Sabrina (41): 'Of ik bang ben dat de kanker terugkomt? Daar denk ik niet aan.'

Omdat tijdens de Wertheim-operatie bleek dat de klieren niet schoon waren, moet Sabrina aan de chemoradiatie. Een combinatie van chemo’s en inwendige bestralingen. De artsen zeggen dat dit flinke gevolgen kan hebben voor de levenskwaliteit van Sabrina. En zelf had ze ook al veel horrorverhalen gehoord. Tot verbazing van de dokters komt Sabrina er prima uit. En ook op de besloten Facebook-pagina voor vrouwen met baarmoederhalskanker komt lang niet iedereen er slecht af na deze behandelingen. ‘Het kan dus ook goed gaan. Ik vind het belangrijk dat dokters dat ook vertellen aan hun patiënten.’

‘27 januari 2019. Ik ben 40 geworden, en al snel krijg ik een uitnodiging voor een uitstrijkje... Ik leg de brief nog even weg, zodat ik het uitstrijkje kan laten doen als het wat mooier weer is. Dan kan ik een rokje aantrekken. Wel zo makkelijk, ik hoef me dan niet helemaal aan- en uit te kleden (nu, achteraf zo onbelangrijk).

‘Laat je niet bang maken’
Inmiddels is het juni en ik ga vol goede moet naar de doktersassistente voor mijn uitstrijkje. Allereerst een paar vragen: heb ik last van afscheiding? Ik vertel dat dat zo is, maar het is kleur- en reukloos. Dat komt vast omdat ik “al” 40 ben. En oh ja… ik heb ook een paar contactbloedingen gehad. De assistente gaat haar gang, maar bij aanraking begin in hevig te bloeden. Ze probeert mij nog wat schoon te maken, en stuurt het uitstrijkje op.

Twee weken later krijg ik de uitslag. Het uitstrijkje kan niet worden beoordeeld… Ik moet nog zes weken wachten omdat alles moet helen. Het blijft echter bloeden en ik maak een afspraak voor een nieuwe poging. Deze keer bij de huisarts, omdat ik me inmiddels toch wel zorgen maak…

Ik zie er rot uit
Op de dag van het uitstrijkje heb ik ook bloedverlies. De dokter wil toch even kijken, en vindt dat het er onrustig uitziet. Ik word doorgestuurd naar de gynaecoloog. Eén week voor de volgende afspraak heb ik ’s nachts zo veel buikpijn dat ik naar de huisartsenpost wil. Maar ja, je twee kinderen liggen op bed. Ik besluit toch maar niet de boel op stelten te zetten. Ik val weer in slaap met ibuprofen en paracetamol. De volgende dag heb ik weer buikpijn en koorts. Omdat het vakantietijd is en mijn collega weg is, ga ik toch maar aan het werk. Een andere collega vindt mij er zo rot uitzien, dat ze me de dokter laat bellen. Ik mag ’s middags langskomen. Na een inwendig onderzoek wordt ik weer doorgestuurd naar het ziekenhuis. Heel veel onderzoeken en een biopt verder, sta ik buiten na de mededeling van de arts dat het weleens kwaadaardig kan zijn… De uitslagen bespreken we tijdens de afspraak die we al hadden gemaakt.

Liever een operatie dan chemo’s en bestralingen
Een week later worden we naar binnen geroepen. We lopen eerst een andere kant op, omdat het te druk is. Ik voel aan alles dat dit een slechtnieuwsgesprek gaat worden, en ik krijg gelijk. Baarmoederhalskanker. De artsen besluiten om een Wertheim-operatie te doen, omdat deze ingreep volgens hen de beste kwaliteit van leven oplevert. Ze waarschuwen voor het alternatief: chemo’s en bestralingen. Tijdens de operatie gaat een patholoog beoordelen of de klieren zijn aangetast. Als ze schoon zijn, gaan de artsen door met de operatie. Maar als de klieren positief zijn voor kanker, maken ze mij dicht en moet ik toch aan de chemo’s en bestralingen.

Vijf lange weken verstrijken. Op 5 november 2019 is een plek vrij op de OK. Ik ben er klaar mee en ga ervoor! Wel gek om zo’n operatie in te gaan en niet te weten wat je te wachten staat. Ik word een beetje wakker en zie artsen aan mijn bed op de verkoeverkamer. Het is niet gelukt. Twee klieren bevatten kanker. Ze hebben wel alle klieren verwijderd in mijn bekken, maar de rest is blijven zitten. De tranen rollen over mijn wangen. De tumor zit er nog steeds. Na twee dagen mag ik weer naar huis om aan te sterken voor de chemo’s en bestralingen.

Op naar de rest van mijn leven!
10 december 2019 is het zover. Dan begint een traject van vijf weken elke week vijf dagen bestraling en een maal per week een nachtopname voor de chemo Cisplatin. Als “afsluiter” nog een chemo en de dag erna 46 uur inwendige bestraling. De chemo's vind ik echt verschrikkelijk maar ik heb ze allemaal bijzonder goed doorstaan. Ik ben alleen misselijk. De artsen zijn verbaasd dat ik er zo goed doorheen rol.

Eind januari 2020 ben ik eindelijk helemaal klaar. En is op de MRI al niks meer van de tumor te zien! Vier weken na alle behandelingen begin ik weer rustig te werken. Begin mei werk ik alweer drie keer per week vijf uur en hoop ik in juni weer 100% aan de slag te zijn.

Ik voel me heel goed, eigenlijk beter dan de maanden voordat de kanker ontdekt werd. Afgelopen week heb ik de eerste driemaandelijkse controle gehad en ik ben kankervrij! Op naar de rest van mijn leven! Of ik bang ben dat de kanker terugkomt? Daar denk ik niet aan. Want stel dat het na drie jaar toch gebeurt… dan was ik bijna 1.100 dagen angstig geweest. Die dagen had ik dan beter kunnen besteden!’

Sabrina vertelde haar verhaal in mei 2020.

Helaas kwam de kanker in oktober 2020 terug, dus na het delen van bovenstaand verhaal. Sabrina is overleden op 23 februari 2021.