere vervanger wilde haar bloed laten controleren. De uitslag voorspelde weinig goeds.
Na het bloedonderzoek werd een echo gemaakt. “Dat kon pas een week later. Ik ging terug naar mijn werk en vertelde het een collega die een bevriende radioloog in het BovenIJ Ziekenhuis heeft. Ik belde hem gelijk en de volgende dag kon ik er terecht.”
Tumor
Haar buik bleef groeien. Alsof ze een paar maanden zwanger was. De radioloog constateerde een grote hoeveelheid vocht in haar buik en verwees door naar een gynaecoloog. “Door de snelheid die was geboden realiseerde ik me dat het niet goed was. Ik meldde me ziek op mijn werk en ging de medische molen in.” Een verdikte eierstok en een tumor. “Die tumor halen we even weg en dan is leed geleden,” dacht ze optimistisch. Voor en na de operatie onderging ze een chemokuur. Op het buikvlies waren plekjes kleiner dan een centimeter ontdekt die er niet goed uitzagen maar waaraan op dat moment niets was te doen. De laatste chemo was in december 2015.
Noorderlicht
Nynke voelde zich goed, ging weer aan het werk, maakte (vakantie)plannen. In juni van dat jaar zou ze samen met haar man Bas naar Canada gaan. Ze verkochten hun appartement en de sleuteloverdracht was eind september. In juli voelde haar buik weer vreemd aan en zette op. De vlekjes op het buikvlies waren groter geworden. Het werd een herhaling van zetten. Halsoverkop verruilden ze hun eigen appartement voor een huurappartement in Leidsche Rijn. Van begin september tot januari dit jaar onderging ze een chemokuur. Aansluitend stapte ze, nog niet helemaal fit, op een cruiseschip naar Noorwegen en zag ze samen met Bas het noorderlicht.
Parp-remmers
Ondertussen slikte ze Parp-remmers, pillen die foutjes van haar BRCA-1 genafwijking kunnen herstellen. De teleurstelling was groot toen bleek dat ze bij haar niet werkten. Sterker: de cellen in haar buik waren weer groter geworden. “Dat was een domper. Ik had mijn hoop gevestigd op die remmers. Ik wist al langer dat ik niet beter zou worden, maar nu is het einde wel een stuk naar voren getrokken.”
Positief
Sinds de wetenschap dat ze niet beter wordt, maakt ze zich minder zorgen. “Ik denk steeds vaker: dat zien we dan wel weer. Ik ben een gezonde Hollandse meid en je ziet niet aan me dat ik ziek ben. Ik ben samen met Bas lid van een wielerclub en we maken prachtige tochten. Ik maak nog steeds plannen maar kijk niet verder dan een jaar vooruit. Hoe dan ook loopt dit niet goed af. Maar ik ben een geboren positivo en dat zal ik blijven tot het bittere eind. Er is nog zoveel moois om van te genieten.”
Wil je blijven volgen hoe het met Nynke gaat? Lees dan Nynke's blog op:
nynkesblogjes.blogspot.nl
Nynke vertelde haar verhaal in juli 2017. Zij is op 20 november 2018 overleden.