Lees verder
Rita vond dat ze toch echt iets moest doen aan haar eetpatroon, nadat ze een paar dagen had geshopt met een vriendin in Maastricht. Ze was weer toe aan een grotere kledingmaat, en dat wilde ze niet. Het gezonde eten, zonder suiker, voorbewerkte voedingsmiddelen en zo min mogelijk koolhydraten wierp zijn vruchten af. Binnen twee maanden ging Rita van maat 42 naar maat 38. Maar ze bleef afvallen. En ze moest elke middag een dutje doen. Ook had ze vage pijn linksonder in de buik. Nuchter als ze is, maakte Rita zich geen zorgen. Maar dat bleek onterecht.
‘Toen ik op een dag bloed bij mijn ontlasting zag, schrok ik daarvan. Ik dacht aanvankelijk dat het van voorbijgaande aard moest zijn, maar belde ik vrijdagmiddag toch met de huisarts. Er was geen plek meer, dus ik moest wachten tot maandagmiddag. Toch maakte ik mij geen zorgen, en ik sliep goed. Maandagmiddag kon ik meteen op het spreekuur komen. De huisarts kon links duidelijk een verdikking voelen. Die had ik ook gevoeld, maar ik dacht dat het gewoon ontlasting was wat er nog uit moest. De arts onderzocht ook de rechterkant van mijn buik. Terwijl ze daarmee bezig was, zei ik dat het daar niet pijnlijk was. Ik was nog niet uitgesproken of ik schoot zowat een meter de lucht in toen zij ergens op drukte.
Googelen
Het was niet goed volgens mijn huisarts, nadat ze mij ook rectaal had onderzocht. Ze ging direct bellen met het ziekenhuis, zodat ik er zo snel mogelijk terecht kon voor een onderzoek. Die middag kreeg meteen een e-mail van het ziekenhuis met onder meer een afspraak voor een coloscopie. Meteen googelen natuurlijk. Nou....van de berichten over een coloscopie werd ik niet blij. Het onderzoek zelf zou niet veel om handen hebben, maar het legen van de darm, met name de smaak van het drankje en de hoeveelheid die genuttigd moest worden … daar viel iedereen over die een coloscopie had gehad. Ik merk het wel, dacht ik. De dag van de coloscopie was ik rustig. Het was alsof het om iemand anders ging. Het onderzoek viel mij echter heel erg tegen. Ik heb liggen gillen van de pijn, ondanks het roesje en de pijnmedicatie.
Mijn vriendin...je weet wel...die van het shoppen in Maastricht, had mij die ochtend naar het ziekenhuis gebracht. Net toen wij op het punt stonden te vertrekken, vertelde iemand mij dat de arts mij wilde spreken. Dat vond ik vreemd, omdat er was gezegd dat ik de bevindingen op papier mee zou krijgen. De arts viel met de deur in huis. Ze vertelde dat er een enorme tumor in mijn darm zat en dat ik daarom zoveel pijn had gehad tijdens het onderzoek. De arts kreeg de slang van het apparaat er nauwelijks langs. En weer bleef ik kalm en zei: “Dat dacht ik al”.
De arts wilde de volgende dag meteen een CT-scan laten maken. Op weg naar huis waren mijn vriendin en ik beiden stil. Bij het naar bed gaan was ik wat misselijk en die avond heb ik heel veel bloedverlies gehad en hevige pijn in mijn buik.
Uitgezaaide darmkanker?
Ik vertelde mijn broers en zussen in een videovergadering wat ik de dag ervoor te horen had gekregen. Ze waren allemaal ondersteboven van het nieuws, en ik was kalm.
De volgende ochtend moest ik vier keer overgeven. Ik had zoveel pijn dat ik niet kon praten ....wat zegt u... niet kon staan of lopen. De CT-scan was zo gepiept, maar de pijn was zodanig dat de verpleegkundige met wie ik na de scan een afspraak had mij meteen, na overleg met een MDL-arts, doorstuurde naar de SEH. De ene na de andere arts onderzocht mij. Tegen nummer drie zei ik niemand meer aan mijn buik mocht zitten. Na een poos kwam er een MDL-arts. Die vertelde mij dat er heel veel uitzaaiingen te zien waren in mijn buik. Diagnose: uitgezaaide darmkanker. Nog steeds geen emotie. Wel heb ik die middag aangegeven dat ik geen chemo wilde, omdat ik nog heel scherp op mijn netvlies de martelgang had van verschillende familieleden die aan kanker overleden waren.
Ik werd meteen opgenomen om mijn pijn onder controle te krijgen. De dag erna had ik mijn crematie geregeld, en weer een dag later mocht ik weer naar huis, want...ik had weer genoeg praatjes… Nog steeds voelde ik geen emotie.... geen angst, niet opstandig, niet boos of verdrietig. Niet gehuild.
Vuurwerk
Een MDL-arts zou mij thuis bellen om te vertellen wat er vervolgens moest worden gedaan. Tot mijn verbazing kreeg ik een gynaecologe aan de lijn. Ze zei dat ik net was besproken in het multidisciplinair overleg en dat ik nu patiënt was van haar, omdat ik geen uitgezaaide darmkanker had, maar uitgezaaide eierstokkanker. Toen heb ik voor het eerst gehuild. Diezelfde week mocht ik bij haar op het spreekuur komen. Ze legde ze uit dat ik misschien nog drie jaar een goede kwaliteit van leven zou kunnen hebben als de behandeling zou aanslaan. Toen heb ik even als een gewond dier gegild... maar daarna mezelf herpakt en gezegd dat ik er voor wilde gaan.
Toen ik de eerste chemokuur net had gehad, zei ik dat ik hoogstwaarschijnlijk een placebo had gekregen, want ik merkte er bijna niets van. Ik was niet noemenswaardig ziek of misselijk. Wel wat lichte ongemakken, zoals een zwaar gevoel in mijn buik. Maar de tweede dag na de chemo was het als of er iemand vuurwerk aan het afsteken was. Pijnknallen die uiteenspatten in duizend speldenprikken en dat een paar uur lang.
Ondanks dat gaat het nog steeds goed. Ik slaap elke nacht als een baby en ik voel me fit. Ik slik wel pijnstillers en ik zorg ervoor dat mijn stoelgang soepel blijft vanwege de grote tumor in mijn darm. Mijn motto is elke dag te nemen zoals die komt en mij absoluut nergens, maar ook nergens druk om te maken. Ik kan er toch niets anders van maken wanneer ik ga stressen. Integendeel...ik maak het voor mijzelf en de mensen die van mij houden, erg moeilijk en dat wil ik niet.’
Rita schreef haar verhaal in juli 2020. Inmiddels kunnen er veranderingen zijn opgetreden in haar gezondheid.