Lees verder
Toen Sietske (36) na een periode van stress last kreeg van vermoeidheid en van haar darmen, gingen niet direct de alarmbellen af. Vezelzakjes en een antibioticakuur hielpen niet, dus werd ze doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd haar ergste nachtmerrie werkelijkheid: Sietske had een tumor op haar eierstokken van 10 cm en uitzaaiingen door haar gehele onderbuik.
“Het is september 2020 en we zijn met het gezin een heerlijk lang weekend op ‘Safari’ in de Beekse Bergen. De kinderen genieten volop en in de avond vallen we in slaap met het gebrul van de leeuwen op de achtergrond. Dit is de laatste onbezorgde vakantie die wij met elkaar hadden als gezin. Niet wetende wat ons in Coronatijd nog meer te wachten stond.
Vermoeidheid en darmklachten
De maanden ervoor waren al erg intens, doordat ik een eigen reisbureau had. Veel klanten moest ik omboeken en annuleren, waardoor ik het al aardig voor mijn kiezen had gehad. Daarnaast hadden we tussendoor ook nog ‘even’ een nieuwbouwhuis gekocht met alle onzekerheden van dien. Dat ik in oktober en november steeds vermoeider werd en last kreeg van mijn darmen, deed daarom ook niet direct alle alarmbellen afgaan. Ik ben geen doemdenker en dacht dat de stress er eindelijk een keer uit kwam.
Na een paar weken bezocht ik toch maar even aan de huisarts omdat mijn darmklachten steeds opvallender werden. Ik kreeg last van obstipatie en in eerste instantie hoopte de huisarts het te onderdrukken met vezelzakjes (logisch ook). Zodra ik daarmee stopte merkte ik ook meteen dat we de aard van het probleem nog niet hadden gevonden, ik bleef namelijk aanmodderen. Een antibiotica voor een blaasontsteking en nog sterkere vezels leken ook niet de oplossing.
3 mogelijk scenario’s
Gelukkig was mijn huisarts doortastend genoeg en stuurde mij begin december naar de radioloog in het ziekenhuis voor een echo van mijn darmen. De echoscopist vroeg zich hardop af hoe ik bij hem terecht was gekomen, waarop ik zei: ‘Via de huisarts, hoezo?’. Zijn reactie was: ‘Oh bijzonder… Ik zie namelijk iets heel groots op je eierstokken of in die hoek zitten, het lijkt wel een cyste. Verder heb je ook heel erg veel vocht in je buik.’ Op dat moment begon de eerste alarmbel te rinkelen dat er misschien wel meer aan de hand was.
Een uur later lag ik al bij de gynaecoloog in de beugels voor de inwendige echo en ook zij was direct bezorgd over wat ze zag. De tweede arts werd erbij gehaald en vervolgens werd alles nog eens met een derde arts extra besproken. Ik kreeg drie mogelijke scenario’s te horen waarin ik was beland: endometriose met een cyste op mijn eierstok, een voorstadium van kanker of nog erger: een gevorderd stadium met uitzaaiingen, door al het vocht in mijn buik. Een uur later liep ik verdoofd het ziekenhuis uit met alle informatie die ik net had gehoord. Ik was alleen naar de afspraak gegaan, omdat ik dacht alleen maar een echo te hebben. Ik wist niet dat het een complete APK werd, waarvoor ik niet slaagde.
Tumor op eierstok met uitzaaiingen
Een CT scan en bloedonderzoeken zorgden een week later dat mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid werd: ik had een tumor op mijn eierstokken van 10 cm en uitzaaiingen door mijn gehele onderbuik (middenrif, buikwand, vetschort en op mijn darmen). De uitzaaiingen op mijn darmen hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat de eierstokkanker is ontdekt. Een tumor op je eierstokken kan namelijk behoorlijk groot groeien voor je er daadwerkelijk last van krijgt. Er kan tenslotte ook een baby groeien in je onderbuik, dus ruimte genoeg…
Na een kijkoperatie bleek dat direct een operatie nog geen optie was. Ik zou eerst starten met chemo’s. Helaas verzwakte ik voor de chemo kon starten steeds meer, waardoor ik noodgedwongen de kerstdagen in het ziekenhuis heb moeten doorbrengen om aan te sterken. Ondanks dat heb ik er toch mooie dagen van kunnen maken. Mijn man zocht mij op met de kinderen en ik mocht bij uitzondering een film kijken met mijn beste vriendin. Met een bak popcorn op schoot en een blikje cola voelde dat als een bijzondere avond. Zo bleek voor mij ook weer dat het beste medicijn vriendschap en liefde is. Na die avond voelde ik mij sterk genoeg om te starten met de chemo’s.
Zwaarste dag
Na een periode van 3 zware chemo’s heb ik in maart 2021 een debulking gehad, gecombineerd met een HIPEC. Kortgezegd: ze hebben mijn eierstokken en baarmoeder verwijderd met de toen nog zichtbare uitzaaiingen. Daarna kreeg ik in mijn buik een spoeling met verwarmde chemo die ervoor moet zorgen dat alle niet-zichtbare plekken kapot worden gemaakt. 11 maart is dan ook de zwaarste dag van het traject geweest waar ik doorheen moest.
De maanden erna had ik nog wekelijks een chemo. Tussendoor zijn we nog verhuisd naar ons nieuwbouwhuis en op 2 juni had ik mijn laatste chemo, die ik feestelijk kon afsluiten. Mijn scan was schoon en mijn tumormarkers waren weer op normaal niveau! Met de zomer in het vooruitzicht ben ik weer begonnen met werken en hebben we als gezin een heerlijke vakantie gehad.
Tijd is kostbaar
De onbezorgdheid was helaas maar van korte duur, want in september bleken mijn tumormarkers alweer te stijgen. Dit is veel te snel, want we praten over 3 maanden na de laatste chemo. De conclusie was dan ook al snel getrokken: mijn tumorcellen zijn resistent voor de Carboplatine, de beste chemo die er bestaat. De oncoloog had er moeite mee mij het nieuws te vertellen dat reguliere behandelingen mij niet meer beter kunnen maken.
Dit nieuws heeft het nieuwe vuur weer in mij aangewakkerd. Op dit moment ben ik de gehele wereld aan het rondmailen, op zoek naar clinical trials. Het is als schieten met hagel, in de hoop dat ik ergens raak schiet. Ik ben nog niet klaar en wil er alles uithalen wat erin zit. Daarom geniet ik nu ook nog meer van alle mooie en bijzondere momenten om mij heen. Mijn ziekteperiode heb ik, ondanks de zware behandelingen, boven verwachting goed doorlopen. Ik heb gelachen en gehuild, maar boven alles ben ik altijd positief en optimistisch gebleven. Ga ik dan nu bij de pakken neerzitten? Nee, natuurlijk niet! Ik weet nu nog meer hoe kostbaar tijd is en die gebruik ik tot de laatste seconde.”
Sietske schreef haar verhaal zelf in december 2021.
Op 9 juli 2022 is Sietske overleden.