Lees verder
'Toen ik de diagnose hoorde drong het niet tot me door. Zelfs niet toen een verpleegster me vroeg waar ik wilde sterven, in Nederland of hier in Frankrijk.'
“Het is april 2016. Ik heb vreselijke buikpijn met koude koorts. Diverticulitis, was de conclusie (een ontsteking aan een uitstulping van de darmwand). In september zou ik een coloscopie krijgen. Maar, in augustus begin ik moeilijker adem te halen en krijg ik een dikke buik. De anesthesist, die ik eind augustus sprak, vond mijn ademhaling erg zorgelijk. Daarom werden er foto's van mijn longen gemaakt. Uit de foto’s bleek dat er nog maar weinig ruimte voor lucht was, er zat namelijk overal vocht!
Ik moest in het ziekenhuis blijven voor een drain in de linker long en een inwendige echo van de vagina. Daaruit bleek dat ik eierstokkanker had. Toen ik de diagnose hoorde of eigenlijk las (de gynaecologe drukte me een brief in mijn handen voor de afdeling waar ik verbleef), drong het niet tot me door. Zelfs niet toen een verpleegster me vroeg waar ik wilde sterven, in Nederland of hier in Frankrijk. Wat een gekke vraag van dat lieve mens! Ik bleef maar lachen, tot een vriendin zei: “Je bent echt ziek hoor.” Ik werd boos en ontkende het. Langzamerhand drong het toch door, alhoewel ik het nog steeds bespottelijk vind. Het is zo, maar het blijft ridicuul.
Er is een PAC geplaatst waarna ik ben overgebracht naar een kliniek. In de kliniek ben ik meteen begonnen met chemo en werd er vocht uit de buik gehaald. Ik had ook nog steeds een drain in mijn long. In totaal is er maar liefst 5,1 liter vocht weggehaald en ben ik 14 kilo afgevallen! Daarna mocht ik naar huis. Ik kreeg vier weken thuishulp, zodat ik wat kon aansterken.
Inmiddels zijn we één jaar verder en ik ben er nog. Mijn CA 125 was 2600 en is nu 33,1 (was 27), een lichte stijging dus. En op de laatste scan zagen ze een gegroeide lymfeklier bij de aorta, maar volgens de oncoloog kan dat ook een restje vocht zijn.
Ik ben ondertussen 9 keer behandeld met Avastin (een kanker-remmend middel). Natuurlijk heb ook ik mijn pijntjes en nare bijwerkingen, maar ik ga strijdend ten onder! Het lastigste is de juiste woorden in het Frans te vinden. Ik woon namelijk in Frankrijk.
Nooit alleen
Ik leef nu bewuster en let ook meer op mijn voeding. Iedere dag wanneer ik fiets met mijn hond los bij me, stuur ik plaatjes naar mijn liefsten aan de andere kant. Iedere dag praat ik met ze en vraag dan of ze ook zo genieten van de heuvels en de kleuren. Misschien bespottelijk, maar zo blijven ze bij me. Mijn zoon (na 9,5 maand dood geboren), mijn man, mijn ouders. Zo hou ik het vol en ben ik nooit alleen.
Gelukkig zijn ook de telefoon en computer gewillig en heb ik hier in Frankrijk twee vriendinnen bij wie ik terecht kan voor een praatje. Mijn huisarts is Nederlander, dus dat praat ook gemakkelijk. En natuurlijk heb ik mijn hond, met wie ik 3x per dag naar buiten moet. Alleen al voor haar moet ik er zijn.”
Vivre heeft haar verhaal zelf geschreven en verstuurd naar Olijf in oktober 2017. Inmiddels kan haar gezondheidssituatie zijn veranderd.